Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

feestje

All of the posts under the "feestje" tag.

10, 10, 10, 10!

Vandaag bestaat mijn blog precies 10 jaar. Op 22 januari 2008 maakte ik een blog aan in WordPress en schreef ik daar een stukje over, als eerste opdracht van de 23 dingen. Dat ik de neiging heb om uit te gaan leggen wat 23 dingen is geeft al aan dat er sinds die tijd veel gebeurd is. In de wereld en in de branche en ook op dit blog. Wat begon als huiswerk bij een cursus werd een uitlaatklep voor mijn ergernissen en een verzamelpunt voor alle leuke dingetjes die ik tegenkwam tijdens mijn omzwermingen in de sociale media. Van een WordPress blog werd het een WordPress website (die ik nog steeds niet echt in de vingers heb) en het schrijven ging van eens per week via twee keer per week terug naar eens per maand. In het begin werd ik alleen gelezen door een handjevol directe collega’s, daarna kwamen daar andere collega’s uit de branche bij en inmiddels heeft mijn publiek zich ook uitgebreid tot buiten de branche. Raar hoor, om in de rij te staan bij een receptie en door een wildvreemde te worden aangesproken met “he, ik ken jou! Jij bent Tenaanval! Hoe heet je ook alweer echt?”. Ok., dit was een archivaris, dus dat is niet zo’n hele grote stap, maar toch. (Ik bleek Maartje trouwens ook te lezen. Kan ik jullie aanraden.)

Tien jaar geleden werkte ik bij ProBiblio en was ik hoofd van de afdeling Flexibele Bibliotheek. Vijf weken nadat ik dit blog had aangemaakt viel het besluit om de bibliobussen die bij mijn afdeling hoorden op te heffen. Het was een hele andere tijd. Een tijd waarin de term bibliotheekvernieuwing een toverwoord was. Een tijd waarin sommige bibliotheken zoveel mogelijk op boekwinkels wilden lijken, waar alles draaide om zo hoog mogelijke uitleencijfers. Er waren collega’s die concepten en formules verzonnen zodat alle bibliotheken in het hele land er hetzelfde uit zouden gaan zien want dat verhoogde de herkenbaarheid. Of ze bedachten dat de bibliotheek wel dicht kon “want het gaat om de functie en niet om het gebouw”. Daarna brak de strijd los tegen het negatieve toekomstbeeld voor bibliotheken in de buitenwereld. Die worsteling hebben we ook overleefd en gelukkig hoor je nog maar zelden: “waar hebben we nog een bibliotheek voor nodig want alles staat toch op het internet?”. De enkeling die dat nog wel eens zegt (standaardreactie bij een krantenartikel op het web over bibliotheken) wordt meestal snel gecorrigeerd door andere lezers. Er is een Bibliotheekwet gekomen en we hebben e-books. Er is de Bibliotheek op School, Digisterker en er zijn FabLabs in bibliotheken.

Kortom: er is veel gebeurd. Ook met mijzelf: na de bibliobussen en de Strandbibliotheek kwam de Airport Library en de Stationsbibliotheek. Ik ging naar de Bollenstreek waar ik leerde hoe het er echt aan toeging in de bibliotheekwereld en daarna kwam ik naar Roermond. Toen ik met dit blog begon dacht ik dat het maar voor een paar weken zou zijn, ik had nooit gedacht dat ik het zo lang vol zou houden. Ik heb in al die jaren heel veel nieuwe mensen ontmoet, virtueel en in het echt. Sommige mensen was ik misschien op een andere manier ook wel tegen gekomen, maar heel veel mensen ken ik toch echt dankzij Twitter en de sociale media. En dat maakte alles net een beetje leuker. Dus hartelijk bedankt voor de aandacht, de reacties, alle aardige woorden en de discussies die ik heb mogen voeren in de afgelopen 10 jaar. Het was leuk! Voorlopig dobber ik nog wel een beetje verder, in die grote digitale oceaan. Eens kijken hoe lang ik het nog vol hou.

 

Voor wie meer wil weten over de achtergronden van dit blog moet maar even de terugblikken lezen die ik o.a. schreef toen ik drie jaar bestond, of bij mijn eerste lustrum en bij mijn zesde verjaardag.

Bibliotheek Bibliorura bestaat 100 jaar

Op 3 november jl was er feest in onze bibliotheek. We vierden het feit dat op 3 november 1917 de statuten van de Vereniging Roomsch-Katholieke Leeszaal bij Koninklijk Besluit werden goedgekeurd en dat we dus 100 jaar bestaan. Het hele jaar 2017 is het feest voor onze leden want alle activiteiten die we het afgelopen jaar georganiseerd hebben waren gratis. De maand november is een feestmaand want al onze leden krijgen een cadeautje: een boekje met verhalen over en van de bibliotheek. Over de bibliotheek van vroeger en nu, met interviews en korte artikeltjes en prachtige foto’s.

Dat boekje werd vrijdag gepresenteerd. Daaraan gekoppeld werd het Taalakkoord getekend voor de regio (Roermond, Roerdalen en Echt-Susteren) en werd het Taalhuis geopend. Het was een hele geanimeerde ochtend samen met alle partners die zich in het werkgebied met lezen en schrijven bezig houden.

De boekjes vinden gretig aftrek (inclusief handige jubileumtas) en voor iedereen die nog geen lid is hebben we de hele maand november een mooie ledenwerfactie.  Wij zijn klaar voor de komende 100 jaar.

Feestje! Met een cadeautje

Dit is mijn 501ste blogpost. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat WordPress wel een feestje zou maken van de 500e. Ik krijg elke keer zo’n bemoedigend commentaar als ik weer iets gepost heb: “congratulations with your 462th post” dat er wel enige verwachtingen werden gewekt. Maar niks, nada.

Dus moet ik mijn eigen feestje maar maken. Want je moet elk feestje vieren vind ik. Nou heb ik in januari al uitgebreid stil gestaan bij het feit dat ik al 5 jaar blog, dus een groot feest is een beetje overdreven. Maar 500 stukjes vind ik toch niet niks, zeker omdat ik niet zo heel gemakkelijk schrijf. Die 500 blogposts zijn zeker niet allemaal even goed, er zitten zelfs hele matige bij, maar een aantal stukken zijn echt wel de moeite waard, al zeg ik het zelf. En ook nog steeds actueel, dat blijkt wel als mensen opeens gaan verwijzen naar of reageren op stukken die ik een paar jaar geleden al schreef. Sommige onderwerpen blijven kennelijk actueel.

Terugkijken hoeft dus niet meer, maar een goed feestje kan niet zonder cadeautjes. Daarom heb ik besloten om jullie allemaal een cadeautje te geven. Want een blog kan niet zonder lezers. Daarom: voor jullie, van mij:

Dank jullie wel voor het lezen van blog, al die jaren. En dank voor alle reacties, hier of op Twitter of in ‘real life’. Dank zij jullie heb ik het al die jaren volgehouden, en dank zij jullie hou ik het ook nog wel even uit. Ik vind het veel te leuk.

En voor wie zich afvraagt waar dit filmpje op slaat, het gaat natuurlijk om dit fragment: You see, I don’t believe that libraries should be drab places where people sit in silence, and that’s been the main reason for our policy of employing wild animals as librarians.

Dank u Monty Python.

Hoera, een mok!

mokBijna twee jaar geleden schreef ik hier over een stuk van The Censored Genius. Daarin maakte hij zich kwaad over al die buitenstaanders die zich maar bemoeien met de bibliotheek. Die van alles roepen en die het allemaal beter denken te weten en die bibliotheken proberen voor te schrijven wat ze moeten doen. Niet vanuit het belang van onze gebruikers maar  alleen vanuit hun eigen ervaring, hun eigen filosofie of vanuit het product dat ze willen verkopen.

De kernzin in zijn stuk was “I’m the fucking librarian, motherfucker. I am not any corporation’s bitch. And if I want books in the library, we’re having books. And DVDs. And econtent. And graphic novels. And pie.”  Past helemaal bij mijn idee dat bibliothecarissen veel meer voor zichzelf en hun vak moeten opkomen en zich niet zo moeten laten manipuleren door Jan en alleman.

In Amerika was er al een t-shirt met die kreet er op,  en daarop doordenkend kwam ik in dat stuk op “Wie is hier nou de bibliotheek, gij of  ik?”  Een verwijzing naar de snackbarhouder uit New Kids.

Voor wie dit niks zegt: New Kids  was een populaire televisieserie waar in 2011 (toen ik dat stuk schreef) ook een bioscoopfilm van was gemaakt. Dit zegt Wikipedia er over: De serie gaat over de vijf hangjongeren  ( …) in het Noord-Brabantse dorpje Maaskantje. (…) Daarnaast is de groep asociaal, wordt er veel gevloekt en wordt geweld niet geschuwd. Terugkerend in de serie zijn vandalisme en plotselinge aanrijdingen.  Een belangrijk deel van de serie speelt zich af in de plaatselijke snackbar. De snackbarhouder kapt elke discussie over het assortiment af met Ja, wie is hier nou de snackbar? Gij of ik? 

Dat vind ik nog steeds een prima houding voor een bibliothecaris: wie heeft hier nou verstand van leesbevordering? En van mediawijsheid en laaggeletterdheid? En jahaha, ik weet dat lang niet iedere bibliothecaris voldoet aan onze eigen hoge standaard, maar wij relativeren onze beroepsgroep bijna weg. Als wij onszelf en ons eigen vakmanschap al niet serieus nemen, hoe kunnen we dan verwachten dat anderen dat wel doen?

Ik was dan ook blij verrast toen Huub van Dommelen mij benaderde met de vraag of hij die kreet mocht gebruiken. Huub is eigenaar van het bedrijf WebbiebNL, een bedrijf dat bibliotheken wil ondersteunen bij het inrichten van hun online bibliotheek. Het bedrijf bestaat 1 jaar en ter gelegenheid daarvan heeft Huub een mok laten maken met mijn slogan erop. Hij geeft ze weg, dus ga even naar zijn site als je zo’n mok wil hebben. Of volg een cursus bij hem, dan krijg je er blijkbaar ook een. Over die cursussen heb ik alleen nog maar positieve verhalen gehoord, volgens mij zijn die wel een aanrader. Ik krijg er ook een (hoera!) dus mijn collega’s zijn gewaarschuwd: ik ga die kreet de komende weken maar weer eens te pas en te onpas gebruiken.

Voor de gezelligheid hierbij nog het clipje van Broodje Bakpao, de soundtrack van de serie, waar ze een grote hit mee hadden. Op 3.10 zie je trouwens de snackbarhouder.

Feestje! Een lustrum

jubileumVandaag is het precies 5 jaar geleden dat ik mijn blog aanmaakte en mijn eerste berichtje schreef. Een lustrum dus!

Dit blog is gemaakt in het kader van de cursus 23 dingen, zoals veel blogs van bibliothecarissen. Sinds die tijd heb ik geleerd om links en plaatjes in de tekst te voegen, maar verder is er niet zo veel verandert. Tenaanval soldaat kleinBehalve dan dat ik in het begin anoniem was en deze foto van een Amerikaanse soldaat als avatar gebruikte. Omdat ik niet goed kon inschatten wat voor impact dat 23 dingen gedoe zou hebben en omdat ik niet al te veel in het oog wilde lopen als ik enorme blunders zou begaan leek me dat wel veilig tegenover de collega’s. Toen steeds meer mensen wisten wie ik was ben ik na twee jaar uit de anonimiteit gekomen en sindsdien strijd ik met open vizier.

Want ik zie mijn blog nog steeds wel als een soort van wapen in de strijd. Strijd tegen vooroordelen over bibliothecarissen en over het vak maar zeker ook strijd tegen vooringenomenheid binnen de branche. Strijd tegen domheid en arrogantie en strijd voor begrip. Dat laatste niet alleen in verband met bibliotheken en lezen, maar ook over kunst in het algemeen.

Toen mijn blog drie jaar bestond heb ik al eens teruggeblikt, dus dat ga ik nu niet meer uitgebreid doen. Ik vind het nog steeds prettig om te schrijven, om gedwongen te worden na te denken over wat ik vind en wat ik wil zeggen en om dat zo goed mogelijk te formuleren.

De laatste tijd krijg ik weer meer reacties op mijn blog. Altijd fijn, want zo weet je tenminste dat je gelezen wordt. Sommige mensen reageren hier, anderen op Twitter, per mail of “in real life”. Op welke manier dan ook, elke reactie is leuk. Dus blijf dat vooral doen. Het is grappig om te merken wie mij allemaal lezen, tot mijn verrassing zijn daar ook familieleden bij (hoi Tante Els..).

Voorlopig blijf ik nog wel even bloggen. In deze lustrummaand heb ik mezelf de opdracht gegeven om elke dag te schrijven en dat valt nog niet mee. Dus het straffe tempo van de laatste dagen laat ik aan het einde van de maand weer los. Maar het bloggen nog lang niet. Dus: voorwaarts! Tenaanval!

Lekker bezig

iisg janeDeze maand bestaat mijn blog 5 jaar. En omdat je elk feestje moet vieren wilde ik dat lustrum niet ongemerkt voorbij laten gaan. Daarom heb ik me voorgenomen om in januari elke dag een stukje te schrijven. Om niet te wachten totdat ik me ergens kwaad over maak of totdat ik ergens een gefundeerde mening over heb maar gewoon, elke dag een stukje te schrijven.

Als oefening. Omdat ik vind dat het blog een beetje begint in te kakken. Eens kijken of ik er zo weer wat spunk in krijg. En omdat ik soms veel te lang bezig ben met schrijven omdat ik me door van alles en nog wat laat afleiden, wat meer routine helpt daar misschien bij. Misschien is het ook wel goed voor mijn schrijfstijl en kan ik mezelf tevens trainen om wat makkelijker een onderwerp te bepalen.

Tot nu toe valt het me niet tegen, dat schrijven, maar het is (nog) kerstvakantie dus ik had tijd genoeg. Morgen begint het echte leven weer, eens kijken hoe het dan gaat.

get_footer() ?>