Leren van de Linda
Jildou van der Bijl, de meerdere malen bekroonde hoofdredactrice van het blad Linda was deze week te gast op een congres voor mensen in de commerciële communicatie . Ze werd daar geïnterviewd over het succes van haar blad. Dat succes zat hem volgens haar in een aantal dingen: scherp zijn, open en eerlijk communiceren en met plezier je werk doen. Niet echt wereldschokkend maar wel weer eens nuttig om te lezen.
Wat voor mij wel een eyeopener was is de volgende opmerking: Jildou van der Bijl doet niet aan lezersonderzoek: “Dat vind ik zonde van het geld. Het is mijn vak om te weten wat lezers willen. En of ik het wel of niet goed heb gedaan, krijg ik via de verkoopcijfers weer terug. Je doet alleen onderzoek als je niks weet, of als je weet dat het anders moet, maar dat niet zelf durft te beslissen.”
Halleluja! Kunnen wij als branche dat ook eens een keertje doen? Zo’n zelfbewuste houding aannemen? In plaats van ons murw te laten slaan door externe deskundigen die ons maar blijven vertellen dat we het niet goed begrijpen? En ophouden met collectioneurs arrogantie te verwijten als die zeggen dat ze echt wel weten wat de klanten willen? Kunnen we ophouden met schemaatjes maken en puur op basis van cijfers de aanschaf te doen maar weer overstappen op onze kennis van het vak? Of is intussen alle vakkennis weggereorganiseerd?
In ieder geval: we mogen weer zeggen dat we er verstand van hebben, van wat de lezers willen. Want de Linda zegt het ook!
PS Van der Bijl heeft het over lezers in plaats van over klanten. En ze zou het ook niet in haar hoofd halen om haar lezers klanten te noemen. Waarom doen wij daar dan wel zo raar over?
Puur op (uitleen)cijfers collectioneren is niet goed, maar ik vind wel dat je -zeker als je een beperkt budget hebt- ze wel heel goed moet bestuderen. Of op z’n minst een duidelijke keuze moet maken wat voor de organisatie leidend is: uitleencijfers, of ‘het hogere doel’ van een (openbare) bibliotheek.
Het maakt voor mij echt een verschil als je de directe mening van een lezer/klant/bezoeker niet meeneemt, als je zegt te weten wat ze willen. Het hangt wel af van wat je product en je doelgroep is in hoeverre je er daadwerkelijk iets mee kunt doen. Als je doelgroep heel divers is, kun je meestal niet iedereen (continu) bedienen.
Nou ik ben wel voor de mix, we hebben net voor Capelle boeken aangeschaft met VMBO-kader jongens bij Boekhandel Donner en de meeste daarvan prijkten niet op / in het 4YOU!
“Ik zoek boeken over het Ottomaanse rijk”.
Collectioneurs horen wel midden in het leven te staan en voelsprieten te hebben voor wat er … LEEFT. En dat is niet altijd het geval. De redactie van LINDA weet dat in ieder geval voor haar lezers wel.
Esther & Karen,
In de afgelopen jaren heb ik teveel bibliotheken gezien waar ze dachten dat er puur en alleen op cijfers aangeschaft kon worden. Dat levert een soort eenheidsworst op waar niemand gelukkig van wordt.
Op basis van een algemene klantsegmentering een schemaatje maken en dat klakkeloos volgen zonder ooit een bezoeker te spreken of zonder met eigen ogen te zien hoe de collectie gebruikt wordt kan niet. Daar zit het vakmanschap van de bibliothecaris: die heeft zijn voelsprieten en die weet wat er leeft. En het is inderdaad zo dat niet alle bibliothecarissen dat kunnen maar dat zou wel moeten. En ik vind ook dat je wel degelijk naar cijfers moet kijken, maar je moet je er niet blind op staren en ze niet heilig verklaren en dat zie ik veel te vaak gebeuren. Daarom vond ik die opmerking van Van der Bijl zo mooi.
Ik ben met Karin eens dat met name door het fuseren en het vormen van bibliotheekorganisaties met verschillende vestigingen de collectioneurs vaak niet of nauwelijks meer direct tussen de lezers vertoeven en daardoor steeds meer de aansluiting op vraag/behoeften missen.