Je hebt er zelf niks aan
“Je hebt er zelf niks aan”. Dat roepen mijn vrienden elk feestje minstens een keer. Bij voorkeur als je net een nieuwe fles wijn aan het open maken bent. “Je bent op je eigen feestje alleen maar bezig met de catering. Je hebt er zelf niks aan.”
Dat gevoel bekroop me de afgelopen maand af en toe. In het kader van het 5-jarig bestaan van mijn blog had ik me voorgenomen om in de maand januari elke dag te bloggen. Dat is me gelukt, ondanks het feit dat ik deze maand flink ziek ben geweest en drie dagen bijna alleen maar heb geslapen. Maar ik begon me halverwege de maand wel af te vragen voor wie ik het eigenlijk deed, dat dagelijkse bloggen. Wie deed ik er eigenlijk een plezier mee? Mezelf niet. Tenminste niet als ik me ’s avonds om 8 uur afvroeg wat ik vandaag toch weer eens moest schrijven. En ik kreeg ook niet de indruk dat het me nou veel extra lezers opleverde of dat ik voor extra reuring zorgde.
Ik hoopte dat meer routine zou zorgen voor meer inhoud of meer diepgang, maar het tegendeel bleek waar te zijn: mijn stukken werden juist oppervlakkiger. Dat kwam gedeeltelijk omdat ik vaker dingetjes die ik op Twitter zag niet retweette maar op mijn blog zette, om toch maar aan mijn dagelijkse opdracht te kunnen voldoen. Daardoor bereikte ik er meer mensen mee dan op Twitter, maar heel veel toegevoegde waarde heeft zoiets niet.
Is het experiment dan mislukt? Nee, natuurlijk niet. Het heeft alleen een andere uitkomst gekregen dan ik had verwacht. Ik hoopte dat het een kwaliteitsslag zou worden en in plaats daarvan heb ik geleerd dat ik beter blog als ik echt iets te zeggen heb. Als ik heel dringend iets kwijt moet omdat ik ergens heel blij van word of juist als ik me heel boos maak. Of als ik me oprecht iets afvraag en op zoek ga naar een antwoord. Dat wist ik eigenlijk ook wel, ergens diep in mijn achterhoofd, maar dat is nu dus bevestigd. Nuttig experiment dus.
Wat mij betreft sluit ik het hiermee af. Ik ga weer terug naar mijn oude tempo van anderhalve keer per week. Of twee keer, als ik heel gek wil doen. En ik schrijf weer alleen als ik echt iets te melden heb en niet meer omdat het nou eenmaal moet van mezelf.
Maar ik beloof niks…
Ha Jeanine. Het was een dappere poging om dagelijks te bloggen. Goed dat je niet stug vasthoudt aan een aardig plan dat niet blijkt te werken. Als je het niet had geprobeerd, had je dat niet geweten. Blog nu maar weer in je eigen tempo, ik blijf je lezen.
Prima beslissing Jeannette, het gaat om de kwaliteit niet om de kawinttiteit. Agnes
Ik las ze vrijwel iedere dag.Oppervlakkig vond ik ze nooiot-altijd eennpoging om iets te laten zien.een soort dagboek dus.Goed gedaan, en zoals Buddingh’ ooit in zijn Dagboeknotities schreef: “Het aardige van een Dagboek is dat je er niet ieder dag in hoeft te schrijven.”
Beste Janine, ik ben je pas kort geleden gaan volgen maar ik lees je blogs steeds met plezier. Soms is wat luchtigers ook fijn en je zet me toch vaak aan het denken. Dankjewel daarvoor en ik ben blij met iedere frequentie die jou goed past.
Johan, Agnes, Bommel en Liesbeth,
Hartelijk bedankt voor jullie reacties! Altijd leuk om te horen dat je gewaardeerd wordt. Ben nu aan het afkicken van het dagelijks schrijven, maar een nieuw stukje is alweer onderweg :-).
Succes met afkicken Jeanine. Het was een mooi experiment.