En? Zag jij meteen wat dit was? Of vroeg je je af waarom er op dit blog opeens een advertentie voor mascara stond?

Ik vind dit een geweldige campagne, van reclamebureau DDB. Het is een hele reeks van posters, allemaal kopieën van bestaande reclameposters. Volgens mij kan ik zelfs de merken noemen waarop ze gebaseerd zijn (in elk geval van die bikini-poster). Het is een Franse campagne die aandacht vraagt voor laaggeletterdheid. De posters zijn in het Engels vertaald omdat het reclamebureau mee wilde dingen naar een internationale reclameprijs. Die ze overigen ook wonnen, en terecht.

Wat ik er zo goed aan vind is dat het duidelijk maakt hoe vanzelfsprekend het is dat je kunt lezen, en wat er gebeurt als je niet goed leest. In dit geval omdat je op het verkeerde been gezet wordt door de vormgeving. Maar na twee keer kijken (ok, misschien drie keer) zie je dat je je vergist en zie je hoe het echt zit. Als je moeite met lezen hebt, moet je je eerst door al die letters heen worstelen voordat je begrijpt dat de tekst niet overeenkomt met het plaatje. Want die 1,5 miljoen laaggeletterden in Nederland kunnen over het algemeen natuurlijk best wel lezen, als je onder lezen verstaat dat ze letters herkennen en die om kunnen zetten naar woorden. Maar dat is heel iets anders dan in een oogopslag zien wat er staat.

Als dat met een simpele reclameposter al zo gecompliceerd is, hoe ingewikkeld kunnen formulieren dan wel niet zijn? Of  een website? En daar ligt een taak voor openbare bibliotheken. Als wij zeggen dat wij toegang bieden tot informatie moeten we die niet alleen passief aanbieden maar ook zorgen dat de gebruiker daar iets mee kan. Dus meer doen dan alleen de informatie catalogiseren en digitaliseren maar ook de gebruiker van die informatie instrueren en desnoods onderwijzen. Want toegang bieden is meer dan aanbieden.