Stemmen voor de IVI Award
Zoals ik al eens eerder schreef zit ik in het bestuur van de Stichting IVI Award. Voor wie dat gemist heeft: dat is een nieuwe prijs die in het leven is geroepen om “innovatie in de informatiebranche” te stimuleren. De prijs is een initiatief van Huub van Dommelen, hier legt hij uit hoe hij op het idee voor die prijs kwam en daarmee ook hoe ik bij de prijs betrokken raakte.
Organisaties konden zichzelf of hun projecten aanmelden voor de prijs tot 30 september jl. Daarna heeft een jury van deskundigen een shortlist samengesteld. Een hele interessante shortlist mag ik wel zeggen, de jury koos voor: Frysklab, De Kennismakerij van de Bibliotheek Midden-Brabant en de website van het Brabants Historisch Informatie Centrum. Heel verschillende projecten, de jury ziet als gemeenschappelijk kenmerk accenten op moderne technologie, op de informatiefunctie en op het concept van een nieuwe bibliotheek. Ik vind ze alle drie heel interessant, ik ben blij dat ik niet hoef te beslissen wie er gaat winnen.
De winnaar wordt aangewezen door de jury, maar op de website van de IVI Award kan iedereen (dus jij ook) zijn mening geven over de nominaties. De jury neemt de reacties van het publiek mee in zijn beslissing, dus het kan de moeite waard zijn om te reageren. Voor alle duidelijkheid: het is geen publieksprijs, het is geen kwestie van meeste stemmen gelden. De jury beslist. Maar de jury kan wel beïnvloed worden, dus ga je gang. Ze neemt alleen de gemotiveerde stemmen mee want nogmaals: het is geen publieksprijs. Hoe vaak krijg je nou de kans om een jury te beïnvloeden? Grijp die kans, zou ik zeggen!
Heb 10 jaar voor m’n dementerende moeder gezorgd. Tot ’t bittere einde. Het werd steeds minder dat begrijpt u. Maar voor dat ze ging dementeren wist ze ontzettend veel over haar dorpje Boekel. Dat kwam natuurlijk mede doordat ze thuis een bedrijf hadden wat veel contact had met de plattelandsbevolking. Vervolgens met m’n vader trouwde en daarmee automatisch winkelierster in hun kruideniers-/ Bakkerswinkel[tje] werd. En ’n goed ,daarvoor, ontwikkeld geheugen helpt ook. Dikwijls zei ik tegen haar , dat ze ’t op zou moeten schrijven. Maar daar kwam natuurlijk niets van terecht, dacht ik. Tot dat ik zeer recent zo’n twee en ’n half jaar na haar dood toch briefjes en een agenda tegen kwam waarop ze toch had gepoogd het een en ander op te schrijven. Als je die verhaaltjes dan op de BHIC-site kunt zetten met eventueel bijpassende foto. Ik weet zeker dat m’n moeder dat geweldig had gevonden. Mede daardoor staat BHIC dicht bij de ‘gewone mens’. Wat dat ook moge betekenen?