Dit weekend weer eens een avondje in de kroeg gezeten om bij te praten met mijn goede vriend Marcel. Halverwege de avond zaten we in chinees restaurant Feng op ons eten te wachten toen Marcel  zijn iPhone weer eens wilde demonstreren: heb je deze app. al gezien?

Marcel ziet zichzelf als kleine zelfstandige, hij heeft een klein organisatiebureau en werkt als lobbyist. Hij vindt mijn werk wel aardig maar in die gesubsidieerde sector van mij weten we natuurlijk niet hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. Als ik wel eens probeer uit te leggen wat web 2.0 is of wat Twitter inhoudt laat ie me braaf uitpraten maar echt serieus neemt hij dat allemaal niet. Hij vindt mij een digibeet omdat ik geen Ipod heb en ook geen Iphone, want dat is pas vernieuwing.

Toen hij weer eens zo druk bezig was met zijn supertelefoon vroeg ik of hij al eens aan een ereader had gedacht (want hij leest wel..). Hij had nog nooit van een ereader gehoord en toen ik uitlegde wat dat was kon zijn verbazing niet op. “Waarom zou je nóg een apparaat kopen als je al een telefoon hebt en een laptop? Daar kun je toch alles op lezen wat je wil?” Toen ik probeerde uit te leggen dat je op zo’n e-reader veel beter kunt lezen dan op een laptop vanwege de E-inkt en dat je er ook aantekeningen in kunt maken werd zijn verbazing nog groter.  “Ja maar, dat is uit de oude tijd! Degene die dat bedacht heeft hangt nog veel te veel aan een papieren boek. Waarom zou je iets digitaals maken dat net zo werkt als een gewoon boek? Dat is toch geen voordeel?”

Ik sputterde nog wat tegen maar Marcel liet zich niet overtuigen. Hij vond dat weer zo’n raar bedenksel van mensen die de vooruitgang niet onder ogen willen zien. Ik op mijn beurt vond Marcel weer zo iemand die aan zijn nieuwe speelgoedje hecht en niet wil zien dat de wereld groter is dan zijn eigen speeltuintje.

Maar zijn verbazing zit nu al twee dagen in mijn hoofd en ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet want hij heeft toch wel een punt vind ik. Ik heb geen ereader en ben ook niet plan om er op korte termijn een te gaan kopen. Daar heb ik geen andere reden voor dan mijn gevoel: “een papieren boek voelt lekkerder”. Maar zou daar ook bij meespelen dat ik het onbewust ook iets onnatuurlijks vond hebben, zo’n digitale versie van iets analoogs? En heeft Marcel nou de vinger op een pijnlijke plek gelegd?

Wat daarbij ook meespeelde was het geweldige stuk van Tyler Cowen dat ik las: Three tweets for the web. Ik ben erg onder de indruk van de manier waarop hij (heel beeldend) uitlegt hoe alle mogelijkheden die het internet biedt onze manier van leven veranderd heeft. Ik weet nog niet precies hoe ik Marcel aan Tyler Cowen kan koppelen, maar dat komt misschien nog wel.