Ding 17: Web 2.0
Voordat ik met dit ding ging beginnen dacht ik dat ik nog maar marginaal met Web 2.0 bezig was: ik kom wel eens op Bibliotheek 2.0 (ben geen lid), zit op Hyves (doe er niet veel mee, voornamelijk wat babbelen met de 14-jarige dochter van een vriendin) en zit op LinkedIn (ook niet echt fanatiek).
Maar toen ik zo eens wat rondkeek bleek ik nog veel meer te kennen: Flickr, Netvibes, Youtube, Meebo en Googledocs zijn allemaal 2.0. Dus dat schiet lekker op! Al rondkijkend was ik eerlijk gezegd niet echt onder de indruk van wat ik zag. Het is vooral veel vorm, veel verschillende manieren om dingen beschikbaar te stellen, het gaat nauwelijks over inhoud. Maar misschien valt de inhoud me niet op omdat de dingen die mij interesseren er niet te vinden zijn en de dingen die er wel op staan mij niet zo boeien. Als je op kunst zoekt kom je wat foto sites tegen, of verzamelsites van kunstenaars. Een soort telefoongids voor als je een kunstenaar zoekt.
Wat ik wel aardig vond om te zien was onder het trefwoord boeken: Biblio.com en Lulu.com. Bij het ene kun je oude boeken kopen, bij het andere kun je boeken laten maken. Op de een of andere manier had het iets treurigs, allebei programma’s om boeken die niet op een normale manier bij het publiek kunnen komen toch kwijt te raken.
Het leukst was nog wel One sentence: true stories, told in one sentence. Korte verhaaltjes, precies wat de ondertitel zegt. Zoals deze: How many times did she have to be told: you don’t leave a five-month-old alone in the bathtub? Maar het is mij weer niet helemaal duidelijk wat daar nou 2.0 aan is, want er is zo te zien geen interactie.
Maar toch aardig.
Nou zo treurig is Lulu voor de schrijvers niet. Misschien is het treurig als je denkt dat zoveel moois niet erkend wordt door de reguliere uitgevers. Maar het biedt vele (gelegenheids-)schrijvers de mogelijkheid om hun boek in al dan niet kleine oplage te laten drukken. Printing on demand in hoge kwaliteit. Ze kunnen daarbij zelf hun boek verkopen, of dat via de site doen.
Als bibliotheek zou je dat soort boeken ter beschikking stellen, zeker als het gaat om lokale schrijvers. Kijk maar eens op de Shanchie-site. Daar kwamen de mannen bij de bibliotheek van Salt Lake-city. Ze hadden daar een kast vol met boeken die privé uitgegeven waren in hele kleine oplagen. Heel bijzonder. Web 2.0 meets bibliotheek 1.0.
De site van onesentence verwijst naar een verlopen domein. Wellicht dat je http://www.onesentence.org/ bedoelt.
Overigens als je 2.0 zou omschrijven als een website waar je als gebuiker zaken aan toe kan voegen, dan is onesentence dus weer heel 2.0. Het zijn verhalen van gebruikers. Daar kun je dan weer op reageren en ze beoordelen.
Ha kamer 216,
Mijn link doet het inderdaad niet, maar die van jou ook niet. Denk dat de site even uit de lucht is.
Ik heb de Shanachiefilm gezien over Salt Lake-city, maar dat deden we toen ik nog in de bibliotheek werkte al met kinderen die glimmend van trots hun boek kwamen aanbieden dat nog warm was van de printer van papa. Dat kreeg een stempel en een etiketje en een barcode en dat werd dan twee keer per jaar geleend door oma.
Met sneu bedoel ik dat dat natuurlijk niet is wat de schrijvers in gedachte hadden toen ze met het boek bezig waren. Die willen vast ook een mooie poster in de boekhandel.
Ik denk dat een heleboel schrijvers dat ook helemaal niet willen zo’n poster in de boekhandel. Dit is lekker low-profile, zonder gedoe met uitgevers en zonder afdracht van hun inkomsten. Het gaat vaak om kleine oplagen die zelf of via de lokale boekhandel uitgevent worden.
Steeds meer bands doen dat ook op die wijze. Zelf verkopen via internet zonder de hijgende uitgevers in hun nek. Als promo voor hun concerten waaraan het meeste geld wordt verdient.
De unica in Salt Lakke mag je niet verwarren met kinderwerkstukken. Het zijn vaak hoogwaardige kunstwerken en absoluut interessant om te lezen en te bekijken.