Tenaanval

Boekenrobot

In de zaterdagse bijlage van Het Parool staat elke week de rubriek “Mijn Amsterdam”, daar mogen onbekende amsterdammers hun favoriete plekjes in Amsterdam bejubelen. Deze zaterdag noemt de manager van de Uitmarkt de bibliotheek op het Oosterdokseiland zijn favoriete gebouw.

Het is het toppunt van beschaving dat je zomaar al die boeken kunt lezen. Ook fijn is de boekenrobot, die je niet verwijtend aankijkt als je je boeken te laat inlevert.

Heb ik echt nog nóóit gedaan in mijn tijd achter de balie: iemand verwijtend aankijken die zijn boeken te laat inlevert. Maar dit is de categorie de bibliotheek is een mevrouw . En al die boeken zijn van die mevrouw dus zal ze wel boos zijn dat ze te laat worden teruggebracht. Iedere bibliothecaris kent de verbazing bij de klant als je bekent dat je niet alle boeken in de bibliotheek gelezen hebt. 

Het gezicht van de bibliotheek is het gezicht van die mevrouw (ach ja, en van die enkele meneer) die in de bibliotheek rondloopt en die je al dan niet vriendelijk en al dan niet deskundig helpt. En je komt ook voor dat gezicht van de bibliotheek, of je blijft soms expres weg als het gezicht je niet aanstaat.

Gelukkig mag dat tegenwoordig weer, die persoonlijke aandacht. In de discussie rondom functie-innovatie van een jaar of 10 geleden heette dat onprofessioneel. Dat hoorde niet. Ik heb nooit begrepen waarom niet. Maar ik werd altijd erg in een hoek gezet als ik zei dat daar juist de kracht van het vak zat.  Ik begrijp wel dat de keerzijde van dat persoonlijke gezicht die verwijtende blik is als je je boeken te laat terug brengt maar als je daarvan uit gaat dan ga je uit van het negatieve neveneffect en dat kan niet de bedoeling zijn, toch?

Overigens vergeef ik die manager van de Uitmarkt graag dat hij het over een boekenrobot heeft in plaats van over een innamerobot. Klinkt veel leuker.