Imago
Ik heb bij ding 2 aangekondigd dat ik wilde schrijven over de verkeerde houding die bibliothecarissen aannemen, dit wordt een stukje dat daar zijdelings mee te maken heeft. Ik wil namelijk iets zeggen over het imago van bibliotheken. In het NRC van vrijdag jl. wordt het woord bibliotheek gebruikt in een artikel over Shakespeare. Regisseur Theu Boermans zegt daarin dat in het Nederlands theater “een bibliotheek” mist. “Er is geen referentie. In de postmoderne dramaturgie is alles mogelijk”. En dan volgt er een heel verhaal over opvoeringstradities van Shakespeare. Waar het mij om gaat is dat Boermans hier expliciet het woord Bibliotheek gebruikt. Hij bedoelt daarmee waarschijnlijk dat er geen geschiedenis is, niks om terug te vallen. Blijkbaar associeert hij het woord bibliotheek met iets heel belangrijks, iets onaantastbaars, iets met kennis van zaken, iets met statuur en iets waar je waarde aan hecht.
Maar ik weet bijna zeker dat Boermans geen lid is van de Openbare Bibliotheek en dat hij er ook nooit komt. Hoe kan dat? En nou wil ik geen antwoord met het woord marketing er in, of ledenwerfcampagne want daar zit het hem natuurlijk niet in.
Bibliothecarissen hebben zichzelf en hun bibliotheek in een heel verkeerd hoekje laten drukken. Misschien moeten we gewoon wat arroganter worden en weer wat drempels opwerpen. Wat meer exclusiviteit uitstralen. Misschien dat we dan weer wat populairder worden.
Mmmm, daar moet ik nog eens over nadenken. Ik ben het met je eens dat we moeten werken aan het imago maar ‘arrogantie’ heeft toch altijd een negatieve klank. Meer openheid en zelfvertrouwen zou ik eerder zeggen zelf.
Of geloofwaardigheid en authenticiteit 🙂
Edwin,
Mijn suggestie om wat arroganter te worden was cynisch bedoeld, wat meer zelfvertrouwen zou al een heel verschil maken denk ik.
Ik vraag me wel al langer af of het niet averrechts werkt dat bibliotheken soms wel heel erg op hun knieen gaan om hun publiek te bereiken. Boudwijn Büch zei ooit dat de beste bibliotheek een dichte bibliotheek is, want daar wil je graag naar binnen, dat maakt je nieuwsgierig.
Maar ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit.
Daar had Boudewijn een interessant punt! Zit zeker iets in.
De gastvrije en zichtbare is de beste in mijn ogen maar dat kun je heeel ruim interpreteren…
Blijven nadenken is goed, zolang het maar met gevoel is.