Een van de dingen die het werken in de Airport Library zo leuk maakt (naast alle interessante mensen die je spreekt) is de locatie. Het blijft elke keer weer bijzonder om op Schiphol rond te lopen, zowel vóór als achter de douane. In de vertrek- en aankomsthallen vóór de douane hangt een uitgelaten sfeer met al die uitzwaaiers en afhalers en ik krijg er altijd weer een soort van vakantiegevoel.

De bibliotheek ligt in het gebied achter de douane. Om daar zomaar rond te lopen vind ik, ook na twee jaar, nog steeds bijzonder. Alleen al de overgang van voor naar achter de douane is bijzonder. Alle airport librarians hebben een Schipholpas. Voordat we die kregen zijn niet alleen onze dossiers doorgelicht door de marechaussee  maar hebben we ook een veiligheids- examen moeten afleggen. Je betreedt het gebied achter de douane via een veiligheidssluis waar zowel je Schipholpas als je iris gescand wordt. En dan is het toch elke keer weer spannend of die deur open gaat of niet.

Eenmaal aan de airside kom je in een hele andere wereld terecht: een wereld van uitgelaten touristen op weg naar hun vakantiebestemming, van vermoeide reizigers die al een halve wereldreis achter de rug hebben, van hyperactieve kinderen die van pure opwinding nog drukker dan normaal zijn en van verveelde zakenlui die geroutineerd hun zoveelste reisje aftikken. En van de meer dan 60.000 mensen die op Schiphol werken. Allemaal herkenbaar aan hun Schipholpas. Het is niet zo dat we elkaar groeten, zoals motorrijders op de snelweg, maar er is toch altijd wel die blik van verstandhouding. Wíj zijn wel lid van de club en al die reizigers hier niet. Wij hebben wel een pasje en zij niet.

Die pas maakt je ook herkenbaar voor reizigers. Niet alleen in de bibliotheek maar overal op Schiphol. Die maakt dat mensen denken dat je weet waar de MacDonalds is en of er een brievenbus is en waar je stroopwafels kunt kopen en vanaf welk perron de trein naar Amsterdam vertrekt. En ja, dat weet ik inderdaad. Want ik ben een bibliothecaris….