Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

authenticiteit

All of the posts under the "authenticiteit" tag.

Inspiratieboek voor de boekhandel

inspiratieboek kbDe Koninklijke Boekverkopersbond heeft een Inspiratieboek uitgebracht met als ondertitel De boekverkoper als lokale held. Een boek met tips en voorbeelden die boekhandels inspiratie moeten bieden om een lokale held te worden.

Het is een mooi (digitaal) boek geworden. Met veel aandacht voor het creëren van de gunfactor en aan marketing. En aan het zijn van een lokale held natuurlijk, want: Klanten waarderen het om persoonlijk contact te hebben.  De lokale helden zijn: boekhandels die actief en enthousiast bezig zijn hun naam te verbinden aan de lokale gemeenschap.

De Lokale Held is eigenlijk een vorm van marketing. Ook voor uw boekhandel kan het succesvol zijn. Het vergt een investering van alle medewerkers, maar de resultaten zijn er dan ook naar. Want daar draait het in de boekhandel uiteindelijk natuurlijk allemaal om: hoe verkoop je zoveel mogelijk boeken.

Opvallend is de nadruk die ligt op authenticiteit. De geinterviewde “lokale helden” zijn allemaal  boekhandelaren die “hun eigen ding doen” zoals boekhandel Schimmelpenninck in Amsterdam of Van den Ven uit Soest. Dat is wel logisch, want aansluiten bij wat er lokaal leeft gaat nou eenmaal beter als je niet vastzit aan een opgelegd marketingstramien.

De vergelijking met de bibliotheeksector maken jullie zelf maar,  jullie weten inmiddels wel hoe ik over het retailconcept van de bibliotheek denk. Dit inspiratieboek bewijst in elk geval nogmaals dat de boekhandelaren op hun schreden aan het terugkeren zijn. Weg van de grote concepten die ervoor zorgen dat alle winkels op elkaar lijken en terug naar het kleine en naar het eigen gezicht.

Het boek is alleen voor leden, dus lach even lief naar iemand die lid is van de Koninklijke Boekverkopersbond, dan krijg je misschien (ook) een kopietje.

Over Tom Waits en authenticiteit



Had vanochtend weer eens een gesprek over authenticiteit. Of liever gezegd: over het gebrek aan authenticiteit bij veel bibliotheken. En dat staat wat mij betreft even los van het formulemanagement zoals dat ooit bedoeld was want daar is
veel positiefs over te zeggen. En het staat ook los van of de vormgeving van de verschillende retail concepten wel of niet mijn smaak is. Het gesprek ging over het gebrek aan eigenheid, aan een eigen herkenbaar gezicht dat aansluit bij de lokale behoefte en lokaal verankerd is.

En toen kwam ik dit filmpje van Tom Waits tegen via Mashable. Zijn nieuwe album komt uit op 25 oktober en hij wil iets van dat album laten horen. Maar dat mag niet omdat “ze” bang zijn dat het anders illegaal wordt gedownload. En daar verzint hij dan iets op. Het is een heel slim filmpje, want zelfs ik weet nu dat zijn nieuwe album op 25 oktober uitkomt, maar het is tevens heel erg Tom Waits. Da’s nou authentiek.

Schrijf je droom op de muur

 Wat zou je nog willen doen voordat je dood gaat? De Amerikaanse kunstenares en ontwerpster Candy Chang stelde die vraag aan de inwoners van New Orleans. Ze heeft een onbewoonbaar huis omgevormd in een groot schoolbord waar voorbijgangers de mededeling Before I die….. voor zichzelf kunnen invullen. Zo kunnen ze zichzelf herinneren aan wat ze werkelijk belangrijk vinden. 

Van die mogelijkheid om hun dromen op te schrijven wordt gretig gebruik gemaakt, het is zelfs zo’n succes dat de borden vol raken. Ze worden inmiddels dagelijks schoongemaakt  (nadat alle dromen zijn gedocumenteerd) zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe wensen. 

Meer foto’s zie je hier.

Een lelijk, vervallen stuk stad is zo heel eenvoudig omgevormd in iets positiefs, in een plek van betekenis voor de buurt, waar mooie gedachten en wensen en dromen worden verzameld.  

 Candy Chang heeft meer van dit soort creatieve projecten gedaan met buurtbewoners, zoals I wish this was  (daarbij werden beschrijfbare stickers verspreid die je op een leeg pand kon plakken) of de Neighbor Doorknob Hanger.

Creatief en authentiek. Wel iets anders dan een plastic snoephuisje…

Het Before I die huis bevindt zich op de hoek van Marigny and Burgundy (900 Marigny Street) in New Orleans. Maar als je het wil bekijken moet je snel zijn: aanstaande maandag (11 april) wordt het gesloopt.

Goed voor de creativiteit?

Dit is geen foto uit een pretpark of een tuincentrum, maar het is een onderdeel van Inventionland, een uitvindersfabriek. 

Per jaar worden hier 2000 tot 2400 uitvindingen gedaan. Ze ontwikkelen, op verzoek, nieuwe producten voor fabrikanten en bedrijven. Eigenaar George Davison, The Henry Ford of Inventing, wilde zijn design afdeling uit hun saaie kantoortjes halen dus bouwde hij the world’s most creative workplace. Het complex is ruim 6500 m2 groot, da’s een middelgroot voetbalveld. In deze enorme hal bevinden zich 16 verschillende thema’s waar de uitvinders op thema in gegroepeerd zijn. 

Op het piratenschip wordt nagedacht over kinderspeelgoed, in het snoephuisje zit de voedselafdeling en de electronische gadgets worden uitgevonden in een grote robot. In het kasteel Inventalot vergaderen de uitvinders.

Op Flickr staat een mooie verzameling foto’s, voor wie nieuwsgierig is geworden. Ikzelf word hier een beetje iebelig van: het is een soort über Disneyland, met een opgelegde vrolijkheid waar ik heel recalcitrant van word. Ga bijvoorbeeld  eens even naar hun website en zorg dat je geluid aanstaat: dan krijg je meteen een heel fout Efteling-achtig liedje te horen, de tune van het bedrijf waarschijnlijk.

Zou dit nou echt werken? Zou je echt creatiever worden als je in een plastic ijsje zit?  Misschien is dat beter dan in een suf kantoortje, maar dit is allemaal al zo voorgekookt, daar heeft iemand anders al eens zijn creativiteit op losgelaten, het is niet meer authentiek. En dat lijkt me toch noodzakelijk als je creatief wilt zijn. Maar misschien werkt dat in de Verenigde Staten wel anders. Ze krijgen er in elk geval heel veel publiciteit mee en da’s ook mooi meegenomen.

De kerk kan het wel

Ik zag zondagavond een tv-programma over priesters en monniken als popsterren.

Het ging over drie Ierse priesters die onder de naam The Priests furore maken versus Oostenrijkse monniken die cd’s opnemen onder de titel Chant – music from paradise. Van de Ieren was ik niet zo onder de indruk, dat is een soort katholieke uitvoering van de 3 tenoren. Het zijn vrij ijdele mannetjes die allerlei klassiekers met een religieus randje zingen, mooi hoor, als je er van houdt, maar niet my cup of tea.

Die Oostenrijkers daarentegen vond ik wel bijzonder. Het zijn Cisterciënzer monniken van het klooster Stift Heiligenkreuz uit het Wienerwald en ik ben onder de indruk van hun gedrevenheid. Het is een streng religieuze orde, die soberheid predikt en sterk de nadruk legt op het gebed. De liederen die ze zingen op de cd zijn gezongen gebeden, dus het maken van de cd zien ze als het verspreiden van het gebed.

Op hun website is te lezen hoe die cd er zo gekomen is (o.a. via een filmpje dat ze zelf op Youtube hebben gezet) en ze zijn oprecht opgetogen over hun succes. Vooral de Nederlandse aandacht (in 3 weken verkochten ze in Nederland 20.000 cd’s) doet ze erg goed, dat hadden ze niet gedacht van een land waar die Kirche und die Gesellschaft wahrhaft krisengeschüttelt ist. (ik citeer het alleen maar omdat ik het zo’n mooi woord vind…).

Wat ik hier zo bijzonder aan vind is dat ze wel naar buiten treden maar daarbij heel nadrukkelijk binnen hun eigen kaders blijven. Er is één monnik aangewezen om alle perscontacten af te handelen zodat de anderen zich kunnen concentreren op hun kerntaak. Het succes van de cd zien ze als een succes van hun strategie om hun gebeden te verspreiden. Ze treden niet op, maar iedereen die de monniken wil horen zingen is welkom in hun klooster tijdens de gebedsdiensten. Dat heeft tot gevolg dat het storm loopt: je moet  je voor de gebeden van 12 en 16 uur inmiddels  van tevoren  aanmelden want er kunnen maar 50 gasten in de kapel. Zelfs het gebed van 5.15 uur (’s ochtends dus) zit regelmatig vol. Het klooster trekt weer jonge mensen en ze verdienen geld waarmee ze nog beter het geloof kunnen verkondigen.

Mooi voor ze. Die muziek is niks voor mij (als kind teveel gregoriaanse missen moeten uitzitten) maar hun enthousiasme is aanstekelijk en aandoenlijk en daarom gun ik ze dit succes zo. Ze hebben een idee, toetsen of het past in hun eigen ideologie en hup aan de slag. Dat mis ik bij ons zo vaak: wij stellen werkgroepen in en stuurgroepen en het resultaat is meestal een compromis en dus niet authentiek. Dat verklaart waarschijnlijk het succes van de mannen van DOK, die zijn ook niet zo van de compromissen.

Overigens krijgen de monniken 55 cent per verkochte cd, vind ik erg weinig maar ik heb geen verstand van dat soort dingen. Ik weet alleen dat de speciale kersteditie bij Bol.com  met 25% korting toch nog 17,99 kost. Dat betekent dat Sony er 17,44 aan overhoudt.

get_footer() ?>