De eerste keer dat ik over de actie van de directeur van die school in Wrightsville, Pennsylvania las vond ik het wel een mooie stunt, een knap staaltje leesbevordering. Hij beloofde zijn leerlingen namelijk om op het dak van de school te gaan slapen als het leesdoel van de school bereikt was.

Mooi die betrokkenheid, goed voorbeeld en zo. Maar toen ik het artikel nogmaals las en wat doorklikte kreeg ik er een steeds raarder gevoel bij. Waar gaat het precies over? De school doet mee aan een leesbevorderingsprogramma van een baseballclub waarbij kinderen aan baseball gerelateerde prijzen kunnen winnen. Als ze één boek lezen maken ze kans op een kaartje voor een wedstrijd, bij twee boeken krijgen ze een Kids Meal coupon en bij drie boeken krijgen ze cheering sticks. Hartstikke leuk van die club dat ze zo’n programma opzetten. Heel goed dat ze maatschappelijke betrokkenheid tonen. Het programma is een groot succes, er doen al 50 scholen aan mee met 19.000 leerlingen. Dat zie ik Ajax nog niet doen…

Maar waarom dan die kriebels bij die actie van die directeur? Ik weet het niet precies. Misschien omdat ik een jeugdbibliothecaris ben die vindt dat lezen geen wedstrijd is? Dat het gaat om wát je leest en wat je daar van opsteekt en niet om hoeveel je leest? Misschien is het omdat ik te Nederlands ben en vind dat ieder kind even belangrijk is? En waar je winnaars hebt zijn ook verliezers en daar ligt de sympathie van Nederlanders nou eenmaal snel. Omdat ik het zo’n niksig doel vind? Wat is één boek lezen nou? Of gewoon omdat ik niks met sport heb?

De directeur heeft beloofd dat als de kinderen van zijn school samen 2000 boeken gelezen hebben voordat de York Revolution zijn eerste wedstrijd speelt, op 18 april, dat hij dan op het dak gaat slapen. En dat als ze hun eerste wedstrijd winnen hij op het dak blijft slapen, net zo lang totdat ze verliezen.  Het  is waarschijnlijk dat competitie element dat me dwars zit. Dat zit ook in de leesprogramma’s die wij in onze Nederlandse bibliotheken gebruiken, maar minder nadrukkelijk.

Aan de andere kant: dat slapen op het dak is een uitdaging die de directeur heeft aangenomen van een stelletje third-graders, dus dat is wel weel stoer. En het lijkt me ook wel een leuke school, afgaand op alle leuke dingen die ze organiseren. Maar dat competatieve he, dat is me toch te Amerikaans….