Op vakantie las ik in de International Herald Tribune een artikel over de “nieuwe” leeszaal van de British Library.

De Reading Room in het British Museum (waar de bibliotheek uit voort komt) was alleen toegankelijk voor schrijvers en wetenschappers. In 1998 verhuisde de bibliotheek naar een nieuw gebouw (dat overigens pas na een taai, 30 jaar durend bouwproces werd geopend) en daar werd in 2004 besloten om de leeszaal toegankelijk te maken voor iedereen met een “relevant research need”. Dat had tot gevolgd dat het nu storm loopt in de leeszaal, vooral met jonge mensen.

Prachtig zou ik zeggen, maar nu klagen de vaste gebruikers van de leeszaal over de overlast die dat veroorzaakt. Er is geen plaats meer, ze moeten in de rij staan om binnen te komen en die studenten zijn niet serieus genoeg. Het is een heerlijk kinderachtig verhaal waarin de onderzoekers klagen dat die studenten hun walkman (!) ophebben tijdens het studeren en de studenten klagen dat die oudjes liggen te slapen boven hun boeken.

Maar het is wel interessant om te zien hoe de bibliotheek daarmee omgaat: ze geven op schermen aan welke studiezalen nog plaats hebben (zoals in een parkeergarage) en ze benadrukken het belang van het plannen van je bezoek. Maar behalve meer personeel aannemen doen ze blijkbaar niet iets structureels. Het kunnen (of moeten) reserveren van een plaats lijkt me geen gekke maatregel. Maar Britse bibliothecarissen zullen wel net zo bang zijn om klanten te weigeren als Nederlandse. Blijft toch moeilijk: nee zeggen.