» social media

Dat gedoe met die social media

Zondag liepen de Social Media over van de mooie sneeuwfoto’s en jolige filmpjes van sneeuwpret. Althans in mijn mediabubbel was dat zo. In andere bubbels is vast geklaagd over treinen die niet reden of over straten waar te weinig gestrooid is en ongetwijfeld ook over Corona en over de politiek. Maar omdat ik geen zin heb in dat soort gezeur probeer ik dat zo veel mogelijk uit mijn tijdlijn op Twitter te houden. Ik zit nu bijna 12 jaar op Twitter en daar is veel veranderd. Wees niet bang, dit wordt geen vroeger-was-alles-beter-stukje en ik ga ook niet uitleggen dat Twitter de schuld van alles is. Ik gebruik het nog steeds met veel plezier: ik volg er de actualiteit en ik lees mooie verhalen.

Ik heb alleen wel de behoefte om te reageren op die mensen die vreselijke dingen op Twitter roepen onder de noemer ‘ach dat moet je niet zo serieus nemen’. Die Twitter vergelijken met op de bank zitten met je vrienden, dan zeg je ook dingen die je niet zo bedoelt. Want dat is een vergissing. Die mensen verwarren Twitter met Whatsapp. In een appgroepje gebruik je die rare bijnaam of maak je flauwe grappen over iemands kleding, maar niet op Twitter. Tenminste, dat MAG wel, maar realiseer je dat de hele wereld kan meelezen. Je mag iemand beledigen, maar bedenk dat diegene dat ook kan lezen en dat die dus iets terug kan zeggen. Dat is meestal niet de bedoeling en dan wordt iets al snel groter dan verwacht. In de begintijd vergeleek iemand Twitter eens met een kroeg waar je naar binnen gaat, waar je mensen kent maar waar ook veel onbekenden zijn en waar je zomaar in een interessant gesprek kunt belanden. Dat vond ik toen heel goed gevonden. Nog steeds eigenlijk. Maar Twitter lijkt de laatste tijd soms wel een kinderspeelplaats, waar de kinderen met de grootste mond, of de meeste vriendjes, de baas zijn. Met vervelende jongetjes die graag pesten en ruzie zoeken. En waar sowieso iedereen een mening heeft, over alles.

Ik heb mezelf aangeleerd om die mening niet (meer) altijd te ventileren en om niet overal op te reageren. Deels uit zelfbescherming, want ik heb één keer zo’n lawine reacties over me heen gehad en dat was meer dan genoeg, maar ook omdat ik me steeds vaker afvraag waarom ik dat zou doen. Heeft die ander daar iets aan? Die meningen machine die soms zo op hol kan slaan, daar word ik wel eens moe van. Die mensen met hun ‘ik heb een mening dus ik heb gelijk’ en die dat gelijk dus ook persé willen halen. Ik probeer me op Twitter steeds meer te beperken tot het delen van interessante berichten of verhalen waar ik blij van wordt. Daar heb ik zelf nu behoefte aan en ik ben vast niet de enige. ‘Limit your negative news’ hoorde ik dit weekend op tv. Lijkt me een goed advies dus daar hou ik me aan.

Die quote hierboven kwam ik onlangs tegen. Ik had nog nooit van Bill Bullard gehoord, het is geen diepzinnige guru maar een Republikeinse Senator.

Jeanine Deckers 8 februari 2021 2 Comments Permalink

Jeanine Deckers 7 augustus 2017 2 Comments Permalink

“waardoor de wereld een stuk mooier wordt”

Ze zijn er al twee jaar mee bezig, maar ik las er pas een paar weken geleden over: OmaPost. Een app waarmee je mensen die niet actief zijn op Social Media (je oma of je opa dus) af en toe een papieren foto kunt sturen vanuit je Social Media accounts. Zodat die ook een beetje weten waar je mee bezig bent en waardoor je kunt laten weten dat je aan ze denkt. Formeel is het doel om: eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan en jong en oud weer met elkaar in contact te brengen.

Initiatiefnemer Wilbert van de Kamp legt in dit filmpje mooi uit hoe het zo gekomen is en wat de bedoeling van OmaPost is. Ik vind het geweldig. Toen ik het filmpje voor het eerst zag werd ik er een beetje wantrouwend van, want het leek allemaal een beetje te mooi om waar te zijn. Zo’n simpel idee, waarom heeft niemand dat eerder bedacht? Die jongen is zo sympathiek, wat zit daar achter? En wat doet dat T-mobile logo daar? De clou is straks zeker weer dat het reclame voor T-mobile is? Maar het is echt zo simpel als het lijkt: jongen heeft een goed idee, rommelt wat aan en besluit dan op zoek te gaan naar sponsors. En T-mobile is gewoon een van die sponsors. Het is dus wel reclame (want ik heb die naam nu al drie keer opgeschreven) maar dan gewoon, zonder trucje. Hij heeft een paar maanden geleden ook nog een Award gewonnen voor deze app, voor meer informatie check dit filmpje.

Zoals gezegd: ik vind het een geweldig idee, deze combinatie van digitale en fysieke media. Het mooist vind ik nog dat Van de Kamp zegt dat zijn ideaal is dat de app zichzelf overbodig maakt. En ook zo aardig: toen bekend werd dat Eberhard van der Laan ziek was konden mensen via OmaPost gratis een kaartje naar Van der Laan sturen. Een bevlogen type dus, die Wilbert van de Kamp. Fijn dat iemand hardop zegt dat hij de wereld mooier wil maken. Word ik blij van. Daarom breng ik hier nog maar even onder de aandacht dat je op hem kunt stemmen bij VPRO’s Tegenlicht, zodat hij de kans krijgt om zijn verhaal voor een groter publiek te vertellen. Doe maar even. Want ik ben natuurlijk totáál niet de doelgroep van deze app, maar ik steun een goed idee graag als ik het tegen kom.

Jeanine Deckers 11 februari 2017 Leave A Comment Permalink

Tenaanval geïnterviewd

Vorige week donderdag ben ik tijdens de Themabijeenkomst over Het Nieuwe Lezen bij ProBiblio geïnterviewd over het thema De digitale geletterdheid van de (Super)bibliothecaris. Karen Bertrams heeft me ten overstaan van een volle zaal een klein uurtje bevraagd over mijn beweegredenen voor mijn online presence: over mijn blog en mijn social media gebruik. Ter voorbereiding op dat interview heeft Karen me een aantal van de vragen die ze wilde stellen gemaild. De vragen en de antwoorden die ik daarop gaf deel ik hierbij graag. Het uiteindelijke interview verliep iets anders, maar al deze vragen zijn op de een of andere manier aan bod gekomen. Voor degenen die dit blog al langer volgen of de mensen die mij goed kennen zal het weinig nieuws zijn, voor anderen is het misschien wel aardig. Kijk maar.

Hoe ziet je online dag er uit? (op welke tijdstippen doe je wat en waarom)

Er is een verschil tussen het weekend en werkdagen. Op dagen dat ik moet werken doe ik de meeste social media ’s avonds. Thuis op de bank. Met overdag misschien af en toe een blik op Twitter, tussen de bedrijven door. Als ik niet hoef te werken heb ik de neiging om veel op Twitter te kijken, op mijn telefoon of iPad. Bloggen doe ik sowieso meestal ’s avonds. Op de bank, voor de tv. Want het moet wel gezellig blijven. Dat is niet de meest effectieve manier omdat ik dan vaak toch één oog op de tv hou. Soms, als ik een heel lastig stuk wil schrijven of als ik overdag snel een berichtje wil plaatsen, laat ik de tv uit en dan gaat het een stuk sneller.

Ga je intuïtief, strategisch, impulsief te werk?

Ha, ha! Wat denk je zelf? Ik ga meestal heel intuïtief te werk, dat wil niet zeggen dat ik soms niet wat langer nadenk over een stuk. Maar ik schrijf op gevoel. Soms reageer ik heel impulsief, vooral als ik kwaad ben. Ik blog helemaal niet strategisch, maar soms pas ik de timing van een stuk om strategische redenen wel aan. En ik ben uit strategisch oogpunt wel voorzichtig met wat ik zeg en vooral met hoe ik iets zeg. Omdat ik wel nog een paar jaar wil werken in deze branche probeer ik niet op al te veel tenen te gaan staan.

Welke bloggers inspireren je, bewonder je?

Is het heel arrogant om te zeggen dat ik niet geïnspireerd word door andere bloggers? Ik bewonder wel mensen. Het begon natuurlijk allemaal met Edwin Mijnsbergen, alleen al omdat hij de eerste biblioblogger in Nederland was. Hij schrijft heel gemakkelijk en hij heeft mij geleerd dat je over alles kunt schrijven. En hij heeft het lang vol gehouden, dat is ook knap.

Iemand anders die ik heel goed vind is Wim Keizer. Allesbehalve een prototype blogger, hij zet zich juist altijd erg af tegen al die bloggers. Maar wat ik van hem heel goed vind is dat hij zich vastbijt in een bepaald onderwerp en niet meer loslaat. OK, hij is soms erg uitgebreid, maar het klopt altijd wel wat hij zegt en hij trekt zich niks aan van wat anderen van hem vinden. Hij kan heel goed schrijven, ook niet onbelangrijk. En je steekt er altijd wat van op. (de onderwerpen zijn soms allesbehalve sexy, maar daarom niet minder belangrijk)

En in diezelfde categorie valt Raymond Snijders met zijn Vakblog. Hij weet heel veel, deelt graag en zoekt heel veel dingen uit. Op een totaal ander vakgebied dan waar ik me begeef (veel auteursrecht, digitale gadgets en zo) maar toch heel interessant.

De meeste bloggers die ik bewonder zijn Amerikanen. Zoals Screwy Decimal en de Librarian in Black. Zij nemen geen blad voor de mond en gaan soms vol in de aanval. Al zijn ze beiden de laatste tijd nogal stil. En er zijn twee hele interessante blogs die door een groep bibliothecarissen worden bijgehouden: In the library with the lead pipe en The Library as incubator

Voor welke bloggers ben je bang?

Voor niemand. Er zijn wel bloggers die ik vervelend vind. Maar die lees ik gewoon niet meer. Die schrijven steeds over hetzelfde, ze schrijven niet goed of ze proberen relletjes te trappen. Dat vind ik saai.

Welk blog levert (je) de meeste aandacht / controverse / resultaat op?

Dat zijn een paar verschillende onderwerpen. Mijn best gelezen blog is (met afstand) een blog waarin ik het verschil uitleg tussen een A, B of C boek. Dat wordt nog steeds bijna dagelijks gelezen. Treurig maar waar. Het “best gelezen blog op een dag” is het blog waarin ik aankondig dat ik ontslag heb genomen bij ProBiblio en naar de Bollenstreek vertrek. Het meeste resultaat leverde mijn blog over het sluiten van de Airport Library. Daarmee heb ik wel de massa gemobiliseerd, althans zo voelde het.

De meeste controverse? Dat weet ik niet. Ik krijg zelden reacties. Soms zie je dat een blog heel veel geretweet wordt, of zie je opeens heel veel mensen op het blog binnenkomen vanaf een bepaalde mailserver, dan mailen collega’s het blijkbaar naar elkaar. Maar daar hoor ik weinig op terug. Misschien zijn sommige mensen heel erg boos op me maar dat hebben ze dan nog nooit tegen me gezegd. De meeste reacties krijg ik overigens op hele praktische of flauwe blogs. “in welke Nederlandse kinderboeken spelen bibliothecarissen een belangrijke rol”, dat soort dingen.

Probeer je dat bewust te bereiken?

Ik schrijf nooit omdat ik een relletje wil trappen, soms wel omdat ik een discussie op gang wil brengen of omdat ik mensen ergens van wil overtuigen.

Lig je wel eens wakker over een te schrijven blog?

Nee, wakker nooit. Maar er zijn wel blogs waar ik op loop te broeden. Dan ben ik op zoek naar de juiste invalshoek om er over te schrijven. Of dan denk ik na over de juiste manier om iets te zeggen (dat laatste vooral als het over iets landelijks gaat)

Lig je wakker van reacties? Welke?

Nooit. Maar ik krijg dan ook weinig reacties en als ik ze al krijg zijn ze positief of in elk geval instemmend. Een heel enkele keer is iemand het niet met mij eens en daar lig ik niet van wakker. De mensen die mij heel stom vinden reageren waarschijnlijk gewoon niet.

Welke tips heb je voor je collegae voor het betreden van de arena ?

Zoek iets wat je leuk vindt. Een vorm, een onderwerp, iets wat bij jou past.
Blijf bij jezelf. Ga je niet anders voor doen dan je bent. Dat voelen mensen namelijk en onecht werkt niet.
Hou vol. Zorg dat je een bepaalde routine opbouwt. Bouw een bepaalde regelmaat op. Bijvoorbeeld door minstens één keer per week een stukje te schrijven. Of minstens 5 keer per week een tweet te plaatsen. Dwing jezelf daartoe. Want anders verloedert het en dan hou je er snel weer mee op.
Toon emotie. Nu en dan een heel enthousiast of heel verdrietig stuk is interessant. (niet overdrijven trouwens)

Welke ontwikkelingen zie je voor het nieuwe lezen? Hoe ziet dat er over 5 jaar uit?

Wat mij betreft gaan we weer terug naar de “ouderwetse” bibliothecaris. En dan bedoel ik ouderwets in de zin van 20 jaar geleden: toen mensen naar de bibliotheek kwamen met de vraag “weet u nog een leuk boek?” of om een gezellig praatje te maken over boeken of een actueel onderwerp. Die bibliothecarissen staan dan uiteraard naast mediacoaches en taaldocenten.

Welke input zou je willen geven aan een opleiding / hoe ziet die eruit?

Ik heb een duidelijk beeld van hoe die opleiding er uit zou moeten zien. Het credo zou moeten zijn: “inspireren, creëren en participeren”, met dank aan Rob Bruijnzeels. Het sociaal-maatschappelijke belang van de openbare bibliotheek zou het uitgangspunt moeten zijn en er zou een combinatie van vakken op het gebied van educatie, communicatie, bedrijfskunde, psychologie, onderwijskunde gegeven moeten worden. En uiteraard een flinke dosis geschiedenis van het vak en content curatie. Wat mij betreft zou dat een opleiding moeten zijn met veel aandacht voor algemene ontwikkeling maar waar ook het empathisch vermogen van de student wordt aangesproken. Want dat is een belangrijke grondhouding die je in het werk nodig hebt. Naast didactische en andere praktische vaardigheden.

Wie zijn je leermeesters?

Docenten van de BDAT. Daar denk ik de laatste jaren steeds vaker aan terug. Ik vond het toen allemaal niet erg spectaculair en vaak erg saai maar ik denk nu af toe “verdomd, je had gelijk”. En collega’s uit de bibliotheek van Amstelveen. Daar hebben ze een echte bibliothecaris van me gemaakt.

Wat beteken je als Persoonlijk SuperBibliothecaris voor Nico?

Jeanine Deckers 3 mei 2015 1 Comment Permalink

Op Pinterest

Nu gebleken is dat Pinterest belangrijker aan het worden is dan Facebook kan ik ook wel toe geven dat ik ook op Pinterest zit. Alle hardcore Pinners kunnen nu stoppen met lezen, want voor hen wordt dit een bekend verhaal. Maar aan degenen die denken dat Pinterest alleen voor Libellevrouwen is ga ik nu uitleggen dat het wel meer is dan dat. Ik kwam er terecht via dit plaatje dat ik tegenkwam via Twitter.

Ik moest er erg om lachen en ik was tegelijkertijd verbaasd: dacht altijd dat Pinterest een verzameling van zoetige knutselplaatjes was. Misschien toch eens tijd om me er te gaan verdiepen. Ik maakte een account aan zonder veel verwachtingen maar je kunt pas oordelen als je weet waar je over praat, nietwaar? En de eerste paar dagen vond ik er inderdaad niet zoveel aan. Totdat ik na een dag of drie opeens deze foto tegenkwam, van de hoofdingang van de Brooklyn Public Library. “He, wat grappig: ik heb precies zo’n foto gemaakt toen ik daar 4 jaar geleden was.”

Toen ik mijn foto er eens bijhaalde om te vergelijken bleek het mijn eigen foto te zijn. Op Pinterest. In heel veel verschillende versies, tientallen keren gepind terwijl ik nergens van wist. Ik snapte er eerst helemaal niks van totdat ik me realiseerde dat ik die foto ooit op Flickr had gezet en dat ik hem ook al eens eerder op mijn blog had gebruikt, dus waarschijnlijk is hij op deze manier was gaan zwerven. Omdat ik het toch een beetje lullig vond dat de credits verdwenen waren heb ik hem zelf ook nog maar eens gepind.

Ik raakte er door geïntrigeerd: hoe werkt dat nou precies? En terwijl ik op zoek was naar hoever mijn eigen foto verspreid was op Pinterest kreeg ik een beeld van de diversiteit er van en dat het zeker niet zo zoetsappig was als ik dacht. Al doorklikkend raakte ik er door gegrepen en in een mum van tijd had ik ook een aantal boards vol leuke plaatjes. En werd ik er enthousiast over. Omdat het leuk speelgoed is maar je ook op een simpele manier met nieuwe werelden en nieuwe informatie in contact brengt. Als je daar voor open staat tenminste. Het is iets heel persoonlijks, dit plaatje zegt het wel wat mij betreft:

Je verzamelt wat jij de moeite waard vindt, om welke reden dan ook. Het gaat niet om volgen of terugvolgen of aantallen volgers. Het doet er ook niet toe wie je bent of waar je woont: het gaat alleen maar om het plaatje dat je gepind hebt. Het fijne is ook dat je niks hoeft, je mist niks als je een week niet op Pinterest zit en net zo makkelijk zit je een hele avond door te klikken, van de ene vage site naar de andere. Want dat is een van de leuke dingen: je komt op hele nieuwe sites terecht. Een beetje zoals je in de begintijd van het internet eindeloos kon surfen. Ik heb er in die paar maanden al een hoop leuke dingen aan over gehouden: niet alleen plaatjes voor op mijn blog maar ook nieuwe informatie en zelfs recepten. Mijn zus en ik hebben een extra manier gevonden om met elkaar te communiceren: we sturen elkaar nu Pinterestplaatjes. Dat is overigens ook het enige sociale dat ik aan dat hele Pinterest zie, qua Social Media. Ik zie dat er bibliotheken zijn die er boekenlijsten op bijhouden, maar daar kan ik me niet zoveel bij voorstellen.

Ik verzamel van alles: plaatjes van bibliobussen (uiteraard) en van bibliotheken op bijzondere plekken maar ook foto’s van architectuur en van mensen. En ik heb uiteraard een bord dat Tenaanval heet. Ik volg bibliothecarissen, designers, architecten, een Australiër die hele verzamelingen oude reclameposters upload en een paar verzamelaars van pulp-art zodat ik regelmatig schaars geklede vrouwen die belaagd worden door woeste mannen/monsters/aliens voorbij zie komen. Dat is de keuze die ik maak, maar als je wil kun je eindeloos veel knutselvoorbeelden krijgen, of tips voor kapsels, voor het organiseren van bruiloften of voor het inrichten van je huis. Als je dat zou willen dan.

Jeanine Deckers 13 januari 2014 Leave A Comment Permalink