Een paar jaar geleden vertelde een goede vriend dat hij op zijn werk mailtjes die voorzien waren van zo’n prioriteits uitroepteken niet meer opende. “Want die gaan nooit echt ergens over”. Ik was daar lichtelijk geshockeerd over maar zag het vooral als teken van zijn eigenwijsheid.

Ik kreeg namelijk maar heel zelden zo’n mailtje, en als ik er een kreeg dan was er ook echt iets aan de hand en moest ik daar met de hoogste spoed op reageren.  Marc was jurist op een ministerie en volgens hem werd die prioriteitsmelding grof misbruikt. “Als het echt belangrijk is komen ze wel naar mijn kamer of pakken ze de telefoon. En nee, dat gaat nooit mis, er heeft nog nooit iemand gemerkt dat ik niet reageer. Het zijn namelijk altijd dezelfde mensen die dat doen en die zijn niet interessant, die willen zichzelf belangrijk maken door dat gedoe.” Heel typisch vond ik dat. Maar ja, misschien gaat dat zo op een ministerie.

Inmiddels begrijp ik het een stuk beter. In mijn omgeving zijn intussen ook een aantal collega’s die er een handje van hebben om hun mails de hoogste prioriteit mee te geven. Ik open wel alle mail, maar ik ben een paar maanden geleden begonnen om niet meer overal meteen op te reageren. Met die prioriteitsmeldingen valt het bij mij wel mee, ik krijg vooral veel mails die in hele algemene termen gesteld zijn, met een vage vraag of onduidelijke opdracht. Het lijkt wel alsof die verstuurd worden omdat het moet, of uit een soort van controlereflex, niet omdat iemand echt iets wil weten of echt iets wil meedelen. Brave bibliothecaris als ik ben beantwoord ik al mijn mail het liefst per ommegaande, maar op dat soort mails kreeg ik nooit een reactie terug dus ik ben ook maar eens gaan experimenteren. En Marc had gelijk: er heeft tot nu toe nog niemand gereageerd dat ik niet gereageerd heb.

Het is uiteraard niet zo dat ik al mijn mail niet beantwoord, maar op de vage mailtjes op hoge toon die gericht zijn aan minstens 15 personen reageer ik niet meer. Of de vragen van collega’s “of ik ze op hoogte kan houden van de ontwikkelingen” binnen projecten waar ze verder los van staan, zonder enige toelichting. Wat is dat voor een rare gemakzucht? Kiep het maar over de schutting, leg het maar op iemands anders bordje dan hoef ik er zelf geen moeite meer voor te doen? Of is het gewoon een schot hagel? Kijken wat het oplevert, niet geschoten is altijd mis? Maar goed, op dat soort eisen reageer ik dus niet meer. Dat is wel zo rustig. Kan ik me tenminste bezig houden met mijn eigen werk in plaats van dat van iemand anders.

Marc is anderhalf jaar geleden overleden, maar hij krijgt postuum gelijk. Bedankt Marc!