Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

tv

All of the posts under the "tv" tag.

Over “The Librarians” en echte bibliothecarissen

Sinds een paar weken zendt Veronica de Amerikaanse tv serie The Librarians uit, een spin-off van de drie The Librarian tv-films. Ik schreef er al eerder over en ik vind het geweldig. De serie gaat over een stel bibliothecarissen dat er voor moet zorgen dat het beetje magie dat er nog bestaat in deze wereld behouden blijft.

De bibliothecarissen in kwestie zijn niet van de oude stempel maar het zijn een nieuw soort bibliothecarissen, met nieuwe vaardigheden. Ze hebben niks met boeken of met de collectie van de oude bibliotheek (dat was eigenlijk meer een museum) maar ze kunnen allerlei andere handige dingen: supersnel rekenen bijvoorbeeld. En ze hebben een “keeper”, een hoeder, die ze beschermt en voor ze vecht. Het gaat niet meer over een eenling met superveel kennis over zijn collectie, zoals in de films, maar over een groepje met ieder zijn eigen vaardigheden. Op de achtergrond is een oudere bibliothecaris aanwezig die ze vanuit een stoffig kantoortje voorziet van allerlei nuttige achtergrondinformatie. Overigens is die eenling uit de film in de eerste paar afleveringen op zoek naar de oude bibliotheek want die is lost in time and space.

Kan er niks aan doen, maar ik word daar heel erg vrolijk van. Van dat soort verwijzingen. In een van de vorige afleveringen ging het over een sprookjesboek waarin de verhalen tot leven komen als ze worden voorgelezen. Niet-voorlezen is geen optie want zodra verhalen niet meer gelezen worden verdwijnen ze.! De makers zijn overtuigd van de kracht van verhalen en ze zijn er van overtuigd dat bibliothecarissen een belangrijke rol spelen in het bewaren daar van. Ze hebben zich volgens mij prima verdiept in het bibliotheekwezen, of misschien zit het gewoon in het wezen van Amerikanen, dat bibliothecarissen iets betekenen.

Vandaag wordt aflevering 6 uitgezonden, van de eerste serie. In de Verenigde Staten begint binnenkort de derde serie, dus we hebben nog wat tegoed. En voor wie geen idee heeft wat hij moet verwachten: Eric-Jan vergeleek het met Buffy the Vampire Slayer. Die serie ken ik dan weer niet, maar zo’n titel schept wel meteen een beeld: het is geen hoge literatuur..

Jongens lezen niet

…. althans, ze lezen een stuk minder dan meisjes. Over hoe dat komt verschillen de meningen maar belangrijker is: hoe verander je dat?

Bij de BBC heeft Gareth Malone onlangs een poging gedaan om daar verandering in te brengen. Malone werd bekend met het tv-programma The Choir waarin hij een onervaren groep jongens in 9 maanden omturnt tot een koor dat aan een internationale competitie meedoet. In het programma Gareth Malone’s Extraordinary School For Boys probeert hij in drie maanden het leesniveau van een groep 11-jarige jongens omhoog te krijgen. Niet omdat hij lezen als zodanig nou zo belangrijk vindt maar omdat hij het verschil in onderwijsniveau tussen jongens en meisjes wil verkleinen. Blijkbaar lopen jongens in Groot-Brittannië gemiddeld zes tot twaalf maanden achter op meisjes.

Zijn methode om de jongens aan het lezen te krijgen heeft onorthodoxe trekjes: hij laat ze elke dag hardlopen of in bomen klimmen zodat ze hun energie kwijt kunnen en hij laat ze een toneelstuk schrijven en uitvoeren om ze bewust te maken van de kracht van taal.   

Helaas heb ik alleen het laatste deel van de serie gezien: het deel waarin helemaal aan het eind (uiteraard) blijkt dat zijn methode vruchten heeft afgeworpen. Het niveau van alle jongens was gestegen: één jongen had zelfs een achterstand van ruim een jaar ingelopen. Het leverde mooie tv op: een soort kruising tussen X-factor en Supernanny: met tranen, drama en ook veel plezier. En betere leerlingen dus want daar ging het om.

Ben benieuwd welke lessen de directie van de school hieruit trekken: zijn de lesmethodes in het nieuwe schooljaar aangepast? En houden de jongens dit positieve gevoel vast of zakken ze gewoon weer terug? En wat voor lessen kunnen hier nog verder uit getrokken worden? Of blijft dit gewoon een leuk tv-programma en verder niks?

Er is wel onderzoek gedaan naar de verschillen in lezen tussen jongens en meisjes, maar ik ken geen praktische maatregelen die naar aanleiding daarvan getroffen zijn. En dat is toch raar eigenlijk. Om te beginnen maar eens een Nederlandse versie van dit programma? 

De afleveringen zijn niet meer terug te kijken via internet, maar er is wel nog een interview met Gareth Malone over het programma. Aardig om een idee te krijgen van zijn manier van praten en zijn aanpak.

Google tv

Google tv: ooit wel eens vaag iets over opgevangen maar nu heeft Google een filmpje gemaakt waarin wordt uitgelegd wat het is. Op z’n googels, dus lekker duidelijk.

Klinkt goed: beschikbaar vanaf het najaar. Alleen in de Verenigde Staten of hangt dat gewoon aan het wereldwijde web? Want helemaal begrijpen doe ik het nog niet, met dat extra kastje en zo.. Wat vinden ze daar van bij Uitzending gemist?  Vooral dat twitteren via de tv lijkt me heel kek.

Annie verheerlijking

Ik heb het eerste deel van de Annie MG dramaserie gemist, dus misschien ligt het daaraan dat ik niet helemaal “in” het verhaal kom, maar na drie delen durf ik het wel toe te geven: ik vind er niks aan, aan die serie.

Het is ongetwijfeld een cinematografisch hoogstandje, en ik zie ook wel hoe knap het allemaal is, visueel en verhaaltechnisch. Maar toch klopt er iets niet. Sinds zuster Klivia bij De wereld draait door zei dat ze de serie niet goed vond omdat de humor ontbrak durf ik ook wel te bekennen dat ik het niet zo goed vind want het is toch een soort van vloeken in de kerk. De serie is zo ontzettend bejubeld in alle voorpubliciteit. ..

Nou was het ontbreken van humor mij nog niet eens opgevallen (maar het ís wel zo), mijn bezwaar zit hem meer in een paar nét-niet dingen. De showballetten die steeds nét niet synchroon gaan, de vreemde keuze van liedjes en vooral ook de vreemde, platgeslagen arrangementen van de liedjes waardoor ze allemaal even neuzelachtig klinken. Mijn grootste bezwaar zit hem in de rare kronkels waardoor de 15 jarige Annie Zeeuwse boerinnetjes een liedje ziet zingen dat ze pas op 66-jarige leeftijd zal schrijven. Dat vind ik wel een hele simpele manier om inspiratie te verbeelden.

Maar ja, met een regisseur die heel trots vertelt dat ze het boek van Annejet van der Zijl niet gelezen heeft had ik het misschien ook wel kunnen verwachten. “Ik wilde er mijn eigen Annie van maken”. Hoezo “mijn eigen Annie”? Dan had je geen biografie als uitgangspunt voor je film moeten nemen maar een fantasie Annie moeten maken.

Niet dat ik nou zo’n enorme Annie M.G. Schmidt-adept ben voor wie Annie heilig is. Van oorsprong jeugdbibliothecaris dus me ten volle bewust van het enorme belang van Annie voor de Nederlandse jeugdliteratuur, maar op latere leeftijd was het gewoon een enorm ijdel en chagrijnig mens, laten we eerlijk zijn. En al die mensen die zo dwepen met Annie “omdat ze zo lekker stout is”, daar word ik ook een beetje moe van.  Hou nou toch op. Dat versje moet je vooral in zijn tijd zien: nu is dat echt achterhaald want ik vind het gemiddelde Nederlandse kind veel te stout. Kunnen we haar niet gewoon zien als iets uit een geschiedenisboekje? Als een schrijfster die tussen de jaren 50 en 80 heel veel heeft betekent voor de Nederlandse jeugdliteratuur en de ontwikkeling van de Nederlandse musical? Die we af en toe nog eens uit de kast halen. Maar die verder wel iets uit het verleden is? En het verleden moeten je koesteren, dat is zo. Maar niet verheerlijken. En zeker niet heilig verklaren.

Zo, dat moest er even uit. Ga ik vanavond naar deel vier kijken? Waarschijnlijk wel. Maar ik moet ook nog een aantal mensen bellen, dus misschien laat ik dat wel voor gaan.

Wel of geen stereotypes?

bibliothecaresses geheugen van nederland Naar aanleiding van de oproep van de Avro over bibliothe-caressen voor in een kwisje is al een heleboel verontwaardig getwitterd en geblogd maar omdat over bibliothecarissen wat mij betreft niet genoeg gepraat kan worden doe ik ook nog maar een duit in het zakje.

Wat mij opvalt is dat de verontwaardiging zich richt op twee dingen: het feit dat ze alleen vrouwen (liefst 35+) zoeken en het feit dat “we” weer in een hokje gestopt worden, en we ZIJN toch helemaal niet stereotiep?  Maar lieve mensen: daar gaat die quiz toch over?  Over stereotypes en over het ontkrachten daar van? Er zijn ook een heleboel jongens die hockeyen en er zitten vast een heleboel meisjes op hockey die geen blond haar, een stevige kont en een veel te harde stem hebben, maar bij het woord hockeymeisjes denk ik daar wel meteen aan. En ik weet zeker dat er bij de Nederlandse Hockeybond niemand is die aanstoot heeft genomen aan de oproep van de Avro. Waarom doen wij dat als beroepsgroep dan wel?

We vervallen zelf steeds in het stereotype van de brillen en de knotjes, ik denk niet dat er nog veel mensen in het wild rondlopen die dat beeld hebben. Maar ga een gemiddelde openbare bibliotheek binnen en kijk eens hoe het personeel dat daar rondloopt er uit ziet: over het algemeen heeft dat een vrij ingetogen uitstraling. Dat wil nog niet zeggen dat iedereen die in een bibliotheek werkt ingetogen is maar dat is wel wat het publiek ziet. En om eerlijk te zijn: als ik in Hoofddorp het station uitloop pik ik de mensen die op weg zijn naar ProBiblio voor een cursus of een vergadering er moeiteloos uit.

En wat zou dat? Kapsters hebben ook vaak haar dat er in mijn ogen nogal over the top uitziet maar dat is nou eenmaal hun vak. Smaken verschillen en zo. Mensen die in een bibliotheek werken lijken in het algemeen nou eenmaal op elkaar. En dan kunnen wij wel gaan roepen dat  niet iedereen die in een bibliotheek werkt ook bibliothecaris is en dat er ook vlotte en geestige bibliothecarissen bestaan maar daar hebben stereotypes geen boodschap aan.

Wat is dat toch met ons? Schamen we ons voor onszelf, hadden we eigenlijk liever een avontuurlijker vak gekozen? Reageren we daarom zo gepikeerd? Kom op zeg, mag het wat zelfbewuster? We weten zelf toch hoe het zit? En we hebben dit vak toch zelf gekozen? En stereotypes bestaan toch gewoon? Zoek op Flickr maar eens op librarian en je vindt voornamelijk parodieën op de stereotypes. Laten we om onszelf lachen in plaats van overal zo serieus (en daarmee rolbevestigend) te reageren.

Ik heb me voornamelijk verbaasd over de luiheid van de programmamakers. Het concept lijkt nogal bij elkaar gejat (beetje Een tegen 100, beetje Vijf tegen vijf, beetje IQ test) en die stereotypes zijn wel heel makkelijk bij elkaar gezocht. En dan de arrogantie om te denken dat je met één mailtje binnen vijf dagen de kandidaten voor het uitzoeken hebt. Ik weet niet of het programma van de grond komt maar ik vermoed zonder de categorie bibliothecaressen.

Dacht overigens altijd dat het bibliothecaresseS was maar het groene boekje geeft de Avro gelijk. Lees meer over stereotypes bij Edwin (over You don’t look like a librarian) en grinnik met de Librarian’s guide to Etiquette.

get_footer() ?>