Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

leuk

All of the posts under the "leuk" tag.

Een gedicht waar je wat aan hebt

Het Poëziecentrum in Gent vergadert blijkbaar te veel, want ze zijn op zoek gegaan naar een goede manier om een Zoom-meeting vroegtijdig te verlaten. Een betere manier dan “veinzen dat je internetverbinding wordt verbroken, jezelf bevriezen in beeld, zorgen dat nét wanneer je er genoeg van hebt, de batterij van je laptop leeg is”. Daarom vroegen ze dichter Edward van de Vendel om een ‘elegant poëtisch excuus’ te schrijven. Dat was een goede keuze, want Van de Vendel is de schrijver van de bundel ‘Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt‘, ondertitel: gedichten waar je wat aan hebt.

En inderdaad: ook voor dit probleem heeft Van de Vendel een oplossing in de vorm van een gedicht. Om te demonstreren hoe je dat dan doet maakten ze er bij het Poëziecentrum ook nog een filmpje bij, waarin Robby Cleiren het voor doet. Ik zou het zelf ietsje tactischer brenger, maar het werkt wel. Waarschijnlijk is de tip de ze er bij geven om de tekst van het gedicht in het chatvenster te plakken effectiever.

Mocht je het prachtige boek van Van de Vendel niet kennen dan kun je hier een idee krijgen van wat voor soort gedichten het zijn. In het fragment leest de dichter het gedicht ‘Wat je moet doen als je super blij bent’ voor. Doe er je voordeel mee.

Quarantaine club

Dit is een oud filmpje, om een beetje een idee te krijgen

Mensen die mij kennen weten dat ik van Mondeo Leone hou, ik schreef vaker vaker over hem. Voor de mensen die dat niet wisten en die hem niet kennen: Mondo Leone is Leon Giesen, muzikant en filmmaker. En verhalenverteller. Dat nog wel meest, op alle mogelijke manieren: hij maakt theatershows, vertelt verhalen op zijn website en zelfs bij je thuis als je dat wil.

Toen de vorige lockdown (die intelligente) een week bezig was kreeg ik een mailtje van hem, dat hij een quarantaine club ging beginnen. Aan iedereen die 40 euro aan hem betaalde zou hij 40 dagen lang elke dag een Mondo Leonisch bericht sturen, met die dag gemaakte muziek. “Even een ander geluid in deze saaie rare dagen.” Ik heb meegedaan aan de Quarantaine Club, zoals ik een paar jaar geleden ook al eens lid werd van zijn Instituut voor Verwondering. Ik vond het heel fijn, elke dag een berichtje met iets leuks, iets positiefs. Giesen is die Quarantaine Club gisteren opnieuw gestart dus als je dat iets lijkt kun je nog meedoen. Kijk even op zijn website of stuur hem een mailtje dan legt hij uit hoe het werkt. Hij gebruikt dezelfde berichtjes als in het voorjaar, maar hem kennende zal er toch af en toe een nieuwe twist zitten. Ik kan het aanraden.

En voor degenen die Mondo Leone wel kennen: ik heb de afgelopen weken ook meegedaan aan de Moby Dick Leesclub. Ook een mooi (en geheim!) avontuur.

Dag Spin, de coronaversie

Quarantaine maakt creatief, zo blijkt dagelijks op de diverse social media kanalen. Een van de leukste dingen die ik daar tot nu toe tegenkwam is deze versie van Dag Spin, een liedje van Harrie Jekkers en Koos Meinderts. Van het album Roltrap naar de Maan van Het Klein Orkest. Een album vol kinderliedjes met klassiekers als Leuk is raar en De Leugenaar: ‘Mijn vader is een leugenaar, hij kan fantastisch liegen. Wat los zit liegt hij aan elkaar, hij kan iedereen bedriegen’. Ik heb de lp nog ergens op zolder liggen, vandaar. De originele uitvoering van Dag Spin kun je hier terugluisteren, dan hoor je dat de familie Janssen heel dicht bij het origineel is gebleven.

Van de familie Janssen weet ik niks, behalve dat ze mooie muziek maken en een leuk filmpje hebben gemaakt. Maar ik heb zo’n idee dat we daar nog wel meer van gaan horen. Ik vind dit in elk geval een prachtig filmpje.

De culturele dienstplicht van kunstenaars

De Akademie van Kunsten is een onderdeel van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen en wil de plek zijn voor “debat over de waarde van kunst in de samenleving en over de relatie tussen kunst en wetenschap”. Dat doen ze op verschillende manieren: door het organiseren van lezingen, door de discussie op te zoeken en ook door het organiseren van projecten.

Hun nieuwste project is de Culturele Dienstplicht. De ambitie van dit project is “om iedere 14-jarige in Nederland minimaal eenmaal in zijn/haar leven in direct contact te brengen met mensen die kunst maken. Direct, ‘live’ contact.” Dat doen ze door leden van de Akademie van Kunsten (allen kunstenaars) hun praktijk naar scholen te laten brengen: de makers komen naar de klas en praten over hun werk. Zij gaan met de kinderen in gesprek en leggen het belang van kunst uit. De eerste kunstenaar die zijn culturele dienstplicht vervulde was ontwerper Gijs Bakker.

Eerlijk gezegd klikte ik het filmpje van dat bezoek een beetje ongerust aan, want het leek me een recept voor mislukking. Zeker als je die foto’s ziet. Een ontwerper die zulke abstracte sieraden ontwerpt, kan die wel contact maken met van die Limburgse pubers? Mijn onrust was geheel onterecht, kijk zelf maar even. Ik vind het geweldig. Ja misschien geven die kinderen sociaal wenselijke antwoorden en Gijs Bakker is natuurlijk een vriendelijke opa (dat mag ik zeggen want hij is 76) maar toch. Een aantal leerlingen uit deze klas gaat deze les nooit meer vergeten en daar gaat het om lijkt me.

Culturele dienstplicht: Gijs Bakker bezoekt het Dendron College in Horst.

Kan er niks aan doen maar ik vind het bijna ontroerend: die kinderen die ondanks zichzelf geïnteresseerd raken in wat die man daar voor de klas staat te vertellen. En heel slim dat hij Rihanna in zijn verhaal betrekt. Daarmee maakt hij in één klap aan zijn publiek duidelijk wat voor status hij heeft. En daarmee komt zijn boodschap luid en duidelijk over. Slim.

Scholen die belangstelling hebben kunnen zich nog aanmelden. Ik zou het wel weten als ik op een middelbare school werkte.

Met een boek in de metro

Om het lezen in het openbaar vervoer te bevorderen kun je bibliotheken maken (hallo Stationsbibliotheek) maar de meest effectieve manier lijkt me deze, uit Brazilië. In 2015 deelden ze daar, op World Book Day, op verschillende metrostations in São Paolo gratis boeken uit met een ingebouwd metrokaartje. Door je boek in te checken kon je gratis met de metro. De uitgever was niet kinderachtig, want met de in de kaft ingebouwde RFID kon je zelfs 10 ritjes maken. Er waren 10 verschillende titels, in speciaal voor de gelegenheid vormgegeven boeken, met omslagen die volgens de vormgevers gebaseerd waren op metrokaarten.

Ik vind het leuk. Kon helaas niet zo snel terugvinden of het bij deze eenmalige actie gebleven is, ben bang van wel. Maar dan nog, het blijft leuk. En effectief denk ik.

Nóg een bibliotheekfilm

Afgelopen donderdag maakte de voorzitter van de VOB, aan het einde van de ALV, bekend dat de VOB vertoningen gaat regelen van Ex Libris – The New York Public Library  van Frederick Wiseman, de documentaire die een paar weken geleden zoveel indruk maakte tijdens het IDFA. Hij duurt drie uur maar die uren schijnen voorbij te vliegen. Bart Janssen beschrijft de film in het Bibliotheekblad als een drie uur durende lofzang op de bibliotheek, maar meer nog is het misschien wel een ode aan New York en aan zijn inwoners, die de bibliotheek maken tot wat zij is.

Geweldig idee. Er is nog niks concreet maar ik begreep dat ze van plan zijn om de film op verschillende plekken in het land te vertonen, voor iedereen die er belangstelling voor heeft. Inmiddels heb ik ook begrepen dat er meerdere plannen zijn, o.a. van het Filmhuis in Den Haag. Helemaal goed. Op hoe meer plaatsen die film te zien is, hoe beter. Ik verheug me er al helemaal op. Liefst met een nazit met borrel en een goed gesprek, maar zonder dat vind ik het ook leuk.

En nou kwam Patrick vanochtend op Twitter met een film waar ik ook helemaal vrolijk van wordt. Misschien nog wel vrolijker. Want over 6 weken gaat in de Verenigde Staten de film The Public in première. Een film van Emilio Estevez. Hij schreef en regisseerde de film en speelt een belangrijke rol, namelijk die van directeur van de openbare bibliotheek van Cincinnati. Tijdens extreme weersomstandigheden wordt die bibliotheek bezet door daklozen. Geen idee of het een goede film is maar het gaat in elk geval over een échte bibliotheek en de trailer vind ik al geweldig. Kijk zelf maar.


De film is opgenomen in Cincinnati en ik vermoed deels ook in de plaatselijke bibliotheek. Dat, of ze hebben echt een superfantastische decorbouwer. De film gaat in première op het filmfestival van Santa Barbara, op 31 januari as. en gaat daarna de bioscopen in. In de Verenigde Staten dan, maar ik hoop dat het niet heel erg lang duurt voordat de film deze kant op komt. Misschien helpt het als de VOB tegen die tijd ook nog eens een telefoontje pleegt?

Voor wie zich afvraagt wie Emilio Estevez ook alweer is, of waarom we hem al een poosje niet meer gezien hebben, kijk even deze film. Hij heeft het de laatste tijd o.a. nogal druk gehad met zijn vader en zijn broer, respectievelijk Martin en Charlie Sheen. En nou ik jullie toch tips aan het geven ben: lezen jullie allemaal al De Bieb Letter van Patrick? Want daar verzamelt hij wekelijks bibliotheeknieuws en ook nog leuke feitjes, zoals deze trailer. Bedankt nog Patrick! 

Een bibliobus (zet het geluid even wat harder)

Dit filmpje bracht me in één klap weer 10 jaar terug, naar de tijd dat de bibliobus nog reed. (Voor de niet-bibliothecarissen onder de lezers en voor de mensen die mij nog niet zo goed kennen: jawel, er rijden nog steeds bibliobussen rond in Nederland. Maar ik had vroeger zelf bibliobussen, totdat ze werden opgeheven)

Want het filmpje geeft zo goed weer hoe zo’n dag op de bus er uit ziet. En ondanks dat het filmpje al 5 jaar oud is en dat de bus in Málaga rond rijdt en niet in Nederland is het allemaal heel herkenbaar. Die lange rit, die drukte, de gezelligheid en vooral al die blije mensen. Bij het stukje waarbij de bus aan het inparkeren is moet ik meteen aan Rina denken, waarvan ik de instructie kreeg: “een beetje duidelijke gebaren maken want je staat een eind weg. Sommige van die dames staan een beetje laf met hun handtas te wapperen, daar heb ik niks aan. Duidelijk zijn want anders gaat het mis.”

En ik weet zeker dat Arno de muziek bij het filmpje leuk vindt.

Het is nu bijna 10 jaar geleden dat “mijn” bussen werden opgeheven, maar ik vind het nog steeds jammer. Want ik vind nog steeds dat een bibliobus een prima voorziening kan zijn. Als je er voor zorgt dat de kwaliteit hoog genoeg is tenminste. En dat kan eigenlijk alleen als je het in een groot verband doet. Dan kun je je collectie heel efficiënt met zoveel mogelijk mensen delen. Maar goed: das war einmal. Al zou ik het een heel goed idee vinden als de bus weer terug zou komen.

Ik kwam nog een ander filmpje tegen, van een bibliobus uit Madrid. Ook leuk, met al die kinderen. En met een blik achter de schermen. Maar ik vind het filmpje hierboven toch echt leuker. En blijf vooral kijken tot het eind, na de aftiteling krijg je nog een toegift.

“waardoor de wereld een stuk mooier wordt”

Ze zijn er al twee jaar mee bezig, maar ik las er pas een paar weken geleden over: OmaPost. Een app waarmee je mensen die niet actief zijn op Social Media (je oma of je opa dus) af en toe een papieren foto kunt sturen vanuit je Social Media accounts. Zodat die ook een beetje weten waar je mee bezig bent en waardoor je kunt laten weten dat je aan ze denkt. Formeel is het doel om: eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan en jong en oud weer met elkaar in contact te brengen. 

Initiatiefnemer Wilbert van de Kamp legt in dit filmpje mooi uit hoe het zo gekomen is en wat de bedoeling van OmaPost is. Ik vind het geweldig. Toen ik het filmpje voor het eerst zag werd ik er een beetje wantrouwend van, want het leek allemaal een beetje te mooi om waar te zijn. Zo’n simpel idee, waarom heeft niemand dat eerder bedacht? Die jongen is zo sympathiek, wat zit daar achter? En wat doet dat T-mobile logo daar? De clou is straks zeker weer dat het reclame voor T-mobile is? Maar het is echt zo simpel als het lijkt: jongen heeft een goed idee, rommelt wat aan en besluit dan op zoek te gaan naar sponsors. En T-mobile is gewoon een van die sponsors. Het is dus wel reclame (want ik heb die naam nu al drie keer opgeschreven) maar dan gewoon, zonder trucje. Hij heeft een paar maanden geleden ook nog een Award gewonnen voor deze app, voor meer informatie check dit filmpje.

Zoals gezegd: ik vind het een geweldig idee, deze combinatie van digitale en fysieke media. Het mooist vind ik nog dat Van de Kamp zegt dat zijn ideaal is dat de app zichzelf overbodig maakt. En ook zo aardig: toen bekend werd dat Eberhard van der Laan ziek was konden mensen via OmaPost gratis een kaartje naar Van der Laan sturen. Een bevlogen type dus, die Wilbert van de Kamp. Fijn dat iemand hardop zegt dat hij de wereld mooier wil maken. Word ik blij van. Daarom breng ik hier nog maar even onder de aandacht dat je op hem kunt stemmen bij VPRO’s Tegenlicht, zodat hij de kans krijgt om zijn verhaal voor een groter publiek te vertellen. Doe maar even. Want ik ben natuurlijk totáál niet de doelgroep van deze app, maar ik steun een goed idee graag als ik het tegen kom.

The Last Bookstore

Weer een fijn filmpje. Of filmpje, filmpje, het is een korte documentaire. Een hele mooie. Over The Last Bookstore, een boekwinkel in Los Angeles. Eigenlijk een tweedehands boekwinkel, maar die naam doet de winkel echt te kort, het lijkt meer op een paleis. Het zit in een oud bankgebouw en de eigenaar, Josh Spencer, heeft er een soort tempel voor boeken van gemaakt. In deze documentaire van regisseur Chad Howitt vertelt Spencer hoe de winkel ontstaan is en ik vind zijn verhaal geweldig.

Welcome to The Last Bookstore from Chad Howitt on Vimeo.

De beelden zijn prachtig en Spencer heeft ook nog eens een goed verhaal. “I created this place as somewhere were I wanted to be and it seemed to work for a lot of other people as well.” “It’s definately become a refuge for a lot of people, regardless of whether they like books or not.” Hij heeft heel bewust geprobeerd om er een kunstwerk van te maken en wat ik nog veel interessanter vind: “we’ve tried to ad a real human element, we wanted to be an authentic real experience versus something that’s cold and calculated”. Daarom is zijn winkel een groot succes en hebben andere boekwinkels het moeilijk. Zegt hij zelf.

Kijk maar gewoon even. Geniet van zijn vakkennis als hij geroutineerd ingekomen boeken sorteert en herken de verhalen van wat mensen allemaal in hun boeken laten zitten. En trouwens: ze hebben ook lp’s.

Via Citylab

Een Snapje? Ja, een Snapje!

De tovenaars van Klokhuis hebben weer iets nieuws bedacht: het Snapje. Onder de noemer Makkelijke ezelsbruggetje in een liedje! hebben ze een serie filmpjes gemaakt waar in twee minuten een ezelsbruggetje wordt aangeleerd of een feitje wordt uitgelegd. Daarvoor hebben ze bekende tekstschrijvers een tekst laten schrijven en die vervolgens door bekende Nederlandse muzikanten om laten zetten in een liedje. Filmpje erbij en klaar.

Ik vind het geweldig: je slaat twee vliegen in één klap. Je leert kinderen een handig trucje (Wanneer schrijf je jou en wanneer jouw? Hoeveel hectometer zit er in een kilometer?) maar je brengt ze ook in aanraking met Nederlandse muziek. Met niet zo voor de hand liggende muziek, want hoeveel kinderen in de doelgroep van Klokhuis zullen De Staat kennen? Als ze het filmpje drie keer bekeken hebben vergeten ze nooit meer hoe je kunt controleren of je een d of dt moet schrijven (is er weer geen touw aan vast te knopen, vervang het werkwoord dan gewoon door lopen want dan gaat alles automatisch goed) en kunnen ze tevens een van hun liedjes meezingen. Dat is trouwens ook meteen mijn favoriete filmpje: die d en die t die elkaar ondersteboven proberen te duwen vind ik enig.

Maar deze is ook erg leuk: Akwasi over het optellen van breuken: Breuken zijn alleen maar lastig in het ziekenhuis

En deze van Lucas Hamming, over een trucje om veel dingen te onthouden:

In totaal zijn er nu 9 filmpjes gemaakt en vanaf deze week komt er elke week een filmpje bij. Alle filmpjes kun je terug zien op hun site. Ze zijn niet allemaal even mooi of even duidelijk maar je vergeet nooit meer wanneer je als of dan moet gebruiken of de truc voor jou of jouw. En als je wel vergeet hoe het ook al weer moet kun je het hier snel even spieken.

get_footer() ?>