Het verhaal van de collectie vertellen
Hier kan ik alleen maar jaloers naar kijken: het Metropolitan Museum of Art (in New York) plaatst elke week een nieuw verhaal op zijn website over de collectie. Elke week houdt een medewerker van het museum een praatje naar aanleiding van of over de collectie. Het stramien is steeds gelijk: je hoort iemand praten terwijl je kunstwerken ziet. Hier hoor je bijvoorbeeld de bibliothecaris over kunstwerken met boeken er op. Geen kunsthistorisch college, maar een persoonlijk praatje, hij zoemt bijvoorbeeld bij deze madonna van Filippino Lippi in op het kind dat dit boek zo ruw behandeld. Een gruwel voor een bibliothecaris natuurlijk…
En het hoofd van de afdeling educatie praat vier minuten lang over bad hair. Pas halverwege zegt ze iets dat specifiek op de collectie slaat maar in de tussentijd hebben we toch al een aantal mooie stukken voorbij zien komen.
Het is een heel breed gezelschap dat babbelt: niet alleen conservatoren en afdelingshoofden maar ook bestuursleden, marketingmeisjes, restauratoren, fotografen en administratief medewerkers. Ze praten over sculpturen, juwelen, being Dutch en zelfs over waarom de Met zo’n goede plek is om te daten. En van ieder getoond kunstwerk wordt achtergrondinformatie gegeven en de exacte plaats waar het in het museum te zien is.
Ik heb al eens eerder verzucht dat ik dit soort dingen zo mis in Nederland (in de KB bijvoorbeeld). The Met heeft de lat hiermee heel erg hoog gelegd, maar iets wat hier een beetje in de buurt komt zou toch moeten kunnen?
Marketingmeisjes? *kuch*
Als het gaat om branding en storytelling kun je met sommige van die “meisjes” een heel end komen hoor.
Bij het Boijmans van Beuningen doen ze wel zoiets: http://arttube.boijmans.nl/nl/
@Anna,
niet zulke lange tenen…. ;-). Wat is er mis met die uitdrukking? In het algemeen gedragen ze zich als meisjes (zijn het soms ook meisjes) dus dan noem ik ze ook zo. Dat zegt niks over of ze verstand hebben van branding of storytelling.
@Sabine,
De Arttube van Boijmans had ik nog willen noemen maar het verschil met de filmpjes van de Met is het superpersoonlijke van de filmpjes. Maar goed dat je ze toch nog even noemt.
Prachtig inderdaad. Heel mooie, soms zelfs ontroerende, persoonlijke verhalen.
Ik denk wel dat het verhaal van collecties op deze manier vertellen eenvoudiger is voor musea met beeldende objecten, dan voor bibliotheken?
@Bart,
Dat denk ik ook ja, dat het met kunst veel eenvoudiger is. Daarom noem ik ook steeds de KB, die hebben een hele interessante collectie waar je dit soort verhalen wel over zou kunnen vertellen. Maar volgens mij zou er best iets te verzinnen zijn voor een openbare bibliotheek, als de wil en het enthousiasme er maar zijn.