Zijn of niet zijn
Stel je voor: je loopt door de National Portrait Gallery (in Londen), je staat voor een portret van Shakespeare dat je nog niet kende en opeens bedenk je dat er bij je thuis een portret hangt dat hier heel erg op lijkt. Een portret dat al ruim 300 jaar familiebezit is. Toevallig heb je een emeritus hoogleraar Shakespeare studies in je vriendenkring, dus die vraag je om advies.
Die hoogleraar organiseert een flink aantal onderzoeken en na drie jaar blijkt dat jouw portret inderdaad van Shakespeare is en wel het enige portret dat tijdens zijn leven is geschilderd. Opwinding alom, want tot nu toe was enige portret waar de geleerden het over eens waren de gravure uit de eerste uitgave van Shakespeare werk, een gravure die 15 jaar na Shakespeare’s dood gemaakt is. De Britten moeten opeens wennen aan een nieuw gezicht, het oude heeft 400 jaar in het collectieve geheugen gezeten dus dat geven ze niet zomaar op.
Interessant verhaal, klinkt als een slechte thriller. Het wachten is op de verfilming.
Ik kan ook nog helemaal niet wennen aan dat veel te gesoigneerde hoofd, en dat lijkt me geen kwestie van tijd. Ik schreef in mijn blog (lest000.blogspot.com) al eerder over dit nieuwtje en over mijn voorkeur voor het Chandos-portret: onzeker of dat Shakespeare is, maar wel verleidelijk om het aan te nemen. Zo’n brutale, slimme kop!
@lest000,
Dit is een veel mooier portret vind ik, op dat Chandosportret lijkt ie wel een struikrover. Hij doet me daar altijd denken aan zo’n jaren 50 film van Robin Hood. Hier kijkt ie wat verwaand, maar ik denk dat het toch wel snel went. Je hebt 400 jaar de tijd.