Twee robots
Twee weken geleden ben ik met mijn nichtje van 11 naar WALL-E geweest. We vonden het allebei een geweldige film: ontroerend, grappig en we konden nauwelijks geloven dat het een tekenfilm was want het zag er allemaal zo echt uit. Kortom: geweldige middag gehad, ik kan het iedereen aanraden.
Maar nou las ik in De Groene Amsterdammer dat we niet zomaar een film gezien hebben maar dat het een combinatie was van ‘laatste mens-mythologie’ in de stijl van bijvoorbeeld Richard Matheson’s I Am Legend, de bitterzoete slapstick van Buster Keaton en thematiek geleend bij een scala aan postapocalyptische films. Mijn nichtje en ik hadden al geconstateerd dat het niet zo verstandig was van de mensen uit de toekomst om computers zoveel macht te geven en dat het maar goed was dat de kapitein van het ruimteschip het gevecht met de computers gewonnen had. Maar zoals Gawie Keyser het opschrijft in de Groene klinkt het toch veel interessanter: de geëvolueerde mens, een afgestompt, technologisch wezen, vecht voor het recht de blinde vooruitgang de rug toe te keren. Regressie, daar gaat het nu om: omgekeerde evolutie in de verre, koude ruimte, terug naar de basis, naar de verwoeste aarde om opnieuw te beginnen .
En zo werd de film twee weken nadat ik hem gezien had nog mooier. Of in elk geval veel interessanter
Recente reacties