Reclamefilmpje voor een Masterklas hoe de beste bibliothecaris te worden. Een filmpje van de afdeling Baden-Württemberg van de Duitse vereniging van bibliotheken.
Ik moest er erg om lachen. Want voor alle duidelijkheid: ‘Bibliothekarin des Jahres Sabine Fetzer’ bestaat niet echt. Dit is een actrice. Aan de boeken te zien is het filmpje wel opgenomen in een echte bibliotheek. Niet in een openbare bibliotheek lijkt me maar van het Deutschen Bibliotheksverband mogen alle bibliotheken lid worden, dus dat kan ook een andere bibliotheek zijn. De DBV heeft geen verkiezing voor beste bibliothecaris, maar wel voor de beste bibliotheek en ze hebben nog een paar andere interessante prijzen.
Voordat jullie nou gaan roepen dat dit filmpje een cliché bevestigd: ja, dat is nou net de grap. Duitsers staan niet echt bekend om hun gevoel voor humor, maar dit is echt wel geestig. Het filmpje had wat mij betreft ietsje korter mogen zijn, maar laten we dat dan maar aan de Duitse gründlichkeit wijten.
Ze nemen hier in elk geval hun eigen vak erg serieus (geef de klant het gevoel dat jij degene bent die de wereld redt) dus dan heb je mij al snel mee. En een beetje humor, dat mis ik bij ons wel eens. Dus ja, ik moest lachen.
Het is al twaalf jaar oud, dit filmpje, maar ik kwam het nu pas tegen en vind het nog steeds grappig. Voor wie de Old Spice man niet herkent: het filmpje is een verwijzing naar deze reclame, ook twaalf jaar oud. Dit filmpje heet New Spice en ze hebben het vrij letterlijk nagemaakt, de Multimedia Crew van de bibliotheek van de Bringham Young University in Utah. Zeker als je de twee filmpjes met elkaar vergelijkt, de aftershaveman eindigt op een paard, de student op een boekenkar: “I’m on a cart”
Ik moest erg lachen om “Did you know that 8 out of 5 dentists say that studying in the library is six bajillion times more effective than studying in your shower?”. Net zoals ik moest grinniken om de omschrijving van Old Spice bij hun eigen reclame op Youtube: “We’re not saying this body wash will make your man smell like a romantic millionaire jet fighter pilot, but we are insinuating it.”
De studenten uit Utah hebben een speciale website gemaakt met behind the scenes foto’s, credits en een lijst met alle publiciteit die ze gehad hebben. Zo te zien een heleboel en dat is ze gegund. Want het is gewoon een leuk filmpje. Nog steeds.
Ja, het is even schrikken om te zien dat Ethan Hawke ook een dagje ouder is geworden. Zeker als je nog steeds het beeld in je hoofd hebt van dat jongetje uit de film Dead Poets Society (daar was hij 18 heb ik net geleerd). Maar iedereen wordt ouder en hij zegt in dit filmpje hele zinnige dingen over kunst. Over dat er momenten zijn in ieders leven waarop kunst troost kan bieden, of hoop. “And that’s when art is not a luxury, it’s actually sustenance. We need it.”
Zijn verhaal gaat niet alleen over kunst, maar over creativiteit en dat ziet hij heel breed. Eigenlijk vindt hij alles waar mensen enthousiast van worden creativiteit. Dat hoeft niet persé tot een kunstwerk te leiden, hij vindt de legercarrière van zijn broer ook een vorm van creativiteit. Hawke doet hier een oproep om meer naar elkaar te luisteren en open voor elkaar te staan. Daarbij zal hebben meegespeeld dat hij deze Ted-Talk hield in juni 2020, midden in Corona tijd, maar het blijft een mooie oproep. Ik merk dat ik de neiging heb om er steeds zinnen uit te citeren, maar dat ga ik niet doen. Kijk zelf maar. Het kost je nog geen 10 minuten. En je wordt er blij van.
Als protest tegen de toenemende censuur in Amerikaanse (school-)bibliotheken, waar overheden boeken verbieden, verbannen en soms zelfs verbranden heeft uitgeverij Penguin het initiatief genomen om een onbrandbare editie te maken van een van de vaakst verboden boeken in de Verenigde Staten: The handmaid’s tale van Margaret Atwood. Voor wie het niet gelooft staat hier een lijstje met de materialen die gebruikt zijn om het boek echt onbrandbaar te maken.
Het is een eenmalige editie die op 7 juni a.s. geveild gaat worden via Sotheby’s. Op het moment dat ik dit schrijf is er 4 keer geboden en staat de teller op $ 42.000 maar zo te zien verwachten ze dat het een stuk meer gaat opbrengen. De opbrengst gaat in zijn geheel naar Pen America, een organisatie die zich bezig houdt met “freedom to write, recognizing the power of the word to transform the world“.
Prachtig filmpje vind ik, kijk haar nou staan op haar 82e. Mooie actie ook: ‘Because powerful words can not be extinguished’ Hup Margaret Atwood!
De afgelopen week ontplofte dit blog bijna vanwege de overweldigende belangstelling voor mijn stukje over de AI’s en de NBD. Inmiddels is het aantal lezers weer op het oude peil dus nu is het tijd voor een stukje over dat andere onderwerp* waar ik graag over schrijf: bibliobussen. Niet dat er iets bijzonders is om me over op te winden maar gewoon omdat ik ze af en toe graag onder de aandacht breng. Want je bent fan van bibliobussen of niet. Het filmpje hierboven is zo’n voorbeeld van waarom bibliobussen zo geweldig zijn. Over dit initiatief bestaat een veel leuker filmpje van drie jaar geleden want die bussen zijn ooit ingesteld om analfabetisme in Afghanistan te bestrijden en het lezen te bevorderen. Maar sinds de Taliban weer aan de macht is mogen meisjes niet meer naar school, dus nu worden de bibliobussen in Kabul ingezet om vrouwen en meisjes toch nog enige toegang tot kennis en informatie te bieden. Want naar de bibliotheek mogen ze blijkbaar wel.
In Bremen hebben ze ook een bibliobus. De lokale omroep reed een dagje mee op die bus en maakte daar een reportage over, heel herkenbaar voor iedereen die wel eens op een bibliobus heeft gewerkt. Een heel vrolijk filmpje is het geworden. Het meest opmerkelijke feitje vond ik dat de chauffeur van de bus zelf geen auto heeft.
Nou we toch in Duitsland zijn: dankzij Twitter weet ik dat op de Markt in Bredstedt (Noord-Duitsland) één keer per maand een Deense bibliobus staat. Bredstedt ligt ongeveer 40 kilometer van de Deense grens dus ik vermoed dat daar nogal wat Denen wonen, of Duitsers die hun Deens willen oefenen.
Een paar weken geleden las ik over een wethouder in Den Haag die ‘mobiele bibliotheekjes’ wil gaan inzetten om het lezen in zijn stad te bevorderen. Dat bericht deelde ik op Twitter met de suggestie dat hij dan een bibliobus moest inzetten en daar kwamen nogal positieve reacties op. ‘We moeten daar naartoe, waar de lezers zijn’, zei wethouder Robert van Asten en dat is precies wat een bibliobus doet. Op de foto bij het nieuwsbericht staat de wethouder bij een kekke bakfiets vol boeken. Superleuk maar als hij het serieus meent, van dat leesoffensief, dan heb je aan zo’n fiets niet genoeg. In Den Haag hebben ze ervaring met bibliobussen: voordat de bibliotheekfilialen in Ypenburg, Leidscheveen en Wateringse Veld er waren stond daar de bibliobus (van ProBiblio, vandaar dat ik dat weet). Ik weet niet of Van Asten terug komt als wethouder maar ik ben heel benieuwd hoe serieus die opmerking was en of iemand dat idee van die mobiele bibliotheken gaat oppakken.
Misschien is het sowieso weer eens tijd om eens na te gaan denken over mobiele bibliotheken. In Zeeland hebben ze laten zien dat ook een bibliobus meer kan zijn dan alleen boeken, net zoals bibliotheken meer zijn dat. Misschien is het tijd voor een terugkeer van de bus.
*Het ene waar ik graag over schrijf is het vak van bibliothecaris dat miskend wordt. Of in dit geval: iets rechtzetten als er onzin over bibliotheken wordt geschreven.
Dave Grohl leest in het Britse tv-programma CBeebies een verhaaltje voor. Alleen dat al vind ik leuk, maar hij doet het ook nog eens heel erg goed, je merkt dat hij ervaring heeft met kinderen: “I love this story because it was written by someone who plays the drums, just like me.” En die ‘someome’ is dan zijn ‘hero’ Ringo Starr. De kinderen die dit filmpje zien hebben geen idee wie Ringo Starr is en ook niet wie Dave Grohl is, lijkt me. Maar dat ze allebei drummen en dat je daarom vrienden bent, dat snappen kinderen dan weer wel.
Overigens is dat boekOctopus’s Garden gebaseerd op het gelijknamige liedje van Ringo Starr, het enige lied van zijn hand dat de Beatles ooit hebben opgenomen. CBeebies is een programma van de BBC voor kinderen in de voorschoolse periode, op de bijbehorende website staan niet alleen filmpjes en allerlei knutseltips maar er is ook een aparte afdeling voor ouders met opvoedtips.
Het enige minpuntje vind ik dat hij niet voorleest, of zelfs maar met een boek wappert. Hij vertelt hij het verhaaltje uit zijn hoofd bij de bewegende plaatjes. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Vorige week verscheen een boek van Grohl, The Storyteller, en uit de toelichting daarbij klinkt een enorme lol door in verhalen vertellen en schrijven. Dus die liefde voor vertellen heeft hij wel. En nu ik het toch over Dave Grohl heb wijs ik jullie ook nog graag even op die ene keer dat hij demonstranten van de Westboro Baptist Church, die bij een concert van hem in Kansas stonden te demonstreren, toezong. Werd ik ook wel blij van.
Begin deze week verscheen dit filmpje op social media. Het is reclame voor De Kleine Komedie in Amsterdam. Hele effectieve reclame want ik krijg er subiet zin van om naar het theater te gaan. Het is een pastiche op het liedje ‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag’ van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. De nieuwe tekst is van Arjen Lubach, Edo Schoonbeek en Diederik Smit. Een hele goede tekst vind ik maar het filmpje dat ze er bij gemaakt hebben vind ik bijna nog beter, daarom deel ik het hier graag.
Al die artiesten die zo dapper iets anders gaan doen om hun brood te verdienen maar het dan toch niet kunnen laten om weer terug naar het theater te gaan. Prachtig, die bevlogenheid. Vandaag las ik de column van Leon Verdonschot in de Nieuwe Revue en die sluit daar zo mooi bij aan dat ik jullie daar graag even allemaal op wijs. Die column kun je hier zelf lezen, doe dat vooral. Verdonschot schrijft elke week een open brief aan iemand uit de actualiteit. Dit keer schreef hij een brief aan Prins Bernhard, naar aanleiding van het verzoek aan Chef’ Special om op te treden tijdens de Formule I wedstrijden. Hij bedankt de Prins voor die actie want volgens hem vat die uitnodiging feilloos samen wat er allemaal niet deugt aan de positie van cultuur in dit land. “Chef’Special diende te spelen om de tijd tussen de races te doden. Want dat is cultuur: een pauzeact.“
“Minachting op minachting, jaar na jaar, tegenover een sector die de dupe is van zijn eigen beschaving en zelfredzaamheid: artiesten rijden nou eenmaal niet met een tractor het provinciehuis binnen, die gaan zelf maar weer op zoek naar andere mogelijke verdienmodellen.” Of die maken een geestig liedje met een humoristisch filmpje. Want daar zijn ze goed in. Net zoals boeren goed zijn in tractor rijden (nou ja, je snapte de vergelijking..). Alleen worden die boeren wel serieus genomen, zelfs als ze zich als kleine kinderen gedragen en worden de kunsten weggezet als een luxe. Of een pauzeact. Bah.
Het Poëziecentrum in Gent vergadert blijkbaar te veel, want ze zijn op zoek gegaan naar een goede manier om een Zoom-meeting vroegtijdig te verlaten. Een betere manier dan “veinzen dat je internetverbinding wordt verbroken, jezelf bevriezen in beeld, zorgen dat nét wanneer je er genoeg van hebt, de batterij van je laptop leeg is”. Daarom vroegen ze dichter Edward van de Vendel om een ‘elegant poëtisch excuus’ te schrijven. Dat was een goede keuze, want Van de Vendel is de schrijver van de bundel ‘Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt‘, ondertitel: gedichten waar je wat aan hebt.
En inderdaad: ook voor dit probleem heeft Van de Vendel een oplossing in de vorm van een gedicht. Om te demonstreren hoe je dat dan doet maakten ze er bij het Poëziecentrum ook nog een filmpje bij, waarin Robby Cleiren het voor doet. Ik zou het zelf ietsje tactischer brenger, maar het werkt wel. Waarschijnlijk is de tip de ze er bij geven om de tekst van het gedicht in het chatvenster te plakken effectiever.
Mocht je het prachtige boek van Van de Vendel niet kennen dan kun je hier een idee krijgen van wat voor soort gedichten het zijn. In het fragment leest de dichter het gedicht ‘Wat je moet doen als je super blij bent’ voor. Doe er je voordeel mee.
En met het risico dat ik voor gek wordt versleten Geloof ik dat alles ooit mooi wordt en goed Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
Dit citaat lijkt me een prima wens om dit nieuwe jaar 2021 mee te beginnen. Het komt uit het liedje Ik geloof van Jeroen van Merwijk. Deze cabaretier en beeldend kunstenaar is ongeneeslijk ziek en als cadeau hebben 30 collega cabaretiers een cd opgenomen met liedjes van hem. Aan het einde van de cd zingen ze met zijn allen dit liedje. ik vind het prachtig, niet alleen het liedje maar ook dit filmpje: je voelt de liefde door het scherm heen komen. Dus laten we ons daar maar aan vasthouden: dat alles ooit mooi wordt en goed.
De cd is overigens te bestellen via de website van de broer van Van Merwijk, die het allemaal geregeld heeft.
Volgens sommige mensen is ‘Fairytale of New York’ van The Pogues het mooiste kerstlied ooit gemaakt. Daar verschillen de meningen over, zelf ben ik groot fan van Bing Crosby, maar het is wel een prachtig nummer. Voor wie ze niet kennen: The Pogues was een Ierse folk/punkband uit de jaren 80 en 90. De band bestaat niet meer maar heeft nog wel een grote schare fans. In mei van dit jaar, tijdens een lockdown werd The PoguestrA opgericht, een wisselende groep muzikanten verspreid over de hele wereld die op afstand samen nummers van The Pogues opnemen en op Youtube zetten. “A COMMUNITY powered by PASSION, DIVERSITY and INCLUSION” zeggen ze zelf. Zo te zien nemen ze ongeveer elke maand samen een nummer op, in deze maand lag het kerstnummer voor de hand.
Niet alleen vanwege Kerstmis, maar de tekst is ook wel toepasselijk: ‘I can see a better time, when all our dreams come true”. Mooi, al die muzikanten, ieder in hun eigen kamer en toch samen.
In The Poguestra zijn ook een aantal Nederlandse fans actief, heel actief zelfs. Zij hebben er voor gezorgd dat Tren van Enckevort, van Rowwen Heze meespeelt in dit nummer. Ik vind het filmpje geweldig. Het allermooist vind ik het refrein, dat gezongen wordt door leden van The Include Choir, een Brits koor met ‘people with and without understanding or speaking difficulties’. Vandaar dat ze al zingend gebaren maken, zodat de koorleden die niet kunnen praten ook kunnen meedoen. Dat lijkt me de ultieme kerstgedachte: samen doen en zorgen dat iedereen mee kan doen. Het zal wel aan Corona liggen, maar het ontroert me.
Met die ultieme kerstgedachte in het achterhoofd wens ik graag alle lezers fijne feestdagen. Samen met iedereen die je lief is, al dan niet op gepaste afstand.
Tenaanval is het blog van Jeanine Deckers. Noem mezelf militante bibliothecaris omdat ik vind dat bibliothecarissen veel te weinig voor hun eigen vak opkomen. En dat er nooit genoeg aandacht aan lezen en kunst besteed kan worden.
Op deze website staan behalve mijn blog ook andere stukken die ik geschreven heb zoals boekrecensies en columns.
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je:
Cookiebeleid
Recente reacties