Aan de vooravond van de week van de alfabetisering wil ik nog even met jullie delen hoe ons vorige Taalcafé verlopen is. Dat vond plaats in juni, al even geleden dus. Voor dat Taalcafé hadden we de dichter Rodaan al Galidi uitgenodigd. Eerlijk gezegd kende ik Al Galidi alleen maar van het gedicht van hem dat lang achter de bar van Perdu heeft gehangen, maar Trudy, onze coördinator van het Taalcoach project en algehele laaggeletterden deskundige wist zeker dat het leuk zou zijn dus ik had er alle vertrouwen in.

En boy, had ze gelijk! Het werd een geweldige avond.  Terwijl de bibliotheek volliep zei Al Galidi tegen me “goh, wat leuk. Het zijn heel veel asielzoeker. Dat had ik niet verwacht. Dan ga ik mijn taal aanpassen, dan ga ik asielzoekers-Nederlands praten.” “Huh? Is dat anders dan?” “Ja. Je merkt het zo wel.” Ik hoorde het verschil niet precies, maar hij zorgde er inderdaad wel voor dat hij begrijpelijk was voor iedereen. Een van de eerste dingen die hij deed was een jongen uit de zaal op het podium halen om een gedicht voor te lezen. Dat zie je op de foto hierboven. Om heel eerlijk te zijn was er niet zo heel veel van te verstaan, van wat hij voorlas, maar hij kreeg een daverend applaus. Omdat de dichter uitlegde dat de jongen hem zo aan zichzelf deed denken. “Ik praatte precies zo, toen ik pas in Nederland was. Ik had precies hetzelfde accent. En dat kan niet, want jij komt uit Afghanistan en ik uit Irak. Maar toch klonk ik zo. Hoe lang ben je in Nederland? Twee maanden? Zo, dan is het heel knap dat je dit kunt voorlezen.” Daarmee was de toon van de avond gezet. Al Galidi vertelde over zijn vlucht uit Irak en over zijn zwerftocht door Nederland; van het ene asielzoekerscentrum naar het andere. Over zijn wil om te schrijven, over zijn literaire prijzen, en over zijn problemen met het inburgeringsexamen, over bureaucratie en regeltjes en over de moeite die hij doet om Nederlander te worden. Dat klinkt heel tragisch, en het is ook een tragisch verhaal, maar hij vertelde het met heel veel humor. En het was geweldig om de helft van de zaal alsmaar heftig te zien knikken en kreten van herkenning te horen slaken. Hij had rake observaties over Nederland en de Nederlanders en goede tips voor de inburgeraars.

Maar het mooie van de avond was dat er niet alleen inburgeraars in de zaal zaten, er was ook een aantal mensen die we nog nooit gezien hadden. Poëzieliefhebbers. Volgens mij was er zelfs een klein poëzieclubje aanwezig. In de pauze kwam een oudere man naar Al Galidi toe die zijn hand schudde en die niet meer los liet. “Ik wil even zeggen dat ik uw brief voor de Koning zo prachtig vond. Ik was er echt ontroerd door en dat gebeurt niet zo snel. Toen ik in de krant las dat u hier zou optreden wilde ik u dat graag persoonlijk vertellen.” En voor de mensen die bij die titel ook meteen aan Tonke Dragt moeten denken: die man bedoelde een artikel dat de dichter had geschreven voor het NRC.

Op de Facebook pagina van onze bibliotheek zie je meer foto’s van het optreden, daar zie je onder andere een jongetje van een jaar of 10 dat ook op het podium een gedicht staat voor te lezen. Vlekkeloos. Iedereen die op het podium werd geroepen kreeg een dichtbundel mee, als dank. In de pauze zat de jongen samen met een ander jongetje (dat ook een boek had gekregen) driftig te bladeren in de dichtbundel: “kijk, deze is ook mooi!”  Zo krijg je kinderen wel enthousiast voor poëzie…

De boekhandel had er van te voren niet zo veel vertrouwen in, die bracht een doosje met zo’n 25 exemplaren van de drie verschillende titels die ze nog te pakken konden krijgen en daar lieten ze het bij. Ze verwachtten er duidelijk niet al te veel van. Aan het einde van de avond was de doos leeg. En de rugzak van de dichter ook: hij gaf alle inburgeraars die hij sprak een boekje cadeau. En alle Nederlanders kregen een boekje voor de halve prijs, op voorwaarde dat ze iets nuttigs zouden doen voor een vluchteling.

Terwijl ik na afloop van zijn optreden de dichter naar het station bracht gaf hij toe dat het commercieel niet zo heel handig was, dat gratis of voor half geld weggeven. “Maar dat vind ik gewoon leuk. Daar word ik nou blij van.” En ik ook. Volgend jaar komtie weer. Dat heeft hij althans beloofd aan de volle zaal. En dan komt iedereen weer. Want hij heeft er een hoop fans bijgekregen in de Bollenstreek.