Nu echt geschiedenis
Vandaag rijden onze bibliobussen voor het allerlaatst. Vanaf morgen zijn onze groen met blauwe bussen geschiedenis geworden, net als deze New Yorkse bus.
Schrijverdezes heeft al een mooi verhaal geschreven over hoe hard de klap aankwam binnen ProBiblio toen het bekend werd gemaakt. We hebben er sinds 26 februari naar toe gewerkt maar toch voelt het nog steeds waardeloos.
Het afscheid van de lezers is vaak erg emotioneel, Anna en haar muizen schreven er al over. Want een bibliobus is niet zomaar een rijdende boekenkast die je naar believen kunt vervangen door iets anders, bij een bibliobus horen mensen die je kent, en die jou kennen. Die weten wat je leest: die zorgen voor een min of meer constante aanvoer van je favoriete genre, die rekening houden met je artrose en je daarom geen dikke boeken meegeven, die ervoor zorgen dat er steeds weer nieuwe boeken over graafmachines zijn voor dat ene jongetje en die in de gaten houden dat je op tijd naar huis gaat omdat je anders van je vader niet meer naar de bus mag.
Dat verdwijnt dus ook allemaal. En het komt nooit meer terug.
De foto komt uit de Digital Gallery van de New York Public Library. Hij staat (nog) niet op hun Flickr pagina, maar ik vond hem zo mooi.
Ha Tenaanval,
Vind jij het ook zo tegenstrijdig dat we gisteren van een ’trend-analytica’ leerden dat persoonlijke aandacht, helpen bij het maken van keuzes, een eigen gezicht, een goed verhaal, verbondenheid, en meer van dat fraais, de bibliotheek zouden kunnen redden en dat een onderdeel dat nu net bij uitstek díe dingen vorm gaf niet meer bestaat?
Ik verzet me daarom tegen de regel ‘En het komt nooit meer terug’.
De rest van je stuk vind ik mooi en ontroerend.
Groet, schrvrdzs
Schrijver,
Dat komt omdat we op beleidsniveau in onze branche gemiddeld 5 jaar achter lopen. De trendwatcher heeft het nu gesignaleerd, over twee jaar wordt er bedacht dat we misschien eens moeten onderzoeken hoe we diensten kunnen ontwikkelen die zich richten op persoonlijke aandacht en verbondenheid. Dat onderzoek duurt een jaar, daar volgt een pilot uit en over vier jaar zitten de bussen weer in de lift.
Maar dan zijn alle huidige gebruikers verdwenen en moet je je hele klantenbinding weer opnieuw opbouwen en dat duurt jaren. Dat bedoel ik met “komt nooit meer terug”.
Misschien ben ik te cynisch, maar daar is het vandaag de dag wel voor.
Ha Tenaanval,
Ik hoopte al dat je het zo bedoelde, maar ik was even bang dat je dacht ‘Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij’ (deze keer citeer ik niet de bijbel maar J.C. Bloem, maar ongetwijfeld niet letterlijk).
Ik vind je niet erg cynisch, eerder aan de optimistische kant met je analyse. Wat is nou vijf jaar in bibliotheekland?
Ik heb overigens niks tegen cynisme, wél tegen fatalisme. Dat sommige mensen zeggen ‘ach, de bibliotheek is toch een verloren zaak’, dát vind ik erg.
Ja, het is een rotdag, voor iedereen een beetje, voor wie het aangaat erg en voor wie z’n baan kwijt is het allermeest.
Hou je taai en blijf erin geloven,
groet, schrvrdzs
Respect!
erg… wat zijn die beleidsmakers toch dom 🙁
sterkte.
Prachtige foto! Mooie blog tout court overigens.