En dan bedoel ik een “echte” brief, op papier. Een rare vraag misschien, want tot de komst van email schreef ik regelmatig brieven en ik vind het altijd leuk om een kaartje te krijgen. Zeker als er meer tekst op staat dan “hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag”. Maar die vraag kwam in me op toen ik op Museum2.0 een stuk las over het succes van tentoonstellingen waarbij mensen brieven kunnen schrijven als onderdeel van of reactie op de tentoonstelling.

Zo organiseerde de National Library of Scotland een tentoonstelling over de 19e eeuwse uitgever John Murray waarin brieven een grote rol speelden. Bezoekers kregen de mogelijkheid om een brief aan Murray te schrijven en daar werd massaal gebruik van gemaakt. Tot verrassing van de samenstellers overigens, want die hadden beloofd dat iedereen een reactie terug zou krijgen.

 Deze foto is afkomstig van een tentoonstelling over Jack Kerouac in het Lowell National Park waar bezoekers op een typemachine (van Kerouac zelf) een reactie konden achterlaten. Dat leverde in een half jaar 12.000 reacties op en die gingen meestal verder dan alleen “awesome book”.

De schrijver van dit stuk vraagt zich af hoe het komt dat dit zo aanslaat. Ze heeft er zelf een aantal verklaringen voor: het dwingt mensen om even rust te nemen, het z0rgt voor meer aandacht en verbinding met de tentoonstelling en het brengt een (imaginair) gesprek op gang. 

Ik weet niet of dit nou zulke harde conclusies zijn want ze baseert het op maar drie voorbeelden maar ik vind het een mooi verhaal.  En ik probeer iets te bedenken waarin bibliotheken dit kunnen toepassen want al die redenen sluiten zo prachtig aan bij waar we ons mee bezig houden. Ontmoeting en verdieping en verhalen. Dit lijkt me een mooie manier om mensen verhalen te laten vertellen. En dan niet door ergens een bureautje met een pen neer te zetten, maar die les leren we hier ook: het moet er wel mooi uitzien en onderdeel zijn van een grotere ervaring. Maar dan krijg je ook wat.