Tenaanval

Annie verheerlijking

Ik heb het eerste deel van de Annie MG dramaserie gemist, dus misschien ligt het daaraan dat ik niet helemaal “in” het verhaal kom, maar na drie delen durf ik het wel toe te geven: ik vind er niks aan, aan die serie.

Het is ongetwijfeld een cinematografisch hoogstandje, en ik zie ook wel hoe knap het allemaal is, visueel en verhaaltechnisch. Maar toch klopt er iets niet. Sinds zuster Klivia bij De wereld draait door zei dat ze de serie niet goed vond omdat de humor ontbrak durf ik ook wel te bekennen dat ik het niet zo goed vind want het is toch een soort van vloeken in de kerk. De serie is zo ontzettend bejubeld in alle voorpubliciteit. ..

Nou was het ontbreken van humor mij nog niet eens opgevallen (maar het ís wel zo), mijn bezwaar zit hem meer in een paar nét-niet dingen. De showballetten die steeds nét niet synchroon gaan, de vreemde keuze van liedjes en vooral ook de vreemde, platgeslagen arrangementen van de liedjes waardoor ze allemaal even neuzelachtig klinken. Mijn grootste bezwaar zit hem in de rare kronkels waardoor de 15 jarige Annie Zeeuwse boerinnetjes een liedje ziet zingen dat ze pas op 66-jarige leeftijd zal schrijven. Dat vind ik wel een hele simpele manier om inspiratie te verbeelden.

Maar ja, met een regisseur die heel trots vertelt dat ze het boek van Annejet van der Zijl niet gelezen heeft had ik het misschien ook wel kunnen verwachten. “Ik wilde er mijn eigen Annie van maken”. Hoezo “mijn eigen Annie”? Dan had je geen biografie als uitgangspunt voor je film moeten nemen maar een fantasie Annie moeten maken.

Niet dat ik nou zo’n enorme Annie M.G. Schmidt-adept ben voor wie Annie heilig is. Van oorsprong jeugdbibliothecaris dus me ten volle bewust van het enorme belang van Annie voor de Nederlandse jeugdliteratuur, maar op latere leeftijd was het gewoon een enorm ijdel en chagrijnig mens, laten we eerlijk zijn. En al die mensen die zo dwepen met Annie “omdat ze zo lekker stout is”, daar word ik ook een beetje moe van.  Hou nou toch op. Dat versje moet je vooral in zijn tijd zien: nu is dat echt achterhaald want ik vind het gemiddelde Nederlandse kind veel te stout. Kunnen we haar niet gewoon zien als iets uit een geschiedenisboekje? Als een schrijfster die tussen de jaren 50 en 80 heel veel heeft betekent voor de Nederlandse jeugdliteratuur en de ontwikkeling van de Nederlandse musical? Die we af en toe nog eens uit de kast halen. Maar die verder wel iets uit het verleden is? En het verleden moeten je koesteren, dat is zo. Maar niet verheerlijken. En zeker niet heilig verklaren.

Zo, dat moest er even uit. Ga ik vanavond naar deel vier kijken? Waarschijnlijk wel. Maar ik moet ook nog een aantal mensen bellen, dus misschien laat ik dat wel voor gaan.