Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

imago

All of the posts under the "imago" tag.

Over “The Librarians” en echte bibliothecarissen

Sinds een paar weken zendt Veronica de Amerikaanse tv serie The Librarians uit, een spin-off van de drie The Librarian tv-films. Ik schreef er al eerder over en ik vind het geweldig. De serie gaat over een stel bibliothecarissen dat er voor moet zorgen dat het beetje magie dat er nog bestaat in deze wereld behouden blijft.

De bibliothecarissen in kwestie zijn niet van de oude stempel maar het zijn een nieuw soort bibliothecarissen, met nieuwe vaardigheden. Ze hebben niks met boeken of met de collectie van de oude bibliotheek (dat was eigenlijk meer een museum) maar ze kunnen allerlei andere handige dingen: supersnel rekenen bijvoorbeeld. En ze hebben een “keeper”, een hoeder, die ze beschermt en voor ze vecht. Het gaat niet meer over een eenling met superveel kennis over zijn collectie, zoals in de films, maar over een groepje met ieder zijn eigen vaardigheden. Op de achtergrond is een oudere bibliothecaris aanwezig die ze vanuit een stoffig kantoortje voorziet van allerlei nuttige achtergrondinformatie. Overigens is die eenling uit de film in de eerste paar afleveringen op zoek naar de oude bibliotheek want die is lost in time and space.

Kan er niks aan doen, maar ik word daar heel erg vrolijk van. Van dat soort verwijzingen. In een van de vorige afleveringen ging het over een sprookjesboek waarin de verhalen tot leven komen als ze worden voorgelezen. Niet-voorlezen is geen optie want zodra verhalen niet meer gelezen worden verdwijnen ze.! De makers zijn overtuigd van de kracht van verhalen en ze zijn er van overtuigd dat bibliothecarissen een belangrijke rol spelen in het bewaren daar van. Ze hebben zich volgens mij prima verdiept in het bibliotheekwezen, of misschien zit het gewoon in het wezen van Amerikanen, dat bibliothecarissen iets betekenen.

Vandaag wordt aflevering 6 uitgezonden, van de eerste serie. In de Verenigde Staten begint binnenkort de derde serie, dus we hebben nog wat tegoed. En voor wie geen idee heeft wat hij moet verwachten: Eric-Jan vergeleek het met Buffy the Vampire Slayer. Die serie ken ik dan weer niet, maar zo’n titel schept wel meteen een beeld: het is geen hoge literatuur..

Jeanine Deckers 25 januari 2016 Leave A Comment Permalink

Tenaanval geïnterviewd

sound of music maria

Vorige week donderdag ben ik tijdens de Themabijeenkomst over Het Nieuwe Lezen bij ProBiblio geïnterviewd over het thema De digitale geletterdheid van de (Super)bibliothecaris. Karen Bertrams heeft me ten overstaan van een volle zaal een klein uurtje bevraagd over mijn beweegredenen voor mijn online presence: over mijn blog en mijn social media gebruik. Ter voorbereiding op dat interview heeft Karen me een aantal van de vragen die ze wilde stellen gemaild. De vragen en de antwoorden die ik daarop gaf deel ik hierbij graag. Het uiteindelijke interview verliep iets anders, maar al deze vragen zijn op de een of andere manier aan bod gekomen. Voor degenen die dit blog al langer volgen of de mensen die mij goed kennen zal het weinig nieuws zijn, voor anderen is het misschien wel aardig. Kijk maar.

 Hoe ziet je online dag er uit? (op welke tijdstippen doe je wat en waarom)

Er is een verschil tussen het weekend en werkdagen. Op dagen dat ik moet werken doe ik de meeste social media ’s avonds. Thuis op de bank. Met overdag misschien af en toe een blik op Twitter, tussen de bedrijven door. Als ik niet hoef te werken heb ik de neiging om veel op Twitter te kijken, op mijn telefoon of iPad. Bloggen doe ik sowieso meestal ’s avonds. Op de bank, voor de tv. Want het moet wel gezellig blijven. Dat is niet de meest effectieve manier omdat ik dan vaak toch één oog op de tv hou. Soms, als ik een heel lastig stuk wil schrijven of als ik overdag snel een berichtje wil plaatsen, laat ik de tv uit en dan gaat het een stuk sneller.

Ga je intuïtief, strategisch, impulsief te werk?

Ha, ha! Wat denk je zelf? Ik ga meestal heel intuïtief te werk, dat wil niet zeggen dat ik soms niet wat langer nadenk over een stuk. Maar ik schrijf op gevoel. Soms reageer ik heel impulsief, vooral als ik kwaad ben. Ik blog helemaal niet strategisch, maar soms pas ik de timing van een stuk om strategische redenen wel aan. En ik ben uit strategisch oogpunt wel voorzichtig met wat ik zeg en vooral met hoe ik iets zeg. Omdat ik wel nog een paar jaar wil werken in deze branche probeer ik niet op al te veel tenen te gaan staan.

Welke bloggers inspireren je, bewonder je?

Is het heel arrogant om te zeggen dat ik niet geïnspireerd word door andere bloggers? Ik bewonder wel mensen. Het begon natuurlijk allemaal met Edwin Mijnsbergen, alleen al omdat hij de eerste biblioblogger in Nederland was. Hij schrijft heel gemakkelijk en hij heeft mij geleerd dat je over alles kunt schrijven. En hij heeft het lang vol gehouden, dat is ook knap.

Iemand anders die ik heel goed vind is Wim Keizer. Allesbehalve een prototype blogger, hij zet zich juist altijd erg af tegen al die bloggers. Maar wat ik van hem heel goed vind is dat hij zich vastbijt in een bepaald onderwerp en niet meer loslaat. OK, hij is soms erg uitgebreid, maar het klopt altijd wel wat hij zegt en hij trekt zich niks aan van wat anderen van hem vinden. Hij kan heel goed schrijven, ook niet onbelangrijk. En je steekt er altijd wat van op. (de onderwerpen zijn soms allesbehalve sexy, maar daarom niet minder belangrijk)

En in diezelfde categorie valt Raymond Snijders met zijn Vakblog. Hij weet heel veel, deelt graag en zoekt heel veel dingen uit. Op een totaal ander vakgebied dan waar ik me begeef (veel auteursrecht, digitale gadgets en zo) maar toch heel interessant.

De meeste bloggers die ik bewonder zijn Amerikanen. Zoals Screwy Decimal en de Librarian in Black. Zij nemen geen blad voor de mond en gaan soms vol in de aanval. Al zijn ze beiden de laatste tijd nogal stil. En er zijn twee hele interessante blogs die door een groep bibliothecarissen worden bijgehouden: In the library with the lead pipe en The Library as incubator

Voor welke bloggers ben je bang?

Voor niemand. Er zijn wel bloggers die ik vervelend vind. Maar die lees ik gewoon niet meer. Die schrijven steeds over hetzelfde, ze schrijven niet goed of ze proberen relletjes te trappen. Dat vind ik saai.

Welk blog levert (je) de meeste aandacht / controverse / resultaat op?

Dat zijn een paar verschillende onderwerpen. Mijn best gelezen blog is (met afstand) een blog waarin ik het verschil uitleg tussen een A, B of C boek. Dat wordt nog steeds bijna dagelijks gelezen. Treurig maar waar. Het “best gelezen blog op een dag” is het blog waarin ik aankondig dat ik ontslag heb genomen bij ProBiblio en naar de Bollenstreek vertrek. Het meeste resultaat leverde mijn blog over het sluiten van de Airport Library. Daarmee heb ik wel de massa gemobiliseerd, althans zo voelde het.

De meeste controverse? Dat weet ik niet. Ik krijg zelden reacties. Soms zie je dat een blog heel veel geretweet wordt, of zie je opeens heel veel mensen op het blog binnenkomen vanaf een bepaalde mailserver, dan mailen collega’s het blijkbaar naar elkaar. Maar daar hoor ik weinig op terug. Misschien zijn sommige mensen heel erg boos op me maar dat hebben ze dan nog nooit tegen me gezegd. De meeste reacties krijg ik overigens op hele praktische of flauwe blogs. “in welke Nederlandse kinderboeken spelen bibliothecarissen een belangrijke rol”, dat soort dingen.

 Probeer je dat bewust te bereiken?

Ik schrijf nooit omdat ik een relletje wil trappen, soms wel omdat ik een discussie op gang wil brengen of omdat ik mensen ergens van wil overtuigen.

Lig je wel eens wakker over een te schrijven blog?

Nee, wakker nooit. Maar er zijn wel blogs waar ik op loop te broeden. Dan ben ik op zoek naar de juiste invalshoek om er over te schrijven. Of dan denk ik na over de juiste manier om iets te zeggen (dat laatste vooral als het over iets landelijks gaat)

Lig je wakker van reacties? Welke?

Nooit. Maar ik krijg dan ook weinig reacties en als ik ze al krijg zijn ze positief of in elk geval instemmend. Een heel enkele keer is iemand het niet met mij eens en daar lig ik niet van wakker. De mensen die mij heel stom vinden reageren waarschijnlijk gewoon niet.

Welke tips heb je voor je collegae voor het betreden van de arena ?

  1. Zoek iets wat je leuk vindt. Een vorm, een onderwerp, iets wat bij jou past.
  2. Blijf bij jezelf. Ga je niet anders voor doen dan je bent. Dat voelen mensen namelijk en onecht werkt niet.
  3. Hou vol. Zorg dat je een bepaalde routine opbouwt. Bouw een bepaalde regelmaat op. Bijvoorbeeld door minstens één keer per week een stukje te schrijven. Of minstens 5 keer per week een tweet te plaatsen. Dwing jezelf daartoe. Want anders verloedert het en dan hou je er snel weer mee op.
  4. Toon emotie. Nu en dan een heel enthousiast of heel verdrietig stuk is interessant. (niet overdrijven trouwens)

Welke ontwikkelingen zie je voor het nieuwe lezen? Hoe ziet dat er over 5 jaar uit?

Wat mij betreft gaan we weer terug naar de “ouderwetse” bibliothecaris. En dan bedoel ik ouderwets in de zin van 20 jaar geleden: toen mensen naar de bibliotheek kwamen met de vraag “weet u nog een leuk boek?” of om een gezellig praatje te maken over boeken of een actueel onderwerp. Die bibliothecarissen staan dan uiteraard naast mediacoaches en taaldocenten.

Welke input zou je willen geven aan een opleiding / hoe ziet die eruit?

Ik heb een duidelijk beeld van hoe die opleiding er uit zou moeten zien. Het credo zou moeten zijn: “inspireren, creëren en participeren”, met dank aan Rob Bruijnzeels. Het sociaal-maatschappelijke belang van de openbare bibliotheek zou het uitgangspunt moeten zijn en er zou een combinatie van vakken op het gebied van educatie, communicatie, bedrijfskunde, psychologie, onderwijskunde gegeven moeten worden. En uiteraard een flinke dosis geschiedenis van het vak en content curatie. Wat mij betreft zou dat een opleiding moeten zijn met veel aandacht voor algemene ontwikkeling maar waar ook het empathisch vermogen van de student wordt aangesproken. Want dat is een belangrijke grondhouding die je in het werk nodig hebt. Naast didactische en andere praktische vaardigheden.

Wie zijn je leermeesters?

Docenten van de BDAT. Daar denk ik de laatste jaren steeds vaker aan terug. Ik vond het toen allemaal niet erg spectaculair en vaak erg saai maar ik denk nu af toe “verdomd, je had gelijk”. En collega’s uit de bibliotheek van Amstelveen. Daar hebben ze een echte bibliothecaris van me gemaakt.

Wat beteken je als Persoonlijk SuperBibliothecaris voor Nico?

foto nico

Jeanine Deckers 3 mei 2015 1 Comment Permalink

Hoe een kleine bibliotheek dankzij Twitter toch groot kan zijn

Het Twitter account van de Orkney Library heeft ruim 16.300 volgers en dat is knap want op de Orkey eilanden (een groep eilanden in het noorden van Schotland) wonen ongeveer 19.500 mensen. De overgrote meerderheid van die volgers is dan ook geen lid van de bibliotheek maar volgt het account alleen maar omdat het zo grappig is. Nou ja, grappig… Melig, hilarisch, flauw en soms onbegrijpelijk want heel erg Brits. Maar het is in elk geval niet saai en zeker niet voorgeprogrammeerd. Het account wordt beheerd door Senior Library Assistant Stewart Bain, de man in het filmpje hierboven.

Zijn collega’s denken met hem mee en wijzen hem op interessante titels of leuke verhalen, maar Bain is de man die de tweets plaatst. Hij beperkt zich niet tot twitteren over de bibliotheek, hij twittert net zo makkelijk over The VoiceUK of over zijn katten. Maar hij gebruikt Twitter ook om de digitale diensten van de bibliotheek te promoten, superhandig als je in zo’n uitgestrekt gebied woont. Of om door te geven waar de bibliobus vandaag staat. In dit interview op Buzzfeed zegt hij: An average day in the library is being prepared for anyone to come in and ask you any question on any subject. Having a Twitter feed means now people don’t even have to come in to ask us these questions. Hij ziet Twitter dus als het verlengde van de bibliotheek, als een extra gezicht naar buiten toe. Een heel persoonlijk gezicht in dit geval al ken ik het echte gezicht pas sinds dat filmpje. Ze hebben ook een Facebookpagina met 3600 likes, vooral van mensen van de eilanden.

Hij heeft soms hilarische tweets over hele oude boektitels, ze hanteren daar duidelijk geen afschrijftermijn van tien jaar. Of hij maakt een mooie verwijzing naar de actualiteit, via de collectie. Het knappe is dat het soms flauw is maar altijd wel een duidelijke literaire connectie heeft of een link met de bibliotheek. Hij gebruikt Twitter niet alleen om contact te maken met leden van de bibliotheek, maar ook met schrijvers en acteurs die naar het eiland komen, als voorpret.

Het geluid van het filmpje is niet altijd even goed en Bain heeft een (niet eens zo heel vet) Schots accent, mocht je hem niet goed kunnen verstaan is het Buzzfeed interview een aanrader. En anders zijn hier nog twee interessante stukken over de Orkney Library en hun succes op Twitter. De @Orkneylibrary wordt vaak gebruikt als best practice en dat lijkt me geheel terecht. Ik vind het prachtig.

Jeanine Deckers 28 maart 2015 2 Comments Permalink

“Think like a librarian. It may save your life”

Ja, ja, dit is ordinair reclame. Voor een Amerikaanse tv-serie, een vervolg op de Librarian films met Noah Wyle. Waarvan het maar de vraag is of wij die hier ooit zullen zien. Maar het is wel hele leuke reclame, dus ik deel hem hier graag. Ik kan hier erg om lachen, om dit soort filmpjes. De serie gaat aanstaande zondag in première. In een van de trailers is te zien dat Noah Wyle wordt opgevolgd door een groep bibliothecarissen, ieder met hun eigen specialisme. De bibliothecaris hierboven is een kunsthistoricus, dat is waarschijnlijk de reden dat ik hem zo leuk vind, omdat ik me zo in hem herken 😉

 An ancient organization has vowed to defend us from unspeakable evil, dat lijkt me een prima slogan. Of anders Think like a librarian. It may save your life.

Jeanine Deckers 5 december 2014 3 Comments Permalink

Please do touch

national trust1De National Trust heeft sinds kort nieuwe bordjes in zijn parken staan.

Op het eerste gezicht weer een klassiek verbodsbordje, maar dit keer staan er juist positieve opmerkingen op. Please do touch the trees or even hug them en Keep your mobile phone switched on so you can check in and tweet away. Onderzoek had uitgewezen dat mensen de National Trust zagen als een erg formele organisatie met veel regels. Met deze nieuwe  bordjes (in totaal 6 verschillende) hoopt de National Trust dat beeld te corrigeren. We think these new signs are a fun, tongue-in-cheek way to help people reconnect with nature and enjoy our outdoor places to the full.

Ze zijn in elk geval erg Engels. Lief wel.

Jeanine Deckers 28 mei 2013 1 Comment Permalink

Hoe mensen over de bibliotheek praten

hek jbcIedereen die in een openbare bibliotheek werkt kent ze wel, die gesprekken op feestjes als mensen horen dat je in een bibliotheek werkt. Met die “ik-koop-al-mijn-boeken-dus-de-bibliotheek-kan-wel-weg” mensen heb ik niet zo veel geduld, dat heb ik al eerder beschreven. Maar soms heb je ook hele andere gesprekken, met mensen die in principe best positief tegenover de bieb staan. Die gesprekken gaan alleen nooit over de bibliotheek waar ik zelf werk, dus dat praat een beetje onhandig. Want elke bieb is anders en dus sta ik soms opeens een beetje halfslachtig, quasi neutraal, beleid goed te praten waar ik zelf ook niet achter sta. Maar ja, je valt je eigen vak niet af.

Zoals die keer op een bruiloft, met een vriendin van een vriendin:

Zeg Jeanine, jij werkt toch in een bibliotheek of niet? Wat is eigenlijk de bedoeling van een bibliotheek? Ik bedoel, waarom zijn die er eigenlijk? (…) Ja, zoiets dacht ik al. Maar toen ik onze bibliotheek in T. belde om te vragen of ik eens kon komen praten over een mogelijke samenwerking tussen kunstenaars en de bieb kreeg ik te horen dat ik wel een ruimte kon huren. En dat ze me de tarieven daarvoor wel wilden sturen. Dat klopt dan toch niet met wat jij zegt? Nee inderdaad, maar niet iedereen in de branche denkt er zo over als ik. Dus dan hou ik het maar bij een vaag praatje over lokaal beleid en het genereren van eigen inkomsten.

Op een verjaardag, met een gemeenteraadslid, in een discussie over de bezuinigingen op de plaatselijke bibliotheek:

10% van de Nederlanders laaggeletterd? Oh, dat zei directeur van de bibliotheek ook al en dat vond ik zo veel, dat geloofde ik eigenlijk niet. Maar ja, als jij dat cijfer nu ook al noemt. Dat is wel veel zeg. Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik ken niemand die laaggeletterd is, hoe kan dat dan? En wat doet de bieb hier in H. daar dan voor? Nou, de bibliotheek in H. doet daar eigenlijk niks voor, dus dat was in dit geval nogal een loos praatje. Maar ja, de gemeente wil ook wel bizar veel bezuinigen, dus ik ga vooral die directeur niet afvallen.

Of via WhatsApp, met mijn zus:

Ben vanmiddag bij de vernieuwde bieb in Maasbree geweest: errug mooi! Met jonge aardige mensen achter de balie die mijn boek innamen. Hoefde ik niet zelf te scannen. Wauw. (…) Nee, dat is niet ouderwets. Ik vond het vooral luxe en klantvriendelijk. Oei, op mijn vingers getikt door mijn eigen zus. Want dit is de mening van een echte klant. En die heeft altijd gelijk.

Jeanine Deckers 12 maart 2013 2 Comments Permalink

Hoe we ons verhaal vertellen

OK, dat was even pijnlijk. Dat item in het NOS journaal over de bibliotheek van New York die Facebook-les aan ouderen geeft. Het item zelf natuurlijk niet, dat was leuk en aandoenlijk en herkenbaar voor iedereen die ook wel eens een lesje Social Media aan senioren heeft gegeven. Wat zo pijnlijk was, was het feit dat het werd gebracht alsof het heel nieuw en bijzonder was. Terwijl een heleboel openbare bibliotheken dat doen, niet alleen in New York en de Verenigde Staten maar wereldwijd. En zeker ook in Nederland.

Slordig van het NOS journaal om dat niet even te checken. En ja, dat is weer eens een bevestiging van het vooroordeel dat journalisten lui zijn en hun huiswerk niet goed doen. Maar het is nog een veel grotere bevestiging van het feit dat bibliotheken niet genoeg naar buiten treden. Niet duidelijk genoeg maken wat we allemaal doen, waar we voor staan en wie we daarmee bereiken. We hebben ons verhaal niet paraat, laat staan dat we het luid en duidelijk vertellen.

Gelukkig sloot het journaal in de latere uitzendingen het item af met “sommige Nederlandse bibliotheken doen dit ook”, waarschijnlijk gealarmeerd door het fanatieke getwitter van Pieter Offermans en Patrick Heemstra.

Maar wat gaan we hier nu verder mee doen? Ik neem althans aan dat we uit dit pijnlijke moment als branche  een lesje leren. Ja toch? Dus ga ik er van uit dat de Commissie Marketing en Promotie in een spoedoverleg bij elkaar komt en een strategie gaat uitzetten. Gaat nadenken over bij welk programma van Omroep Max we op de bank willen zitten. En wie we daar naar toe gaan sturen met een goed verhaal. Of naar welke bibliotheek we het beste een filmploeg kunnen sturen om te filmen tijdens een 7 Dingen cursus, of de e-reader kennismaking als we de aandacht van de pers eenmaal hebben gevangen. Want de leden van die commissie gaan nu natuurlijk hun netwerk aanspreken, die gaan alle journalisten die ze kennen bestoken met inspirerende verhalen over wat de bibliotheken allemaal voor interessants doen.

De commissie gaat desnoods een mediatrainer inhuren om mee te denken over de beste manier om ons verhaal beter in de publiciteit te krijgen. Want er zal toch vast wel íets gaan gebeuren, naar aanleiding van deze blamage? Ja toch?

Jeanine Deckers 16 augustus 2012 9 Comments Permalink

Het gaat niet om wat je verkoopt maar om waar je voor staat

It’s not what you sell, it’s what you stand for is de titel van een boek van Roy Spence, een succesvolle Amerikaanse reclameman.

Iets wat bibliotheken zich ook kunnen aantrekken: het gaat er niet om wat voor boeken je in de kast hebt of wat voor kleur je bedrijfskleding heeft, het gaat om waar je voor staat en hoe je dat uitstraalt. Mensen hebben er best begrip voor dat ze een paar weken moeten wachten op Bonita Avenue of een ander veelgevraagd boek. Ze mopperen daar misschien over maar ze begrijpen het best. Maar ze begrijpen het niet als je als bibliotheek dingen doet die ingaan tegen waar je voor staat.

Zoals het verhaal van de schrijver uit Meerssen die een poster voor zijn boek wilde ophangen in de bibliotheek. In de plaatselijke bibliotheek werd de poster onmiddelijk opgehangen, maar in de bibliotheek van het naburige Maastricht kregen de posterplakkers na enig beraad te horen “dat dat niet past binnen het beleid”. Duh…  In het beleid van het Centre Ceramique lees ik dat ze bezoekers op een verrassende, informatieve, educatieve en amuserende wijze interactief met oude, hedendaagse en toekomstige uitingen van informatievoorziening en cultuur in aanraking willen laten komen maar blijkbaar horen plaatselijke schrijvers daar niet bij.

Een duidelijk voorbeeld van niet duidelijk staan voor wat je bent. Zeggen dat je mensen met cultuur in aanraking wil laten komen maar een posterbeleid hebben dat zoiets tegenwerkt. Dit zijn dingen die mensen je kwalijk nemen, hier moeten heel wat ledenwerfcampagnes tegenaan om dit weer een klein beetje recht te trekken. Of promoot de bibliotheek Maastricht tegenwoordig geen schrijvers meer? Dan had de dame aan de balie dat meteen kunnen zeggen in plaats van eerst met “boven” te moeten overleggen.

Soortgelijke verhalen, vooral over posters, hoor ik vaker. Deze week zag ik nog een tweet over de bibliotheek Haarlem voorbij komen. En ik snap het ook wel: die wildgroei aan posters die ontstaat is soms niet fraai en daar worden de mensen die van formules en modellen houden zenuwachtig van. Maar dat hoort er nou eenmaal bij als je zegt dat je een centrum van cultuur bent, of een ontmoetingsplaats, of dat je een belangrijke rol hebt bij sociale binding. Dan komen mensen je informatie brengen (=posters) op een manier die misschien niet past binnen jouw eigen beeld van je bibliotheek. Als je dat afwijst ga je in tegen je eigen definitie van jezelf, dus tegen dat waar je voor staat. Waarmee ik niet wil zeggen dat je alles maar moet ophangen of neerleggen wat mensen komen brengen maar daar kun je toch een heldere keuze in maken die iedereen kan uitleggen? “Wij  promoten alles wat met boeken, taal en lezen te maken heeft en daar hoort een cursus Kinderyoga  niet bij, dus sorry mevrouw ik kan uw poster niet aannemen”.

Maar goed, dat is waarschijnlijk ook de reden dat de bibliotheek van Meerssen afgelopen jaar genomineerd was voor beste bibliotheek van Nederland en Maastricht niet. Ondanks het feit dat Maastricht ongetwijfeld veel mooier en groter is. Want in Meerssen staan ze ergens voor.

Met dank aan @Ingmario

Jeanine Deckers 7 april 2012 Leave A Comment Permalink

Strijd op alle fronten

  “De bibliotheek? Bestááát die dan nog?’ Een van de laatste mooie dagen van juni, tijdens een barbeque op een dakterras in Amsterdam. De opmerking kwam van een vriend van een vriend en was grappig bedoeld maar er zat een naar ondertoontje in.

“Jazeker bestaat de bibliotheek nog. En het zal ook nog wel even duren voordat die weg is.”

“O, ik kom er anders nooit meer. Ik doe alles digitaal. Dus vandaar dat ik ’t me afvroeg.”

“Maar jij bent ook niet de doelgroep van de bibliotheek, dus het kan wel kloppen dat jij er nooit meer komt. De bibliotheek is ook niet echt voor jou bedoeld”

“Oh nee? Wie is dan wel de doelgroep van de bibliotheek?”

“Nou, de doelgroep van de bibliotheek dat zijn kinderen, vooral jonge kinderen. En oude mensen, die niet meer zo mobiel zijn. En al die mensen die nog niet zo digitaal zijn als jij. En mensen die moeite hebben met lezen en met hun weg vinden in de maatschappij. Die helpt de bibliotheek met het vinden van het juiste materiaal en het geven van cursussen en zo.”

“Oh, dus de bibliotheek is een soort groot multimedia opleidingsinstituut?”

“Zoiets ja. Dat proberen ze althans steeds meer te zijn.”

“Goh, mooi zeg.”

Vooral niet beginnen over dat zoiets nog voorlopig een ideaalbeeld is. En niet beginnen over medewerkers die niet willen doorpakken en gemeentebesturen die het niet willen inzien. En vooral lief blijven lachen (je zou het misschien niet denken, maar dat kan ik heel goed). Vooral zo’n kortzichtige 40-er niet terechtwijzen. Zo’n hippe jongen die niet verder kan kijken dan zijn eigen hoogopgeleide, goedbetaalde neus lang is. Want de strijd voor het behoud van de bibliotheek moet op alle fronten gestreden worden en beeldvorming is een belangrijk front. 

En toen werd van het dakterras een check-in locatie op Facebook gemaakt en werd er afgesproken dat we hier nog heel vaak zouden terugkomen om te barbecueën.

Jeanine Deckers 6 juli 2011 3 Comments Permalink

Boze bibliothecaris

Het begon met Edwin, die twitterde vorige week: “I’m the fucking librarian, motherfucker. I am not any corporation’s bitch. And if I want books in the library, we’re having books. And DVDs. And econtent. And graphic novels. And pie.”

Een geweldig statement vond ik, afkomstig van een blogpost van de Censored Genius, met als titel The fight goes on.  Biboef wees me op die blogpost, en op het feit dat er al een t-shirt met die slogan bestond. De posting is geschreven naar aanleiding van een stukje van Seth Godin over The future of the library waarin hij oproept om bibliotheken om te bouwen tot digitale kenniscafe’s waar bibliothecarissen een soort supertechneuten worden en alles digitaal is. Best een leuk gedachtenexperiment en niet zo ontzettend vreemd verzonnen vond ik, maar alle  bijval die hij (ook hier) kreeg vond ik wel een beetje overdreven.

De Censored Genius maakt zich ontzettend boos over dat verhaal, niet omdat hij tegen digitale kenniscafe’s is maar omdat hij vindt dat teveel mensen en bedrijven zich bemoeien met wat de bibliotheek (en dus de bibliothecaris) zou moeten doen. Niet uitgaande van wat de behoeftes van de bezoekers zijn maar vanuit het product dat ze willen verkopen of vanuit hun eigen elitaire wereldje. As if these people don’t deserve access to what they want, even if what they want is crap. And that’s my job to decide. Not Amazon’s job or Netflix’s or Godin’s.

Wat mij betreft heel herkenbaar, hier niet zozeer vanwege Netflix maar vanwege wethouders en adviesbureaus die geen flauw benul hebben van de dagelijkse bibliotheekpraktijk maar wel een uitgesproken mening hebben over wat de bibliotheek doet of zou moeten doen.

Daar word ik wel eens verdrietig van. Maar ik ben blij dat ik nu een kameraad in de strijd heb gevonden.  I see the war on the horizon. I see the battle here at our door. And the fight has been going on for years, as this is now 14 AG (Anno Google), and librarians have had to convince others of our relevance since the birth.

Inmiddels weet ik dat de Censored Genius niemand minder is dan The effing librarian (voor wie het niet door heeft: het is een Amerikaan en met effing bedoelt hij een heel vies woord dat met een f begint…). Hij is vorig jaar gestopt met bloggen maar kon het toch niet laten om af en toe nog eens van zich te laten horen dus hij is weer een nieuw klein blogje begonnen. Fijn. Heb ik weer iets om naar uit te kijken. Dank je wel Edwin, voor de tip.

En dankzij Biboef wil ik nu een T-shirt met: Wie is hier nou de bibliotheek, gij of ik?

Jeanine Deckers 4 juni 2011 10 Comments Permalink

get_footer() ?>