An American pineapple, of the kind the Axis finds hard to digest, is ready to leave the hand of an infantryman in training at Fort Belvoir, Va. American soldiers make good grenade throwers (LOC)  Originally uploaded by The Library of Congress

Wat kan ik over jouw blog vertellen vroeg Wowter.
Ik vind het een eer om in Wowters lijstje te staan en ik heb een paar dagen nagedacht over het antwoord.

De belangrijkste reden is volgens mij Zendingsdrang. Er zijn zaken die ik belangrijk vind en waarvan ik vind dat de wereld (of in elk geval de bibliotheekwereld) het moet weten.
Dat heeft een informatieve kant als het gaat om feiten die ik ergens lees, activiteiten waarover ik gehoord heb of leuke plaatjes. Leuk om andere mensen op te attenderen en als blogger bereik ik meer geïnteresseerden dan wanneer ik het beperk tot mijn collega’s tijdens de lunchpauze.
Maar het echte zendingswerk komt om de hoek kijken als ik mijn mening over bepaalde onderwerpen met de wereld wil delen. Ik vind dat wij ons als (openbare bibliotheek-) branche veel te bescheiden opstellen en ons veel te veel in een hoek laten zetten. En dat bevorderen we door mee te gaan in allerlei negatieve berichtgeving. Met mijn weblog wil ik een ander geluid laten horen en bibliothecarissen stimuleren zich wat strijdbaarder op te stellen, meer zelfvertrouwen uit te stralen en wat minder te reageren als een verschrikt konijn dat in de koplampen van een aanstormende auto zit te staren. Daarmee wil ik niet zeggen dat we onze ogen moeten sluiten voor feiten als ontlezing of dalende bezoekersaantallen maar in plaats van daarover in paniek te raken moeten we actie ondernemen. Bibliothecarissen hebben de neiging om alles te over nuanceren, dat is nou eenmaal ons vak: tot drie cijfers achter de komma (of liever de punt) dingen classificeren en vooral alle kanten van een vraagstuk belichten want de bibliotheek is objectief en neutraal. En dat is ook goed. Maar niet als het gaat om onze eigen positie, dan is daadkracht gewenst en die ontbreekt veel te veel in de branche.

En natuurlijk komt er ook een portie egotripperij om de hoek kijken: “kijk eens wat ik kan!”. Lijkt me vanzelfsprekend, dat is ook de reden dat ik dagelijks naar mijn statistieken kijk: heeft iemand me al gehoord? Daarvoor gebruik ik gewoon de WordPress statistieken, met Feedburner heb ik voortdurend ruzie (ik ben gelukkig de enige niet, las ik). Ik heb een klein clubje vaste lezers, van een community is helaas geen sprake. Discussie is er wel soms, altijd met dezelfde mensen maar gelukkig wel over dingen die er toe doen.

Een ander voordeel van bloggen is dat het me dwingt om na te denken over wat ik nou precies van iets vind, ik schreef er al eerder over. Het scherpt mijn geest, niet alleen omdat je goed moet formuleren (en om dat te kunnen moet je een duidelijke mening hebben) maar ook omdat ik mezelf nu dwing om zaken uit te zoeken. Ik wil niet zomaar iets roepen maar ik wil zo goed mogelijk weten hoe het zit zodat ik de juiste verwijzingen kan maken.

Mijn populairste post heeft helaas niks te maken met mijn briljante schrijfstijl maar dat is de post waarbij ik een illustratie van Gummbah heb gebruikt. Het hield geen verband met de inhoud, het was puur vanwege het leuke plaatje. Ik heb het keurig getagd, leek me wel zo netjes, maar nu krijg ik dagelijks bezoekers die op zoek zijn naar Gummbah… Misschien steken ze er nog iets van op.