De kerk kan het wel
Ik zag zondagavond een tv-programma over priesters en monniken als popsterren.
Het ging over drie Ierse priesters die onder de naam The Priests furore maken versus Oostenrijkse monniken die cd’s opnemen onder de titel Chant – music from paradise. Van de Ieren was ik niet zo onder de indruk, dat is een soort katholieke uitvoering van de 3 tenoren. Het zijn vrij ijdele mannetjes die allerlei klassiekers met een religieus randje zingen, mooi hoor, als je er van houdt, maar niet my cup of tea.
Die Oostenrijkers daarentegen vond ik wel bijzonder. Het zijn Cisterciënzer monniken van het klooster Stift Heiligenkreuz uit het Wienerwald en ik ben onder de indruk van hun gedrevenheid. Het is een streng religieuze orde, die soberheid predikt en sterk de nadruk legt op het gebed. De liederen die ze zingen op de cd zijn gezongen gebeden, dus het maken van de cd zien ze als het verspreiden van het gebed.
Op hun website is te lezen hoe die cd er zo gekomen is (o.a. via een filmpje dat ze zelf op Youtube hebben gezet) en ze zijn oprecht opgetogen over hun succes. Vooral de Nederlandse aandacht (in 3 weken verkochten ze in Nederland 20.000 cd’s) doet ze erg goed, dat hadden ze niet gedacht van een land waar die Kirche und die Gesellschaft wahrhaft krisengeschüttelt ist. (ik citeer het alleen maar omdat ik het zo’n mooi woord vind…).
Wat ik hier zo bijzonder aan vind is dat ze wel naar buiten treden maar daarbij heel nadrukkelijk binnen hun eigen kaders blijven. Er is één monnik aangewezen om alle perscontacten af te handelen zodat de anderen zich kunnen concentreren op hun kerntaak. Het succes van de cd zien ze als een succes van hun strategie om hun gebeden te verspreiden. Ze treden niet op, maar iedereen die de monniken wil horen zingen is welkom in hun klooster tijdens de gebedsdiensten. Dat heeft tot gevolg dat het storm loopt: je moet je voor de gebeden van 12 en 16 uur inmiddels van tevoren aanmelden want er kunnen maar 50 gasten in de kapel. Zelfs het gebed van 5.15 uur (’s ochtends dus) zit regelmatig vol. Het klooster trekt weer jonge mensen en ze verdienen geld waarmee ze nog beter het geloof kunnen verkondigen.
Mooi voor ze. Die muziek is niks voor mij (als kind teveel gregoriaanse missen moeten uitzitten) maar hun enthousiasme is aanstekelijk en aandoenlijk en daarom gun ik ze dit succes zo. Ze hebben een idee, toetsen of het past in hun eigen ideologie en hup aan de slag. Dat mis ik bij ons zo vaak: wij stellen werkgroepen in en stuurgroepen en het resultaat is meestal een compromis en dus niet authentiek. Dat verklaart waarschijnlijk het succes van de mannen van DOK, die zijn ook niet zo van de compromissen.
Overigens krijgen de monniken 55 cent per verkochte cd, vind ik erg weinig maar ik heb geen verstand van dat soort dingen. Ik weet alleen dat de speciale kersteditie bij Bol.com met 25% korting toch nog 17,99 kost. Dat betekent dat Sony er 17,44 aan overhoudt.
Mooi verhaal! Het voert me weer even terug naar de Benedictijner Monniken, die mij met precies hetzelfde verbaasden.
http://www.zbdigitaal.nl/2008/04/de-monniken-van-norcia.html
Edwin,
Jaaa… dat is ook een mooi verhaal. Wat is dat toch met die monniken?
Die geloven ergens in.
Schrijver,
Wij geloven toch ook ergens in?
Ik wel tenminste… Maar misschien ben ik een zeldzaamheid, het voelt soms wel vrij eenzaam 🙁
Ha Tenaanval,
Wat betreft de bibliotheek ben ik ook nog steeds gelovig. En ja, dat voelt een beetje eenzaam soms, als je om je heen hoort ‘over 10 jaar bestaat de bibliotheek niet meer’. ‘Geloven is het zeker weten van de dingen die wij niet zien’, citeer ik nu uit het hoofd uit de bijbel.
Groet, schrvrdzs
Die is wel mooi…
Ben zelf niet zo bijbelvast.
Ik ook niet hoor, goeie kans dat het citaat niet helemaal klopt. De strekking wel denk ik.