Uit de anonimiteit
Dit blog is (ruim twee jaar geleden) gestart als opdracht 1 van de 23 dingen. Die opdracht luidde: Maak een blog en geef het een naam. Omdat ik goed voor de dag wilde komen in mijn allereerste opdracht vond ik een originele naam noodzakelijk. Omdat ik ook niet meteen te kijk wilde staan voor collega’s (je weet maar nooit wat voor blunders ik nog ga maken) koos ik voor een pseudoniem, met een mooie verklaring erbij. Die anonimiteit heeft binnen ProBiblio niet zo heel erg lang stand gehouden en de collega’s moesten altijd een beetje grinniken om de naam van mijn blog.
Inmiddels is het bloggen allang geen verplicht nummer meer maar doe ik het voor mijn eigen lol. Ik heb intussen ook een aantal lezers die niet weten wie er achter het pseudoniem zit. Dat geeft niet, maar ik heb de laatste weken wel nagedacht over waarom ik het pseudoniem nog in stand hou. Schrijf ik dingen waar ik niet achter sta of waar ik me voor schaam? Nee, allesbehalve. Is er een andere reden te bedenken waarom ik me zou verstoppen? Nou nee, eigenlijk niet. Integendeel zelfs, ik ben het hartgrondig eens met de oproep van de Koningin om op te houden met dat ongenuanceerde, anonieme geblaat. Nou ben ik niet ongenuanceerd (meestal niet tenminste), maar tot vandaag wel anoniem.
En dat moest maar eens afgelopen zijn vond ik. Vandaar dat ik vanavond de foto die ik al twee jaar als gravatar gebruik heb vervangen door een foto van mezelf. En dat ik mijn naam erbij gezet heb. In het kader van het strijden met open vizier en het staan voor wat je zegt.
Bovenstaande foto diende tot vandaag als avatar. Ik vond hem in de verzameling van de Library of Congress op Flickr (ten tijde van ding 6) en ik vond hem te mooi om niet te gebruiken. Het is een foto uit de Tweede Wereldoorlog van een Amerikaanse soldaat in zijn winteruniform. Bedankt voor de bewezen diensten, onbekende soldaat…
Hoi Jeanine,
Ik was een van die volgers die niet wist wie je was. En ik vond dat inderdaad geen probleem. Het was ook wel spannend om stukje bij beetje te ontdekken wie die mooie soldaat was: “Hé het is een vrouw!”, dacht ik op een gegeven moment (ik geloof rond de tijd dat je een gebroken enkel had…)
Hoe dan ook: ik ben benieuwd of het ‘schrijven met open vizier’ anders voor je zal zijn. Het lijkt me toch een hele stap.
Hoi Jeanine,
Hoewel ik het altijd respecteer als mensen hun echte naam verborgen houden vind ik het veel prettiger als ze dat niet doen. Er zijn namelijk veel mensen die anoniem willen blijven en je haalt pseudoniemen en personen dan snel door elkaar, er blijft altijd een zeker afstand bestaan bovendien (tenzij je de persoon die achter een avatar schuilgaat al eens in levende lijve hebt ontmoet).
Ik juich het dus toe dat je dit doet. Ten Aanval met een open vizier!
Aangenaam 🙂
@Ingmar,
Het was ook wel spannend om onder pseudoniem te schrijven, en ik had in het begin niet door dat mensen dachten dat ik een man was. Maar dat maakte het ook wel ingewikkeld soms: bij de foto van mijn gipsbeen moest ik even opletten dat er geen gelakte teennagels in beeld waren en zo. Ben ook benieuwd of het anders is, maar ik kan nu niet meer terug.
@Edwin,
Jij was een van degenen die vanaf het begin wel wist hoe het zat, maar ik kan me voorstellen dat het bij zoveel 23-dingen cursussen lastig is om al die namen en pseudoniemen uit elkaar te houden. Ik ben van plan om de naam Tenaanval te blijven voeren (never change a winning name ;-), maar dan is in elk geval duidelijk wie daar achter zit.
Ik was er overigens wel ingetrapt hoor! En ik durfde niet eerder te reageren, omdat ik bang was dat de ‘oude’ avatar opeens achter mijn rug zou verschijnen….
@Festina,
🙂
Maar het was toch wel een áárdige soldaat of niet? Hoop dat het geen al te grote tegenvaller is…
Integendeel, en het is zeker een aardige soldaat!!