Moe
Vanmiddag zag ik dat Edwin zich afvroeg of het wel terecht is dat al die kunstinstellingen nu moord en brand schreeuwen over de aangekondigde bezuinigingen. Een terechte vraag want misschien is het wel zo dat er bij sommige instellingen winst te halen valt door bv. efficiënter te werken. Ik weet niet of het zo is, maar je kunt je zoiets natuurlijk altijd afvragen.
De eerste reactie onder dat stuk was er een in de beste Geen Stijl traditie: kort door de bocht en met zo’n uitgesproken, ondoordachte mening dat ik het niet kon laten om te reageren. Achteraf gezien was die reactie misschien iets te snel maar hij kwam zó uit mijn hart dat ik hem hier nog maar eens herhaal:
Hoe het in Rotterdam is weet ik niet dus daar kan ik niks over zeggen. En ik weet ook niet hoeveel vet er in de diverse organisaties nog op de botten zit. Wat ik wel weet is dat sommige mensen een schrikbarend gebrek aan inlevingsvermogen hebben, vooral als het gaat over bibliotheekwerk op het platteland. Waarbij er dan van uit gegaan wordt dat iedereen een auto tot zijn beschikking heeft en niet alleen over internet beschikt maar er ook nog eens goed mee kan omgaan. “Ik haal alles binnen via internet dus waarom moet er nog zo’n duur gebouw staan?”, die redenatie. Daarbij wordt volledig voorbij gegaan aan jonge kinderen en minder mobiele ouderen die daarbij (weer) volledig afhankelijk worden gemaakt van anderen als het gaat om lezen en bibliotheekbezoek. En dat vind ik een hele slechte zaak. Dingen veranderen in het leven, dat is waar. Maar niet elke verandering is een verbetering. Ik begin steeds meer genoeg te krijgen van dat kort-door-de-bocht-geblaat, van die nieuwe flinkheid en van dat opportunisme dat elke discussie smoort.
“Dan moet je maar niet op het platteland gaan wonen”, is het fijn genuanceerde argument dat nog wel eens uit de kast wordt gehaald. En daar heb je niks aan.
Ik zet het hier nog een keer neer omdat ik het echt helemaal zat begin te worden. Dat ongenuanceerde, dat harde, dat ondoordachte. Niet specifiek tegen deze ene reaguurder want in tweede instantie bleken we elkaar toch wel te kunnen vinden. Maar het is een tendens in de maatschappij waar ik genoeg van begin te krijgen. “Ik heb een mening en dus heb ik gelijk. Want ik heb een grotere bek dan jij”. Bah. Waar is het mededogen gebleven en de nuance? We leven in een van de rijkste landen van de wereld maar we kunnen alleen nog maar op de korte termijn denken. Als mijn stoepje maar schoon is en ik mijn hypotheekrente maar kan af trekken is het prima, iedereen die dat niet kan is een loser want die heeft z’n zaakjes niet goed voor elkaar.
We maken overal een wedstrijd van en bejubelen de winnaars en verachten de verliezers. Soms krijg ik de indruk dat we daar als branche ook vrolijk aan meedoen. In de laatste Nieuwsbrief van Wim Keizer staat een verslag van een discussiemiddag in het Netwerk van directeuren over de keuze voor het winkel- of het verheffingsmodel als overlevingsstrategie. Die discussie leverde niet echt een winnaar op zo te lezen, maar de tendens is duidelijk.
Het mag duidelijk zijn waar mijn voorkeur naar uitgaat. Ik vind dat de bibliotheek in deze verwarrende en roerige tijden een baken van rust moet zijn. Standvastig moet zijn. Moet vast blijven houden aan zijn eigen boodschap en niet met alle winden mee moet waaien. (hoe de Airport Library daar in past leg ik een andere keer uit) Uiteraard bij de tijd moet zijn maar moet waken voor modieuze flauwekul. Het goede en het ware moet bewaken en koesteren en zeker niet mee moet blèren in al het populistisch rumoer.
Misschien ben ik wel extra moe omdat vandaag duidelijk werd wie er allemaal ontslagen gaan worden bij ProBiblio. Mensen die zich altijd met hart en ziel hebben ingezet voor het bibliotheekwerk maar die hun baan kwijt raken omdat “de bibliotheken” dat werk niet meer nodig vinden. Mensen die vandaag een beetje verdwaasd door de gangen liepen terwijl er elders gepraat wordt over strategie en toekomst maar waarbij het menselijke aspect uit het oog verloren wordt. Bah.
Ik ga naar de Schouwburg. Naar mijn theatercursus. Praten over toneel en schoonheid. Ongesubsidieerd.
Uit het hart gegrepen, dank je wel. Trouwens, ook als je (nu nog) niet ontslagen word heerste er vandaag grote verslagenheid omdat er collega’s zijn die dat lot wel treft op dit moment. Je vraagt je af wanneer jezelf aan de beurt bent.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die “rechtse hobbies”.
Deine Sorgen möchte ich haben…
@Arda,
Ik heb natuurlijk geen zorgen, ik was alleen maar heel erg moe gisteren. En boos.
Maar daar worden jouw zorgen niet minder van dat realiseer ik me heel goed.
Ik ben al maanden boos (en moe) maar daar kun jij niks aan doen. Was het leuk vandaag op Schiphol? Hoeveel bibliotheekmensen zijn er komen kijken?
Ja het was leuk vandaag op Schiphol. Nuttig ook. De mensen gingen geïnspireerd weer weg, het waren er helaas alleen niet zo veel. Niet genoeg althans, want ik wil het de hele wereld wel laten zien.
Je hebt het prachtig verwoord. Ik kan het alleen maar met je eens zijn. Vooral dat korte-termijndenken is zo verschrikkelijk kort-door-de-bocht. En je kunt er gevoegelijk van uitgaan dat wat verdwijnt, nooit meer terugkomt.
We moeten allemaal zo trots op ons land en onze identiteit zijn. Daar is cultuur in al z’n uitingen toch onlosmakelijk mee verbonden, hoe experimenteel het soms ook is? Van al die maatregelen word ik, geloof ik, nog linkser dan als ik al was. Misschien dus toch nog iets positiefs 😉
Ron,
Meededogen, inlevingsvermogen en nuance zijn toch niet persé links? Volgens mij zijn die begrippen niet verbonden aan een politieke geaardheid.
Maar ik begrijp wel wat je bedoelt: door dat populistische geschreeuw kruipt iedereen (links én rechts) nog meer in zijn schulp, jammer is dat.