In het Persmuseum in Amsterdam is nu een tentoonstelling over censuur, in het kader van Amsterdam Wereldboekenstad. Met het Sarah Palin verhaal nog in mijn achterhoofd kijk ik daar toch opeens heel anders naar.

De tentoonstelling heb ik nog niet gezien maar er hoort een mooie webexpositie bij. Daar zijn voorbeelden te zien van censuur in Nederland vanaf 1600. Interessant om te zien wat zoal verboden werd en ook hoe geprobeerd werd om de censuur te ontlopen. Heb gefascineerd zitten kijken naar de Tarnschriften, dat zijn clandestiene brochures tegen het nationaalsocialisme met een onschuldige omslag. Verbazingwekkend hoe lullig die kaftjes zijn, ik vraag me af of het gewerkt heeft.

Het deel over de periode vanaf 2000 gaat over censuur en zelfcensuur. Daar zijn behalve de geijkte cartoons ook twee omslagen van de Telegraaf te zien: de ene uit 2002 waarop je een dode Pim Fortuyn ziet liggen in het Mediapark en de andere uit 2004 waarop je Theo van Gogh ziet liggen op de Middenweg terwijl het mes nog in zijn borst steekt. Ik had verwacht dat het daarbij zou gaan over zelfcensuur of over goede smaak versus smakeloosheid. Want ik vind dat je dat soort foto’s niet hoort te publiceren, al is het maar uit respect met de nabestaanden. Maar bij de ene foto staat een stoer verslag van hoe de fotograaf de foto maakte, bij de andere iets over hoe deze moord ervoor zorgde dat sommige columnisten op hun woorden gingen letten. Gemiste kans vind ik. Want de vraag of goede smaak en persvrijheid elkaar bijten is toch best interessant.

Noem je het eigenlijk ook censuur als het andersom is? Ik hoorde laatst dat Smulweb de toegang tot de site vanuit de OBA heeft geblokkeerd. Ze vonden dat een van hun leden verbaal te agressief was op het forum en die werkte (onder verschillende namen) vanuit de OBA. Dat is natuurlijk geen censuur, dat is je eigen clubje beschermen, maar ik zag opeens een link die er misschien niet is.