Vanochtend ben ik terug gekomen van een weekje New York. Ik ging er zonder duidelijk doel naar toe, daarmee bedoel ik dat ik geen actielijstje had van “must see” dingen. Uiteraard wilde ik wel een paar bibliotheken zien en op aanraden van mijn gastheer ben ik naar de Brooklyn Public Library geweest.  Fantastische architectuur, hierboven zie je de ingang en hier kun je nog een foto van het hele exterieur zien. Maar zodra je deze prachtige deur door bent wordt je minstens 20 jaar terug in de tijd gesmeten.

Ouderwetse meubels, oubollige inrichting en een hele oude collectie. Maar het was er druk! Overal zaten mensen: moeders lazen hun kinderen voor, er werd gestudeerd, gelezen en in de kneuterige koffiehoek zaten hele gezinnen een boterhammetje te eten.  Dat op het moment dat ik er was, de farmers market recht voor de deur plaats vond heeft ongetwijfeld met die drukte  te maken, maar ik kreeg de indruk dat deze bibliotheek  altijd wel goed gebruikt wordt.

De eerste les is dus dat een hippe inrichting helemaal niet nodig is als je aanbod maar goed genoeg is. Het gefröbel bij het tentoonstellinkje op de jeugdafdeling stoorde niemand. De tentoonstelling had als titel: It’s Woman history month: let yourself be inspired en daarbij lagen dan biografieën van vrouwen als Helen Keller en Maya Angelou. Kreeg niet de indruk dat er veel kinderen op een idee gebracht waren, maar “it’s the thought that counts”. En dit straalde zoveel optimisme en enthousiasme uit dat het weer lief werd. En het gaf heel duidelijk aan wat ze hier belangrijk vinden: namelijk inspireren en opvoeden.

De bibliotheek had een aparte historische collectie, een Adult Learning Center en een Education and job information center. Met veel boeken, tijdschriften, computers en een bureautje met een vriendelijk meneer erachter. En ook daar was het druk. De situatie in Amerika is heel anders dan bij ons, zowel als het gaat om sociale zekerheden als om de situatie op de arbeidsmarkt, Feel-good librarian schreef al eerder over hoe de bibliotheek een handje kan helpen. En dat lijkt me les nummer twee: ga op zoek naar de echte behoefte van mensen. Zo dramatisch als bij de feel-good librarian is de situatie bij ons niet denk ik, maar dat weet ik eigenlijk helemaal niet zeker.

 Zo’n uitstalling als deze, bij de ingang van het Job Information center is toch heel eenvoudig te realiseren? En andere vorm van hulp moeten toch met iets meer inspanning ook te organiseren zijn? Maar dan moeten we wel eerst weten welke behoefte er is, moeten we op zoek naar een nog onbekende doelgroep. Maar het lijkt me dat we aan dit soort zaken bij uitstek ons bestaansrecht ontlenen.