Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

Mondo Leone

All of the posts under the "Mondo Leone" tag.

Quarantaine club

Dit is een oud filmpje, om een beetje een idee te krijgen

Mensen die mij kennen weten dat ik van Mondeo Leone hou, ik schreef vaker vaker over hem. Voor de mensen die dat niet wisten en die hem niet kennen: Mondo Leone is Leon Giesen, muzikant en filmmaker. En verhalenverteller. Dat nog wel meest, op alle mogelijke manieren: hij maakt theatershows, vertelt verhalen op zijn website en zelfs bij je thuis als je dat wil.

Toen de vorige lockdown (die intelligente) een week bezig was kreeg ik een mailtje van hem, dat hij een quarantaine club ging beginnen. Aan iedereen die 40 euro aan hem betaalde zou hij 40 dagen lang elke dag een Mondo Leonisch bericht sturen, met die dag gemaakte muziek. “Even een ander geluid in deze saaie rare dagen.” Ik heb meegedaan aan de Quarantaine Club, zoals ik een paar jaar geleden ook al eens lid werd van zijn Instituut voor Verwondering. Ik vond het heel fijn, elke dag een berichtje met iets leuks, iets positiefs. Giesen is die Quarantaine Club gisteren opnieuw gestart dus als je dat iets lijkt kun je nog meedoen. Kijk even op zijn website of stuur hem een mailtje dan legt hij uit hoe het werkt. Hij gebruikt dezelfde berichtjes als in het voorjaar, maar hem kennende zal er toch af en toe een nieuwe twist zitten. Ik kan het aanraden.

En voor degenen die Mondo Leone wel kennen: ik heb de afgelopen weken ook meegedaan aan de Moby Dick Leesclub. Ook een mooi (en geheim!) avontuur.

Jeanine Deckers 20 oktober 2020 Leave A Comment Permalink

Ik ben een verwonderling

Vorig jaar ben ik verwonderling geworden. Dat betekent dat ik lid ben van het Instituut voor Verwondering, de kijkkunst-academie van Mondo Leone. Het streven van het instituut is om open en met veel plezier de wereld in te kijken. Ik was al lid van Club Mondo Leone, kwestie van een mailtje sturen, dan krijg je af en toe een mailtje met informatie over waar Mondo Leone mee bezig is. Wie niet weet wie Mondo Leone is moet maar even op zijn site kijken. Ik heb al vaker over hem geschreven want ik vind dat hij hele mooie dingen doet en ik vind dat hij veel te weinig aandacht krijgt.

Vorig jaar zat er opeens een enthousiast mailtje in mijn mailbox over zijn plan om het Instituut voor Verwondering op te richten. Het idee is dat je een klein bedrag betaalt en dan elke week een mailtje krijgt met een link naar een verhaal. Of een liedje, of een filmpje. Waar ook altijd een verhaal aan vast zit. Want verhalen vertellen, daar is Mondo Leone heel erg goed in. Via het Instituut voor Verwondering deelt hij niet alleen die verhalen, maar probeert hij andere mensen ook te laten zien wat hij ziet. Ik ben nu al voor het tweede jaar lid; het eerste jaar kregen we af en toe een opdracht (geheel vrijblijvend uiteraard) om te oefenen hoe ‘kijken’ eigenlijk werkt. Dit jaar zitten er vooral spannende verhalen en af en toe een mooi filmpje in de mail. Vind ik persoonlijk leuker, want ik hou meer van verhalen kijken dan van huiswerk maken.

Leon Giesen (zoals Mondo Leone eigenlijk heet) ‘ziet’ dingen, die niet iedereen ziet. Tenminste, niet meteen. Pas als hij je er op wijst zie je het ook en vraag je je af waarom je dat niet eerder gezien hebt. In het dagboek op zijn website schreef hij daar van de week nog een stukje over. Kijk sowieso maar even rond op die website, daar staan een aantal van de mooie projecten waar hij zoal mee bezig is geweest, zoals het Gouden Randje en zijn schatgravers avontuur maar ook zijn actie om de Amerikaanse schrijver Carl Hoffman naar Nederland te halen. Gewoon, omdat het kon.

Afgelopen zomer werden alle verwonderlingen uitgenodigd in het Hoofdgebouw van het Instituut, voor een speciaal optreden. Het Hoofdgebouw is niet zo groot, dus het was nogal een logistieke uitdaging om ervoor te zorgen dat alle verwonderlingen een voorstelling konden zien. Dat was wel heel bijzonder: op een warme zomerdag in een klein zaaltje in Utrecht zitten luisteren en kijken naar mooie verhalen. Het filmpje hierboven is uiteraard van Mondo Leone. Om een idee te krijgen van wat voor soort filmpjes de Verwonderlingen af en toe krijgen toegestuurd.

Ik heb er erg veel plezier van. Want ik vind dat er meer verwonderd zou moeten worden.

Jeanine Deckers 28 november 2015 2 Comments Permalink

Het gouden randje van Mondo Leone

Over Mondo Leone heb ik al een paar keer eerder geschreven. Omdat het allemaal zo leuk is wat hij doet. Zo vrolijk en zo creatief. En omdat hij doet waar hij zelf zin in heeft en wat hij zelf belangrijk vindt.

Hij heeft nu weer iets nieuws bedacht: Het gouden randje. Een prijs die Mondo Leone in het leven heeft geroepen voor mensen die, zonder dat iemand er om heeft gevraagd en zonder dat zij er enig financieel voordeel bij hebben, de wereld mooier proberen te maken. Het is zijn eigen prijs, dus hij is ook in zijn eentje de jury.

Hij is alvast begonnen met het uitreiken van de nominaties, de eerste nominatie gaat naar de Free Hugs. Op Youtube zijn een paar prachtige filmpjes te vinden over hoe het zo gekomen is met die Hugs en hoe het verder ging, kijk even want het zijn echt leuke filmpjes. Op zijn eigen site beschrijft Mondo Leone hoe hij naar Sidney afreisde om met de bedenker van de Free Hugs te praten en om de nominatie te bevestigen op de plek waar het free huggen ooit begonnen is.

Op diezelfde website lees je ook over de andere genomineerden: de man die plakjes kauwgom op de stoep beschildert in Londen en degene die ervoor verantwoordelijk is dat de treinen in de Verenigde Staten zo’n mooi akkoord toeteren.

Hij maakt er vast en zeker weer mooie filmpjes van voor in zijn nieuwe voorstelling, daar verheug ik me nu al op. Maar zelfs als er geen filmpjes komen vind ik het een geweldig initiatief: staan voor wat mooi is en wat jíj belangrijk vindt, zonder je iets aan te trekken van de rest.

Ben benieuwd wie ’t gouden randje uiteindelijk gaat winnen.

Jeanine Deckers 8 november 2010 Leave A Comment Permalink

Vanuit de trein tussen Utrecht en Den Bosch

Leon Giesen is muzikant en filmer. Ex-bassist van Toontje Lager en maker van de documentaire Van America helemaal naar Amerika, over Rowwen Hèze. Hij heeft een soort van one-man-show als Mondo Leone waarbij hij in zijn eentje op het toneel zit, muziek maakt, verhalen vertelt en filmpjes laat zien. Erg aan te raden, het zijn hele mooie, vaak aandoenlijke filmpjes die laten zien dat het leven mooi is. Meestal dan.

Hij heeft de afgelopen weken met een voorstelling op de Parade gestaan, en ik hoorde dat hij daar een nieuw idee heeft gelanceerd. Hij komt helaas niet naar de Parade in Amsterdam dus ik kan het niet uit de eerste hand navertellen maar het komt er op neer dat hij besloten heeft om een een prijs in te stellen: Het Gouden Randje. Een prijs voor mensen die zonder dat iemand er om gevraagd heeft of dat het enig aantoonbaar nut heeft, geprobeerd hebben de wereld mooier te maken. Kijk daar hou ik van, van dat soort acties. Meer details volgen zodra hij die zelf heeft prijs gegeven op zijn site.

Om alvast in de stemming te komen hierbij een van zijn filmpjes. Iedereen die “met een zekere regelmaat” tussen Utrecht en Den Bosch heeft gereisd en van een bepaalde leeftijd is zal het filmpje snappen. Ik weet niet of het filmpje helemaal tot zijn recht komt als de live introductie van Giesen en het grote scherm uit het theater ontbreken, maar je krijgt in elk geval een beeld van wat hij doet.

Jeanine Deckers 2 augustus 2010 1 Comment Permalink

Waarom kunst belangrijk is

 

Vorige week schreef ik dat kunst vaak als iets “voor erbij” wordt gezien in plaats van iets dat belangrijk is. Omdat ik heb gemerkt dat niet iedereen begrijpt wat ik daarmee bedoel hierbij een voorbeeld.

De verhalen over mensen in concentratiekampen die gedichten aan elkaar declameerden om aan de ellende te ontsnappen zijn bekend. Dit is een soortgelijk voorbeeld. Over vrouwen in een Jappenkamp die elkaar recepten vertelden. Ze praatten met elkaar over eten, ze bedachten wat ze zouden gaan maken als ze uit deze ellende verlost zouden zijn. Door in hun herinnering te duiken, door hun fantasie te gebruiken konden ze zichzelf op de been houden. Daardoor herinnerden ze elkaar aan betere tijden en dat maakte hen sterker. Ze bevestigden elkaar in hun eigen waardigheid, die ze in dat kamp in rap tempo verloren waren. Die recepten werden in het kamp opgeschreven in agenda’s, schetsboekjes of andere stukjes papier waar ze de hand op wisten te leggen en vorig jaar is er van al die recepten met hun verhalen een kookboek gemaakt: De smaak van verlangen. Dat boek krijgt binnenkort zijn 3e druk.
Fascinerend om te zien hoe vrouwen in een Jappenkamp fantaseerden over lauwwarme melk waar gist in moest worden opgelost of over kreeftenboter en cake.

Nou weet ik wel dat een kookboek geen kunst is, maar het bewijst wel dat mensen fantasie nodig hebben om te overleven. Net zoals eten en drinken. En daarom is kunst belangrijk.

Overigens werd ik op dit verhaal geattendeerd door Mondo Leone die daar een prachtig verhaal over heeft in een van zijn programma’s.

Jeanine Deckers 15 maart 2008 Leave A Comment Permalink

get_footer() ?>