Tenaanval

Tenaanval

Over bibliothecarissen, bibliotheken, leesbevordering en soms over kunst

architectuur

All of the posts under the "architectuur" tag.

Een gedicht op onze trap

Brohlin op de trap (foto: John Peters)

De bibliotheek Bibliorura ligt een beetje verscholen in een winkelstraat in Roermond. In de mooiste winkelstraat van de stad, dat dan weer wel, maar verscholen. De bibliotheek bestaat uit een aantal oude gebouwen waar achter een heel nieuw complex is opgetrokken, maar dat zie je van de buitenkant niet. En ondanks het feit dat er met koeien van letters ‘Stadsbibliotheek’ op de gevel staat weten toch veel mensen niet dat we daar zitten.

De afgelopen jaren hebben we nagedacht over hoe we meer zichtbaar konden zijn. Letterlijk zichtbaar. Van een architect die we daarbij hadden ingeschakeld leerde ik dat onze onzichtbaarheid onder andere te maken heeft met het feit dat precies op het punt waar wij liggen, de straat versmalt en dat mensen daarom ‘op de weg letten’ in plaats van om zich heen te kijken. Dus dat we iets moesten verzinnen om letterlijk de blik te vangen. Die opmerking, gecombineerd met een enorme trap voor onze ingang die het de mensen ook nog eens niet altijd gemakkelijk maakt om binnen te komen én iemand die mij wees op een project over poëzie op straat leidde tot het idee van een gedicht op de trap.

Ik vond het zelf een heel goed idee, maar hoe dan? En wat? Dus hebben we contact gezocht met het bedrijf dat de trap gemaakt had en volgens hen zou er best een tekst in het natuursteen kunnen worden aangebracht. Toen die eerste hobbel genomen was kwam de vraag: maar wat dan? Want wat voor gedicht zet je dan op zo’n trap? Omdat ik daar zelf niet echt uitkwam heb ik contact gezocht met het Huis voor de Kunsten Limburg. In samenwerking met Merlijn Huntjens, de consulent Literatuur van het Huis, kwamen we tot het idee om een jonge dichter een opdracht te geven om speciaal voor de bibliotheek een gedicht te schrijven. De keuze viel op de Roermondse rapper en spoken word artist Brohlin Coumans. Hij werd in contact gebracht met Kila van der Starre, specialist op het gebied van straatpoëzie, die hem bij het schrijven coachte. Het resultaat was een prachtig gedicht over lezen. De eerste zin van het gedicht luidt: mijn allerliefste oma leerde mij lezen. Dat is een verwijzing naar zijn oma, de kunstenares Truus Coumans, van wie een beeld op een steenworp afstand in dezelfde straat staat. Op de site straatpoezie.nl is het hele gedicht goed leesbaar en voorzien van achtergrondinformatie te vinden. Sowieso een aanrader, die website.

Gistermiddag werd het gedicht officieel onthuld, in aanwezigheid van iedereen die bij het gedicht betrokken was. Inclusief de steenhouwer die vertelde dat ze het zelf ook best een uitdaging hadden gevonden, dat zandstralen op straat. Het was een mooi feestje met workshops over straatpoëzie en spoken word als afsluiting. Om een beeld te krijgen van het de onthulling is hier nog een mooi verslag te vinden waarin de dichter geïnterviewd wordt. In het item wordt overigens gezegd dat dit het eerste gedicht in Limburg is dat speciaal voor de locatie geschreven is, maar dat is een misverstand.

Ik ben er heel blij mee. Of het gedicht letterlijk voor meer zichtbaarheid van het gebouw gaat zorgen moeten we even afwachten, maar gezien de belangstelling voor de onthulling gisteren en alle positieve reacties die we krijgen heeft het de bibliotheek wel weer in beeld gebracht als organisatie die zich met lezen bezig houdt. En dat vind ik onze kernactiviteit.

Een bibliotheek als een plaatje

Zo’n beetje alle bibliothecarissen die iets met social media doen hebben inmiddels wel plaatjes van de nieuwe bibliotheek van MVRDV in Tianjin (China) gedeeld en de mensen die niet op twitter zitten hebben in een artikel op de site van Bibliotheekblad over dit nieuwe wereldwonder kunnen lezen. Het is een instant hit en dat is geen wonder, want het is een schitterend gezicht, al die witte, golvende lijnen. Maar wat mij verbaasd heeft is dat voor zover ik gezien heb Jeroen de enige is geweest die zich er kritisch over heeft uitgelaten.

Mijn eerste reactie toen ik het zag was: “dit is de Boekenberg 2.0”. Of nou ja, om eerlijk te zijn was dat mijn tweede reactie. Want de eerste reactie was natuurlijk ook gewoon “Wauw!” Maar daarna werd ik een beetje chagrijnig, want dit gebouw laat zien dat volgens MVRDV een bibliotheek vooral bestaat uit boekenplanken, maar dan een beetje spectaculair ingepakt. In de Boekenberg hebben ze alle boeken op elkaar gestapeld en er toen een glazen piramide overheen gezet, hier doen ze het andersom en bouwen ze een hal waarvan ze de binnenkant met golvende boekenplanken bekleden. In het geval van Spijkenisse ontstond er nog enig rumoer (in de branche) over het feit dat de planken boven arbo-hoogte gevuld waren met afgeschreven boeken, die dus niet uitgeleend konden worden. Maar over het feit dat bijna alle boeken die je in deze Chinese entreehal ziet nep zijn maken blijkbaar alleen architecten zich kwaad. Want de achterwand boven al deze boekenplanken zijn voorzien van een print van boeken. Niet alleen die planken aan het plafond (dat zou nog begrijpelijk zijn) maar alle planken. Op het filmpje hierboven zie je dat heel goed. Daar zie je ook hoe leeg alle planken zijn.

Volgens de architecten is het de schuld van de opdrachtgever dat het zo’n neppe boel is, want in het oorspronkelijke ontwerp waren de boeken bovenin toegankelijk via ruimtes aan de achterkant van van de planken, maar die ruimtes zijn geschrapt. This change was made locally and against MVRDV’s advice and rendered access to the upper shelves currently impossible. The full vision for the library may be realised in the future, but until then perforated aluminium plates printed to represent books on the upper shelves. Cleaning is done via ropes and movable scaffolding. Die laatste toevoeging vind ik wel grappig, want dat is de tweede vraag die je in veel commentaren voorbij ziet komen: “hoe houden ze dat schoon?” Vanaf een steiger dus.

In de meeste artikelen wordt de tekst van MVRDV kritiekloos overgenomen, bij online designsite Dezeen is de kritiek echter niet mals. En soms heel geestig. Om te beginnen zijn veel ontwerpers het principieel oneens met deze keuze, want nep. En nep gaat in tegen de principes van waarheid en waarachtigheid in de architectuur en is dus fout. Daarnaast vinden reageerders het vooral zuur dat uitgerekend in China, waar persvrijheid nou niet echt prioriteit heeft een bibliotheek vol nepboeken staat. Of ze vinden dat juist heel Chinees: alles voor het mooie plaatje. En wat is dat nou voor een bibliotheek, waar de kennis buiten bereik is? Het meest interessant vind ik dit artikel uit de Daily Mail, die schrijven niet klakkeloos anderen over maar die hebben iemand naar de bibliotheek toe gestuurd om te kijken. En ze hebben een aantal interessante observaties, en andere foto’s dan die je overal ziet.

In het filmpje hierboven zie je goed dat ze heus wel boeken hebben, maar in andere (heel traditionele) ruimtes. Want die hal met al die lege boekenplanken is precies dat: een entreehal. Daarachter ligt de eigenlijke bibliotheek. In het artikel van de Daily Mail lees je dat ze elk weekend 15.000 bezoekers hebben. En dat er ook al de nodige ongelukken zijn gebeurd van toeristen die al fotograferend van de trap zijn gevallen. Wat mij betreft nog een extra interessant detail: de boeken die nu in de hal staan worden waarschijnlijk op termijn weer weggehaald. Want het was nooit de bedoeling van de opdrachtgever dat daar boeken zouden staan. Het is immers de hal? Whatever. Het is een spectaculaire hal. Met dat oog en zo. Maar het wel de hal. Van een bibliotheek. Niet de bibliotheek zelf dus.

De restauratie van een iconische leeszaal

De bekendste leeszaal van de New York Public Library wordt gerestaureerd. Het beroemde bibliotheekgebouw aan Fifth Avenue wordt volgens een ambitieus en niet onomstreden plan verbouwd en ik neem aan dat een opknapbeurt van de Rose Main Reading Room ook wel ergens ingepland stond. Maar in 2014 viel er opeens een rozet uit het 100 jaar oude plafond waardoor de boel in een stroomversnelling kwam. In dit filmpje krijg je een idee van wat een enorme operatie die restauratie is. De bedoeling is dat alles klaar is aan het eind van dit jaar. Behalve dit filmpje heeft de bibliotheek ook nog een tentoonstelling gemaakt over de restauratie en de geschiedenis van het gebouw. Tot begin oktober te zien.

Ik hou hier van, van dit soort filmpjes.

Om trouwens een beetje een idee te krijgen van de omvang van de bibliotheekcollectie en de hele verbouwingsoperatie hier nog een interessant artikel over de verhuizing van delen van de collectie. Via Edwin.

Waarom de Bieb++ er niet kwam

Joost heeft deze film al op zijn blog staan en ik heb er al eens over getwitterd, maar omdat ik merk dat heel veel mensen de film nog niet gezien hebben deel ik hem hier ook nog maar eens. Het is een film over waarom de nieuwbouwplannen van de bibliotheek Utrecht uiteindelijk toch niet door zijn gegaan.

Deze documentaire is gemaakt in opdracht van de gemeente Utrecht, als evaluatie van de besluitvorming rondom de nieuwe bibliotheek. Die besluitvorming was vrij dramatisch, zo blijkt. De film duurt ruim 36 minuten, maar die vliegen voorbij dus neem vooral de tijd om hem te bekijken. Want het is een ontluisterende documentaire. Alle spelers in het proces komen aan het woord en je voelt aan alles hoe moeizaam het gegaan is. Zie de verbijstering in de ogen van de architect die, staande op de plek waar de bieb zou komen, nog steeds niet echt kan geloven dat het niet doorgaat. De film ondermijnde mijn vertrouwen in de politiek nogal, ik kon me niet voorstellen dat zo’n proces zo onvoorstelbaar knullig eindigt. Ik kon niet nalaten te bedenken dat hier toch echt een snuifje Frank Underwood gewenst was (democracy is so overrated).

Over de soap die hieraan vooraf ging heb ik de afgelopen jaren al vaker geschreven. Jammer dat de nieuwbouw nu definitief van de baan is. Ik hoop dat het plan om naar het postkantoor op de Neude te verhuizen alsnog wordt uitgevoerd. Lijkt me een prachtig plekje.

Die bibliotheek zonder boeken in Texas

Sinds ik vorig jaar heb uitgezocht hoe het komt dat een rechter uit Texas zich druk maakt over een bookless library heb ik een zwak voor dat initiatief in Blexar County. Eind vorig jaar is de bibliotheek zonder boeken geopend, daar druppelden al wat verhalen over binnen, maar dankzij Huub van Dommelen heb ik er nu een filmpje van gezien.  Dat filmpje hierboven, liever gezegd. Het is een item uit het CBS News. Wat me opvalt is dat op de site van CBS het item No books here : New San Antonio library is all-digital heet en op hun eigen Youtube kanaal heet hetzelfde filmpje Bookless library brings the future of learning to local community. Zou dat beter klinken of zo?

Het is een heel interessant filmpje: je ziet nu eindelijk hoe die BiblioTech er uit ziet en je krijgt een idee van hoe het functioneert. En ik krijg er net zo’n dubbel gevoel bij als bij die eerste berichten over het plan. Aan de ene kant helemaal prima: fijn dat al het digitale nu allemaal bij elkaar staat (ook op de website) en dat het zo  goed geregeld is. Heerlijk lijkt me dat, zoveel faciliteiten en super makkelijk allemaal. Maar aan de andere kant: wat is dit ongezellig! Ondanks de vrolijke oranje muren en de duidelijke poging om er iets leuks van te maken. Het is er niet erg druk, maar de ruimte nodigt ook niet echt uit om lang te blijven.  En hoe lang vinden kinderen die spelletjes leuk als het alleen maar educatieve spelletjes zijn? Deze bibliotheek is helemaal vanuit de functie ontworpen en niet vanuit het gebruik. Vanuit de techniek en niet vanuit de mens. Vanuit de logistiek en de kostenbesparing en niet vanuit de wensen van de gebruiker.  Voor zover je dat kunt zien in een filmpje van 3 minuten natuurlijk. Ik word niet erg vrolijk van deze bibliotheek, maar ik vind het geweldig dat ie bestaat.

Wat mij betreft verdienen ze een groot applaus in San Antonio: ze hadden een idee en dat hebben ze uitgeprobeerd. Ik vind het eindresultaat een beetje magertjes, maar dat zijn des te meer verbeterpunten voor een volgende versie van een digitale bibliotheek. Ze zijn van plan om meer bookless libraries te bouwen en ik mag hopen dat ze aanpassingen inbouwen en niet rücksichtslos dit concept gaan uitrollen. Dit een ideaal filmpje om te laten zien aan de VNG of aan je eigen gemeentepolitici: “Inderdaad, het kan: een bibliotheek zonder boeken, waar alles digitaal is. Kijk maar.  Je hebt dan wel een beperkt aanbod, nog beperkter dan in dit filmpje want de situatie in de VS is anders dan bij ons. En het kost 2,4 miljoen.” Voor de broodnodige nuance in de discussie.

Overigens ziet die Judge Nelson Wolff er in echt een stuk minder eng uit dan op zijn publiciteitsfoto’s. En ik vind het ook heel sympathiek dat hij nog steeds trots is op de bibliotheek met papieren boeken die hij 20 jaar geleden liet bouwen. Waarschijnlijk heeft hij gelijk als hij zegt dat hij met deze bibliotheek zijn tijd ver vooruit is, want het volledig ontbreken van boeken en tijdschriften lijkt me de komende jaren echt nog een stap te ver voor een buurtfiliaal. Maar dat kan met deze bibliotheek mooi worden uitgeprobeerd.

Een architectuurprijs voor bibliotheken

Het Amerikaans Instituut voor Architecten (AIA) reikt elke twee jaar, samen met de Amerikaanse Bibliotheek Vereniging (ALA) prijzen uit aan de beste bibliotheekgebouwen, To encourage excellence in the architectural design and planning of libraries.

Begin van deze week zijn de winnaars van 2013 bekend gemaakt. Het zijn er zes: een splinternieuw filiaal in Washington D.C., de volledig gerenoveerde 100 jaar oude centrale bibliotheek van St. Louis, de nieuwe jeugdafdeling van een filiaal in New York, de renovatie van een filiaal in Houston,  een nieuw filiaal van de openbare bibliotheek van Phoenix, gecombineerd met een schoolbibliotheek en een nieuwe universiteitsbibliotheek van North-Carolina State University. Over die laatste gaat bovenstaande video.

Een hele gevarieerde lijst, met niet alleen openbare bibliotheken. In 2011 was een van de winnaars zelfs een bibliotheek in Saudi-Arabië. Dat kon omdat de prijs bedoeld is voor architecten die in de Verenigde Staten geregistreerd zijn. En omdat de American Library Association zich niet alleen met openbare bibliotheken bezig houdt. De jury bestond uit drie architecten, twee bibliothecarissen en een library consultant. Het is me niet helemaal duidelijk wat de prijs precies inhoud, of dat het alleen om de eer gaat.

Ideetje voor de VOB? Samen met de BNA zo’n prijs instellen? Want de verkiezing van het bibliotheekblad voor de beste bibliotheek van Nederland is niet persé een prijs voor het beste gebouw. Bij die prijs tellen ook zaken als diensten, aanbod, service en klantgerichtheid mee. Lijkt mij wel eens interessant, zo’n focus op de architectuur. Maar ik vermoed dat geen van beide verenigingen veel heil ziet in zo’n prijs. Zowel architecten als bibliothecarissen staan onder druk, in beide branches is het crisis. Het zou interessant zijn als die twee de handen in elkaar zouden slaan. Maar da’s waarschijnlijk te praktisch gedacht.

 

Gratis tip voor de bar van het Andaz Hotel

hotel lounge“Helaas mevrouw. Ik heb het even nagevraagd, maar de Lucky Librarian hebben we niet. De barkeeper heeft het nog even opgezocht, maar er bestaat helemaal geen cocktail die zo heet.”

“Nou, doe dan nog maar twee witte wijn”. Daar waren we dus speciaal voor gekomen, voor die Lucky Librarian, mijn collega en ik. Zij kwam eind vorig jaar met een knipseltje uit een huis-aan-huiskrant aanzetten over de opening van het Andaz Hotel op de Prinsengracht. In het oude gebouw van de OBA. “Hier wil ik wat gaan drinken met jou. Vooral die Lucky Librarian lijkt me enig”. Want in de bar van dat hotel zouden ze cocktails serveren die verwijzen naar de vorige functie van het gebouw. Goed verzonnen vonden we dat, oog voor detail. Het duurde een paar maanden voordat we eindelijk een afspraak maakten, maar daar gingen we dan: twee Amsterdamse bibliothecarissen op zoek naar een cocktail.

In het nieuwe gebouw moet je erg je best doen om de oude OBA terug te zien en da’s natuurlijk ook de bedoeling. De inrichting is vooral erg imponerend. Het hotel is verbouwd en ingericht door Marcel Wanders, die houdt van grote gebaren en van overdaad en hij heeft zich helemaal uit kunnen leven op deze inrichting. De bar ligt links naast de ingang, zo’n beetje op de plek waar voorheen ook een koffiecounter was. Waar vroeger zwervers lagen te slapen staan nu dus dure designmeubels. Stoelen en schemerlampen en banken waar met enige goede wil best een chique bibliotheek in te herkennen is. Met een paar plankjes met boeken. De cocktailkaart als boek, ook al passend bij het bibliotheekthema. Maar op die kaart staan alleen maar reguliere cocktails.

Toen we wilden bestellen begreep de Italiaanse ober totaal niet waar we het over hadden met die Lucky Librarian, dus hielden we het maar bij een wijntje. Bij een vriendelijk Nederlands sprekend meisje dat daarna kwam vragen of ze nog iets voor ons kon doen deden we nog maar eens een poging. Met bovenstaand ontkennend antwoord als resultaat.

En dat terwijl ze die cocktail zelf noemen op hun website. De Amsterdamse VVV weet zelfs te melden dat die cocktail verwijst naar de oude OBA. Dus hierbij een gratis tip voor het Andaz Hotel Prinsengracht: verzin een cocktail die je Lucky Librarian noemt. Of haal die vermelding van je website af. Maar ik zou er toch snel een verzinnen. Want heus: daar is een markt voor. En niet alleen onder bibliothecarissen.

Nog een andere gratis tip: voeg een paar cocktails aan je kaart toe met literaire verwijzingen. Zoals bijvoorbeeld The Catcher In The Whiskey RyeThe Gin Fitzey of de Tequila Mockingbird . Hier kan de barkeeper nog meer suggesties vinden bij dat thema. Daar is ook een markt voor.

Serieus. Trust me, I’m a librarian.

De architect van de Boekenberg verbaast zich

Book-Mountain-Library-MVRDVIn het onlangs verschenen jaarboek Architectuur in Nederland 2012/2013 is  de Boekenberg in Spijkenisse niet opgenomen. Het boek ziet zichzelf als internationaal visitekaartje voor de Nederlandse bouwkunst en de Boekenberg heeft internationaal veel aandacht getrokken, dus het is op zijn minst vreemd te noemen dat die ontbreekt in deze uitgave.

Dat vond de architect, Winny Maas van MVRDV, ook. En in plaats van zich daar bij neer te leggen schreef hij een brief aan de redactie van het jaarboek. Die redactie had hem blijkbaar al laten weten dat het gebouw niet zou worden opgenomen, maar weigerde uit te leggen waarom. Maas noemt dat “schokkend”. Wij kunnen dit uiteraard grootmoedig naast ons neerleggen, ware het niet dat we zien dat Nederland cultureel en economisch afglijdt en dat deze keuze dat op een of andere manier lijkt te onderschrijven. Wij proberen ons steentje bij te dragen aan de weerlegging van dit verval en blijken internationaal veel uit te moeten leggen.

En vervolgens legt Maas nog eens uit waarom zijn bibliotheek wel in het jaarboek had moeten staan. Hij is echt boos en dat is mooi om te lezen. De mooiste reden die hij noemt vind ik natuurlijk: Zeker nu een voormalige groeikern als Spijkenisse met veel idealisme aan een publiek gebouw werkt om de bevolking te verheffen en leefomstandigheden in de stad te verbeteren.

De redactie van het jaarboek heeft vandaag laten weten dat ze het debat niet aan zal gaan. Of niet aan durft te gaan, zoals vakblad De Architect suggereert. Straks moeten we alle 500 inzenders persoonlijk gaan uitleggen waarom hun projecten niet zijn geselecteerd. Dat is een nogal laffe reactie, want niet alle 500 inzenders zijn zo internationaal bekend als MVRDV. En daarbij: waarom zouden ze dat niet uitleggen? Ik neem toch aan dat er van alle inzendingen een beoordeling is gemaakt. Waarom zou je die dan niet delen vraag ik me af. Maar dat is waarschijnlijk te confronterend. Het is makkelijker om je te verschuilen achter een heleboel vage kreten, daar zijn architecten sowieso altijd erg goed in..

Dit jaarboek heeft een nieuwe redactie. Die wilde duidelijk een statement maken, een nieuw jaarboek een nieuwe geluid. Jammer. En goed dat Winny Maas het er niet bij laat zitten, al heeft het dan (nog) niks opgeleverd. Behalve dit stukje dan 😉

Wil de bibliotheek de Aldi zijn?

Een paar dagen geleden was ik in Zwolle, voor Museum De Fundatie. Mooie tentoonstelling gezien, leuke stadswandeling gemaakt, kopje thee gedronken, heel gezellig allemaal. Maar ik vond dat een bezoek aan Zwolle niet compleet was zonder een bezoekje aan filiaal Zwolle-zuid, vrije dag of niet. Ik was erg nieuwsgierig, want het idee om bibliotheken op een aantrekkelijkere manier in te richten juich ik zeer toe, maar de foto’s die ik er tot nu toe van gezien heb riepen een ondefinieerbaar onbehagen in me op. ProBiblio is betrokken bij de landelijke retail-pilot dus er was ook nog eens sprake van beroepsmatige belangstelling.

Ik was die dag op stap met een architect annex projectontwikkelaar en die is gelukkig gemakkelijk te overreden om nog een gebouw te bekijken dus togen wij opgewekt naar Zwolle-Zuid.  De bibliotheek was makkelijk te herkennen in het winkelcentrum, alleen al omdat er boekenkasten voor de ramen stonden zodat je tegen de binnenkant van aan aantal boeken aankeek. Herkenbaar maar niet aantrekkelijk. Eenmaal binnen was hij herkenbaar omdat ik de meeste onderdelen kende van de vele foto’s in de vakpers.

Mijn eerste indruk was druk. Druk in de zin van veel indrukken tegelijkertijd, veel verschillende vormen, kleuren en beweging en weinig overzicht. Daarnaast was het ook druk qua mensen. We zijn 20 minuten binnen geweest en ik schat dat er in die tijd zeker 60 mensen in de bibliotheek zijn geweest en dat is veel voor zo’n klein filiaal. Dus wat voor kritiek ik ook heb op de inrichting, het publiek laat zich er niet door afschrikken, integendeel.

Mijn tweede indruk was weer dat gemengde gevoel van “goh wat leuk verzonnen” dat elke keer weer werd overstemd door “is dit alles?”. Meteen bij de ingang (in de sectie beleving)  stond een display vol met glimmend nieuwe reisgidsen. Heel aantrekkelijk opgesteld, zeer uitnodigend en vrolijk maar ik vroeg me af hoe snel je daar de ANWBgids voor de Ardeche tussen vindt. Dat is een hele ouderwetse bibliothecarissen-vraag, daar ben ik me van bewust, maar ik stelde hem mezelf toch maar. Veel planken met frontale opstelling en daarop lagen de titels twee- of driedubbel zodat er weinig kans op lege planken is en mensen verrast worden door verse titels. Slim.

Terwijl ik daar zo rondliep werd mijn gevoel van onbehagen alsmaar groter en ik kon er maar geen vinger opleggen waar dat nou aan lag.  Later, in de auto vroeg ik aan mijn vriend wat hij er van vond en hij oordeelde genadeloos: “Veel te goedkoop!” oordeelde hij. Ik probeerde nog uit te leggen dat “we” echt wel professionals hadden ingeschakeld bij de inrichting maar hij bleef erbij dat hij vond dat er voor een veel te goedkope uitstraling was gekozen. Volgens hem is dit een concept zoals dat ook voor een Zeeman of een Aldi gebruikt wordt.  “Dit is een hele laagwaardige materialisatie, een eenvoudig vloertje en dat samen met die goedkope formica blokken’. Die blokken waren inderdaad nu (twee maanden na de opening) al op sommige plekken beschadigd. Het opvallendst was volgens hem het lichtplan: het licht is overal in de bibliotheek hetzelfde:  “het heeft een te hoog verlichtingsniveau, zo doen ze dat bij de Zeeman of de Aldi ook, die willen dat je van buiten ziet dat de spullen goedkoop zijn. De Bijenkorf pakt dat heel anders aan. Ik begrijp het concept maar de uitvoering is te laagwaardig. Dit is een bibliotheek waar je even snel in en uit vliegt en ik heb bij een bibliotheek een ander idee. Dat deden ze in Leidschenveen veel beter.”

Een pittig oordeel, maar ik geloof dat hij wel gelijk heeft. Volgens mij verwoordt hij hiermee mijn gevoel van onbehagen beter dan ik het zelf zou kunnen doen. Interessante poging maar voordat “we” dit landelijk gaan uitrollen moeten we toch nog maar eens kritisch naar het kwaliteitsniveau kijken, wat mij betreft. En ons afvragen wat we als bibliotheek willen zijn. Ik kan me voorstellen dat je soms, of op sommige plekken, best een Aldi wil zijn maar dat die uitstraling niet past bij de bibliotheek als instituut. Dat vind ik tenminste niet.

Einde van de soap in Utrecht?

rapprapp_SMA_maquette

He, he: de gemeente Utrecht heeft een beslissing genomen over de nieuwbouw van de bibliotheek. Het ontwerp van Rapp + Rapp wordt alsnog uitgevoerd.

Het lijkt me de enige juiste beslissing, dat schreef ik al eerder. Niet omdat dit ontwerp nou zoveel beter is dan dat van de andere bureaus, dat kan ik niet zo goed beoordelen maar omdat het procedureel correct is.  Wat voor soort gebouw het wordt weet ik niet: Rapp + Rapp heeft een schattige maquette gemaakt maar verder is hun toelichting op het ontwerp even vaag als dat van de andere architecten.

Er is trouwens nog geen echt ontwerp, dit zijn nog maar eerste schetsen. Want dat is de bedoeling van zo’n wedstrijd: 7 architecten laten zien wat zij in gedachten hebben en de winnaar mag zijn idee uitwerken.

Ben heel benieuwd wat het wordt. Ik ben ook heel benieuwd of de opdrachtgever intussen het programma nog gaat aanpassen, want de opmerking dat de bibliotheek een plek voor informatie, verdieping, ontspanning en ontmoeting is was in 2007 nog heel actueel maar nu alweer wat minder en als de bibliotheek in 2013 opengaat is die vast alweer achterhaald. En als je nou toch zo’n mooie kans krijgt moet je ook actueel  blijven.

Maar goed, de nieuwbouw gaat door en dat is goed nieuws.

get_footer() ?>