Nooit meer vast
Ik voel me geamputeerd. Het is al bijna twee weken geleden gebeurd, maar ik ben er nog steeds niet aan gewend. Zodra ik thuis kom is nog steeds het eerste wat ik doe: kijken of het lampje van mijn antwoordapparaat knippert. Maar dat knippert niet meer. Dat deed het overigens de laatste tijd nog maar zelden. Die ene vriendin die regelmatig belt houdt niet van iets inspreken. En andere vrienden bellen mijn mobiel of sturen een appje als ik niet thuis ben. De meesten vrienden bellen trouwens überhaupt niet meer, daar communiceer ik uitsluitend mee via sms, Whatsapp of via de mail. Of via Facebook en Skype.
Op de factuur van de KPN kon ik precies zien dat ik mijn vaste telefoon vrijwel uitsluitend gebruikte om met die ene vriendin te bellen en met mijn moeder en mijn zus. Lange telefoongesprekken zijn dat meestal, we hebben altijd veel te bespreken. Maar elke keer als die rekening kwam zag ik weer hoeveel ik betaalde aan abonnementskosten en hoeveel aan het feitelijke bellen. En het leek alsof dat verschil steeds groter werd. Dat viel de KPN denk ik ook op want die bleven me bestoken met telefoontjes over hun alles-in-een-pakket. Telefoontjes waar ik steeds geïrriteerder op reageerde. Ik wil mijn abonnementen best aan elkaar koppelen. Graag zelfs. Zeker als me dat geld bespaart. Maar niet als ik daarom ook tv moet gaan kijken via KPN. Want dat wil ik niet. Dus bleef ik de jongens en meisjes van KPN maar afwimpelen, net zoals ik die van de kabelboer afwimpelde die wilden dat ik zou gaan bellen via de televisie. Heel irritant allemaal. In plaats van dat ze blij zijn met zo’n trouwe klant doen ze alsof je niet goed bij je hoofd bent.
En toen las ik in de brief over de nieuwe tarieven van KPN: omdat minder klanten alleen een vaste telefoonaansluiting gebruiken, gaan de kosten per aansluiting omhoog. Daar lijkt weinig tegen in te brengen, kwestie van boekhouden. Maar het is natuurlijk niet zo dat de kosten die ze daadwerkelijk voor mij maken, de out-of-pocket kosten zal ik maar zeggen, dat die hoger worden. Het is gewoon een formulering die Bob Mols, Directeur Klantenservice, heeft verzonnen om die rare kostenstijging te verklaren. En opeens had ik er zo genoeg van: van die newspeak en van dat gemanipuleer en van dat idee dat klanten alleen maar lastig en dom zijn. Ik besloot om mijn vaste telefoonaansluiting op te zeggen. Want het was toch eigenlijk wel heel ouderwets, zo’n vaste telefoonlijn, alleen voor die drie mensen die ik er mee belde.
Het besluit had ik heel snel genomen, de uitvoering liet nog even op zich wachten. Althans: de brief bleef nog een poosje op het to do stapeltje liggen. Waarschijnlijk omdat ik het zelf toch wel een stap vond. Maar uiteindelijk is het er toch van gekomen: sinds twee weken doet mijn vaste telefoonaansluiting het niet meer. En dat heeft toch iets meer impact dan ik van te voren ingeschat had. Om te beginnen dat antwoordapparaat. Ik was me er niet van bewust dat ik dat controleer als ik thuis kom. Ook als ik ’s ochtends uit de douche kom. Dat is denk ik nog een overblijfsel van mijn tijd bij de bibliobussen: toen knipperde het lampje wel eens om kwart over 7 omdat Martine van de planning gebeld had over acute problemen met het weer (er is storm op komst, gaan we rijden of niet?) of het rooster. Met als dieptepunt dat belletje over die bus in Rotterdam die uitgebrand was die nacht.
Afscheid nemen van een vaste telefoonaansluiting betekent ook afscheid nemen van mijn vaste telefoonnummer. Het nummer dat ik al meer dan 20 jaar heb. Dat ik zelf mocht uitzoeken, uit een rijtje van drie als ik me niet vergis. We waren toen in Amsterdam net, als eerste, overgestapt op 10-cijferige telefoonnummers dus in het begin moest ik vaak uitleggen dat dit echt het goede nummer was. Dat er niet een cijfer te veel in stond. De eerste jaren werd ik er af en toe op gebeld door oudere dames die dachten dat ze een fourniturenzaak in de Van Woustraat belden. Nooit begrepen hoe dat precies zat.
En afscheid van mijn vaste telefoon betekent ook dat ik nu alléén nog maar te bereiken ben via mijn mobiel. Dat betekent dat ik moet zorgen dat hij binnen gehoorsafstand is en dat de batterij is opgeladen, dus geen piepjes uit mijn tas meer dat de accu nog maar 5% heeft. En dat als ik mijn telefoonnummer moet opgeven in een winkel omdat ze me gaan bellen als de bestelling er is, dat ik dan mijn mobiele nummer moet geven. Nooit meer denken: “spreek maar in op mijn voicemail, dan merk ik het vanzelf wel” want die voicemail, die zit nu in mijn tas. Onder handbereik.
Voorlopig laat ik het antwoordapparaat nog even staan. Er staan wat berichten op van mensen die dat niet meer kunnen, een bericht achter laten. Die wil ik nog even bewaren. En ach, die telefoon: die laat ik ook nog maar even staan. Is anders ook zo kaal. Ik vraag me wel af of mijn mobiele telefoon altijd al zo’n matig bereik had in mijn woonkamer. Of is dat de wraak van de KPN omdat ik mijn vaste lijn heb opgezegd? Ik zal er wel aan wennen. Ik moet wel. Want ik heb nooit meer een vaste telefoonlijn.
Recente reacties