Dat gedoe met die social media

Zondag liepen de Social Media over van de mooie sneeuwfoto’s en jolige filmpjes van sneeuwpret. Althans in mijn mediabubbel was dat zo. In andere bubbels is vast geklaagd over treinen die niet reden of over straten waar te weinig gestrooid is en ongetwijfeld ook over Corona en over de politiek. Maar omdat ik geen zin heb in dat soort gezeur probeer ik dat zo veel mogelijk uit mijn tijdlijn op Twitter te houden. Ik zit nu bijna 12 jaar op Twitter en daar is veel veranderd. Wees niet bang, dit wordt geen vroeger-was-alles-beter-stukje en ik ga ook niet uitleggen dat Twitter de schuld van alles is. Ik gebruik het nog steeds met veel plezier: ik volg er de actualiteit en ik lees mooie verhalen.
Ik heb alleen wel de behoefte om te reageren op die mensen die vreselijke dingen op Twitter roepen onder de noemer ‘ach dat moet je niet zo serieus nemen’. Die Twitter vergelijken met op de bank zitten met je vrienden, dan zeg je ook dingen die je niet zo bedoelt. Want dat is een vergissing. Die mensen verwarren Twitter met Whatsapp. In een appgroepje gebruik je die rare bijnaam of maak je flauwe grappen over iemands kleding, maar niet op Twitter. Tenminste, dat MAG wel, maar realiseer je dat de hele wereld kan meelezen. Je mag iemand beledigen, maar bedenk dat diegene dat ook kan lezen en dat die dus iets terug kan zeggen. Dat is meestal niet de bedoeling en dan wordt iets al snel groter dan verwacht. In de begintijd vergeleek iemand Twitter eens met een kroeg waar je naar binnen gaat, waar je mensen kent maar waar ook veel onbekenden zijn en waar je zomaar in een interessant gesprek kunt belanden. Dat vond ik toen heel goed gevonden. Nog steeds eigenlijk. Maar Twitter lijkt de laatste tijd soms wel een kinderspeelplaats, waar de kinderen met de grootste mond, of de meeste vriendjes, de baas zijn. Met vervelende jongetjes die graag pesten en ruzie zoeken. En waar sowieso iedereen een mening heeft, over alles.
Ik heb mezelf aangeleerd om die mening niet (meer) altijd te ventileren en om niet overal op te reageren. Deels uit zelfbescherming, want ik heb één keer zo’n lawine reacties over me heen gehad en dat was meer dan genoeg, maar ook omdat ik me steeds vaker afvraag waarom ik dat zou doen. Heeft die ander daar iets aan? Die meningen machine die soms zo op hol kan slaan, daar word ik wel eens moe van. Die mensen met hun ‘ik heb een mening dus ik heb gelijk’ en die dat gelijk dus ook persé willen halen. Ik probeer me op Twitter steeds meer te beperken tot het delen van interessante berichten of verhalen waar ik blij van wordt. Daar heb ik zelf nu behoefte aan en ik ben vast niet de enige. ‘Limit your negative news’ hoorde ik dit weekend op tv. Lijkt me een goed advies dus daar hou ik me aan.
Die quote hierboven kwam ik onlangs tegen. Ik had nog nooit van Bill Bullard gehoord, het is geen diepzinnige guru maar een Republikeinse Senator.
Recente reacties