Schrijfster/kunstenaar Shelley Jackson is weer bezig met het schrijven van een verhaal. In de sneeuw. Letterlijk.

Deze winter schrijft ze elke dag een of een paar woorden in de sneeuw, in de buurt van haar huis in Brooklyn. Die woorden fotografeert ze en zet ze op Instagram, daar is het verhaal te volgen. Lezen in omgekeerde volgorde, want het eerste woord staat natuurlijk onderaan, op de eerste foto die ze maakte. Op dit moment bestaat het verhaal uit 209 woorden. Ze staan inmiddels ook op Flickr, daar staan ze in omgekeerde volgorde, dus daar kun je bovenaan beginnen met lezen. Ik vind het prachtig, niet alleen het idee maar ook de uitvoering: ze schrijft alle letters heel netjes in een keurig Courier lettertype. Ze schrijft met haar vingers of met een stokje. “To approach snow too closely is to forget what it is,” said the girl who cried snowflakes is de eerste zin van het verhaal.

Jackson is gefascineerd door tijdelijkheid, haar uitgangspunt is dat alles een work in progress is. De titel van dit werk is dan ook Snow, A story in progress, weather permitting. Ze kan het verhaal schrijven zo lang er sneeuw is en de woorden verdwijnen weer zodra de sneeuw smelt. Of zodra er iemand op gaat staan, of zodra de eigenaar van de auto terugkomt en het woord op zijn autoruit weg veegt. Een ander werk van Jackson is Skin waarbij meer dan 2000 vrijwilligers een woord op hun lichaam lieten tatoeëren die alles bij elkaar een verhaal vormden. De lichamen veranderden en mensen overlijden zodat dat verhaal ook steeds verandert.

Mooi werk. Ik krijg er bijna zin in sneeuw van. Bijna.