Passie en inhoud
Vorige week schreef Marina Polderman een gastblog op de site van Bibliotheekblad en die is me uit het hart gegrepen. In het blog verbaast ze zich over het feit dat ze het personeel in een bibliotheek nooit eens inhoudelijk over boeken hoort praten. Misschien heb ik het mis, maar ik heb de indruk dat vaak de nieuw binnengekomen collectie vooral administratief wordt verwerkt, voorzien van het juiste label en neergezet op de juiste plaats. Waarbij over de plaatsing tegenwoordig natuurlijk uitgebreid wordt nagedacht.
Dat is volgens mij in de meeste bibliotheken inderdaad zo. We hebben het zo druk met cijfers en analyses en projectplannen dat de inhoud, waar toch onze expertise zit, uit het zicht dreigt te raken. Ik vraag me af in welke bibliotheken er nog structureel over boeken wordt gepraat? Behalve dan in Oss.
Vorige week was ik in de Kunstkapel, bij Vonk in de Zuidas, een tentoonstelling van jonge, pas afgestudeerde kunstenaars. Nadat ik daar vijf minuten had rondgelopen kwam er iemand aan mij vragen of hij mij misschien iets meer mocht vertellen over de kunstenaars “want ik heb deze tentoonstelling mee samengesteld”. Daar hou ik normaal niet zo van, maar hij was zo trots op de kunstenaars en hij kon er zo enthousiast over vertellen dat ik er heel veel langer heb rondgelopen dan mijn bedoeling was. Ik heb daardoor meer gezien van de kunst dan wanneer ik geen toelichting had gekregen en er waarschijnlijk ook meer van genoten.
Zoiets doen wij als bibliothecarissen nou nooit. Jammer. Ik heb me in het verleden vaker druk gemaakt over de tanende aandacht voor lezen in de bibliotheek en dit vind ik wel een mooi signaal. Misschien moeten we in de Bollenstreek ook maar eens beginnen met een boekenuurtje tijdens een werkoverleg. Want de passie moet terug in het vak en je moet ergens beginnen…
Inderdaad hartverwarmend soms, mensen die enthousiast vertellen over een boek, verhaal of schrijver. Maar jij hebt toch ook meegemaakt dat je zoiets beter niet op je werk kon doen, als je daar serieus genomen wilde worden? Ik herinner me dat sollicitanten die vertelden dat zij van lezen hielden, alleen al om die reden minder kans maakten op een baan.
Inderdaad, dat kon je soms maar beter niet zeggen. Maar da’s precies de reden waarom dat nu niet meer gebeurd. En dat moet maar eens ophouden 🙂
@Irene 1.10, Nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt! 🙂 Waarom maakte een sollicitant met een passie voor lezen minder kans? Ben benieuwd wat het beleid daarachter was.
@stories guy,
ik neem even waar voor Irene, ze zal me wel corrigeren als het niet klopt wat ik zeg.
De afgelopen jaren was het beleid in een heleboel bibliotheken om niet-bibliothecarissen aan te nemen. Omdat die zo’n frisse blik hadden en nieuwe kennis meebrachten. En niet de hele tijd zo zeurden over boeken want dat was zo onprofessioneel.
Dit is niet cynisch bedoeld, dat was de praktijk. Echt waar.
*oprecht geschokt*
Ik ben zelf ook geen bibliothecaris maar historicus, maar het staat natuurlijk buiten kijf dat – wat je achtergrond ook is – je kennis van verhalen moet hebben. Hoe kun je anders in vredesnaam iets voor de bibliotheekgebruiker betekenen!?
@ Stories Guy
Nou kan ik het even niet laten om te zeggen: het is ook niet de bedoeling dat je iets voor de bibliotheekgebruiker betekent, het gaat erom dat je iets voor de bibliothéék betekent. En die twee dingen hebben weinig met elkaar te maken denk ik wel eens.
Maar ik ben cynisch van aard én ik hou van lezen…
@Schrijver,
Je haalt nu twee dingen door elkaar: bij ProBiblio moet je iets voor de bibliotheken betekenen, maar in een bibliotheek moet je wel degelijk iets voor de bibliotheekgebruiker betekenen. Je bent er voor je klanten en die verschillen in deze twee gevallen.
@Stories Guy,
Ik weet niet in welke bibliotheek je werkt: misschien heb je geluk of misschien zijn de tijden verandert maar ik vermoed dat er tijdens je sollicitatiegesprek niet veel over boeken is gepraat.
Ik werk voor een PSO en het gesprek ging inderdaad niet over boeken, films of poëzie. Grappig als je erover nadenkt.
Overigens beschouw ik mijzelf niet in dienst van ‘de bibliotheek’, maar in dienst van de bibliotheekgebruiker. Het gaat mij erom – vanuit de missie van de bibliotheek – iets toe te voegen aan de levens van mensen. Dat is heel anders dan dat je de bibliotheek dient; dan krijg je dus projecten waar geen mens op zit te wachten, ‘maar ja, dankzij de subsidie die we ervoor krijgen blijft de bieb lekker bestaan’.
Ik weet niet hoe het bij jouw PSO werkt, maar formeel is de bibliotheek natuurlijk je klant. En dan hoop je maar dat de bibliotheek hetzelfde voor zijn klant wil als jij.
Maar de ervaring heeft in het verleden wel eens anders geleerd en daar wordt je cynisch van 😉