De lamellen van het weinig tot de verbeelding sprekende kantoor waren dicht. Tegen de felle zon, maar ook omdat ze even geen zin had in de buitenwereld. “tsjeezus, wat een zeikerds zeg, die bibliotheeklui.” Paula keek nog eens naar de krattenkast aan de andere kant van haar kamer.

Prachtige kast was het. Heel innovatief en modern en toch niet te schreeuwerig. Dat had De Baas Van Het Tekstbureau goed gezien toen hij zei dat zo’n kast prima zou staan in haar kamer. Die man had echt wel oog voor kwaliteit. Jammer dat al die bibliotheekmensen zo conservatief waren, zo klein van geest. Dat ze een goed idee niet herkenden als ze het op een presenteerblaadje kregen aangereikt. Alles maar meteen weer kapot redeneren, meteen weer afkraken. Meteen weer aan komen zetten met hun “wetten en praktische bezwaren”. Van wie was dat ook alweer? Van Kloos? Zoiets ja. Zo’n oude dichter, allang dood en vergeten. Precies wat er met de bibliotheken zou gebeuren als ze niet eens wat meer “out of the box” gingen denken.

We moesten toch iets met ebooks? Het komt toch niet van de grond vanwege al die stomme regeltjes? Nou, dan is dit toch een prima oplossing? Gewoon voor ons zelf beginnen, cultureel ondernemer zijn. De business-case ligt al klaar. Althans, een opzetje daarvoor. Als ze tenminste nog wist waar dat servetje gebleven was waarop De Baas het even voor haar had uitgetekend.

Bekrompen waren ze. Allemaal. En ook zo slap van Karel dat ie nou opeens begon te sputteren datie er niet zo blij mee was. Dat het idee nooit zo’n prominente plek in dat stuk had moeten krijgen. Wat nou prominente plek? Het stond gewoon bij de Sleutelprojecten zoals ze het besproken hadden. Een slappeling was het. Kon zij het helpen dat hij er niet bij kon zijn toen zij de proefdruk ging bespreken met De Baas?

Goed gevonden, om die sleutelprojecten in zo’n kadertje te zetten. Het zag het er toch hartstikke leuk uit zo? En het WAS toch een veel leesbaarder stuk geworden? Veel logischer opgebouwd en sneller geschreven? Al die rare, lompe, onleesbare zinnen er uit en gewoon een heldere tekst hadden ze er van gemaakt. Echt, heel goed.

Dat niemand het daar nou eens over had. Ze WILDEN toch een stuk waar ze een warm gevoel van zouden krijgen? Waar ze enthousiast van zouden worden en dat niet zo saai was? Nou dan! En dat ze dat verdomde lokale niveau er in hadden geschreven, daar hoorde ze ook niemand over. Nee iedereen liep te zeuren over die b-reader.  Zes regeltjes, in zo’n heel stuk. Zeikerds!

Gelukkig duurde het nog vijf weken voor de volgende vergadering. Dan was de storm vast wel weer gezakt.

Ze zou De Baas eens bellen, kijken of die zin had in een terrasje. Had ze wel verdiend na al dit gezeur.