“Nasi Rames, ya. Met Rendang en lekkere groenten. Beter ya” zei de man van de toko terwijl hij een dampend bord voor mijn neus zette. Na afloop van Bibliotheekplaza (nadat ook de borrel afgelopen was) wilde ik in Utrecht nog snel een hapje eten en een oud-collega verwees me daarvoor naar Toko Mitra. Het was er niet druk en terwijl ik nog stond te zoeken hoe het daar werkte vroeg een man achter de toonbank wat ik wilde bestellen. “Rendang” riep ik maar snel, want dat is altijd lekker en ik had haast. Ja, met rijst en ja, hier opeten. Maar in plaats van een bord witte rijst met rendang kreeg ik dus een bord vol met niet alleen rendang maar ook andere dingen. Lekkere dingen inderdaad. De man had gelijk: dit was veel beter dan alleen zo’n saai bordje witte rijst.

Ik vond het erg aardig van die man, dat hij afweek van wat ik bestelde. Hij wist beter wat ik wilde hebben dan ik zelf. Tijdens het eten schoot me opeens het woord diva-gedrag te binnen. Die vriendelijke meneer achter de toonbank was bepaald geen diva, daar was hij veel te aardig voor. Maar het was wel een soort van overtuigd zijn van je eigen aanbod en daarom eigenwijs zijn. Een beetje zoals Diewke Wynia die ochtend aan tafel zat bij Erik Boekesteijn. De uitdrukking “blakend van zelfvertrouwen” is te zuinig om haar houding te beschrijven: zij zat daar als een echte diva. Daar heeft ze natuurlijk ook alle reden toe want ze is de baas van het succesvolste televisieprogramma van de Nederlandse televisie op dit moment. Heel geroutineerd gaf ze antwoord op Erik’s vragen (het enige wat zij zich afvraagt bij de beslissing of een item in het programma komt of niet is “boeit het?”) maar elke zweem van kritiek of suggestie tot samenwerking wimpelde ze resoluut af of kaatste ze terug. En dat kan ze zich permitteren, want ze heeft het gelijk aan haar kant. Erg sympathiek maakte die houding haar niet maar ik heb niet de indruk dat ze het erg vindt dat mensen haar niet zo mogen. Jammer dat ze zo aan de oppervlakte bleef, ik had graag van haar iets gehoord over communityvorming, of over hoe ze al die teams binnen de redactie laat samenwerken. Maar ze kent haar product en laat zich door niemand vertellen dat het anders zou kunnen.

Wat mij betreft is hun methode van werken wel het ultieme bewijs van dat je moet doen wat jíj leuk vindt. Wat jíj interessant vindt, wat jouw boeit. Want dat doen zij ook en kijk eens wat het oplevert. Niks marktonderzoek, productmanagers en accountmanagers. Boeit het?

Voor wie op zoek is naar een verslag van de hele dag verwijs ik naar Mark Deckers, die heeft evenals vorig jaar weer geliveblogd. Inmiddels heeft ook Conny Reijngoudt een blog geschreven over gisteren. Eentje waar ik me wel ik kan vinden, qua oordeel. En ook Ton de Kruyff heeft een mooi verslagje geschreven. Iemand nog en suggestie voor een onderwerp waar Ton en ik het over oneens kunnen zijn? Want dat is natuurlijk een van de mooie aspecten van een bijeenkomst als Bibliotheekplaza: je spreekt nog eens iemand.

Trouwens nog bedankt voor de tip, Tanja!