De bibliotheek tegen de eenzaamheid
Wie het precies was weet ik niet meer, misschien was het Paul van Royen of iemand bij een gemeente, maar een jaar of 6 geleden zei een keer iemand tegen me dat uit onderzoek was gebleken dat er steeds meer eenzame mensen in Nederland kwamen. “Daar zouden de bibliotheken zich eens op moeten richten. Die zijn daar uitermate geschikt voor. Let op mijn woorden: over een paar jaar willen gemeentes dat bibliotheken voorzieningen gaan treffen voor eenzame bewoners.”
Ik vond het toen een tamelijk bizarre opmerking. Bibliotheken kwamen net uit al hun fusieprocessen en waren vooral druk bezig met zichzelf: scheiding in frontoffice en backoffice of toch functiespecialisten, vraagontwikkeling en inrichtingsconcepten. Eenzamheid bestrijden leek me heel erg vaag en soft en bepaald niet des bibliotheeks.
Inmiddels denk ik daar anders over. Heel langzaam ben ik tot inzicht gekomen (zie ook de 1825 dagen). Maar ik werd in dat idee bevestigd na een gesprek met een ouderenwerker vorig jaar. Die vertelde dat ze onlangs op huisbezoek was geweest bij een mevrouw die had gezegd dat ze het zo jammer vond dat de bibliotheek in Sassenheim niet op zondag open was, zoals in Lisse. “Want nu kan ik nergens naar toe op zondag. Ik wil niet naar de ouderensoos, want dan ziet iedereen dat ik eenzaam ben. En naar de bibliotheek kun je gewoon gaan zonder dat opvalt. Maar ja, dat kan niet in Sassenheim.”
Slik. “Ja”, zei die ouderenwerker “dat had ik ook niet verwacht. Misschien moeten we toch een keertje praten over wat er zoal leeft”. Ja, moeten we misschien toch een keertje doen…
En dat is precies wat ik in mijn bijdrage voor 1825 dagen heb geschreven: zij het dat ik het jaar 2024 genoemd heb… 🙂
Nooit te vroeg om mee te beginnen….
Eenzame ouderen die dagelijks hun krantje lezen. Niet zo digitaal vaardigen die dagelijks, soms met wat hulp van ons als medewerkers of van andere bezoekers, toch steeds verder komen met Internet, Office of e-mailen. Bezoekers die bijna dagelijks hun sollicitatiebrieven opstellen en printen en ook daar soms hulp bij nodig hebben. Mensen met een beperking die heel vaak even langs komen om even een praatje te maken.
Het publiek dat ik dagelijks zie langs komen in de bibliotheek. Veel eenzaamheid, veel vraag om even menselijk contact, veel vraag om even menselijke hulp in de vaak ingewikkelde wereld van informatie.
Het zou mooi zijn als dit gezien werd en gewaardeerd werd als maatschappelijk relevant.
Mss zijn het wel de bibliotheekgangers zelf die over het algemeen een hang naar eenzaamheid en warmte zoeken
en dat tussen de boeken vinden?
Stella,
Het zijn inderdaad de bibliotheekbezoekers die aandacht zoeken. Een aantal van hen althans, zoals Joke ook al zo mooi aangeeft.
Iedere gelegenheid die mensen hebben zich ontspannen met anderen om te gaan is er één. Mensen met dezelfde interesses ontmoeten (in dit geval lezers) is een van de bronnen van onderlinge verbinding. Bibliotheken sluiten lijkt een bezuiniging, maar de kosten op maatschappelijk vlak zijn hoog. De rekening komt later in de vorm van (nog) meer eenzaamheid. Als specialist op het gebied van eenzaamheid zeg ik: handen af van de bibliotheken! Zoek een andere manier om de financiële problemen op te lossen, bij voorbeeld door meer mensen te betrekken als vrijwilliger.
Jeannette,
Handen af van de bibliotheek, dat ben ik helemaal met je eens… Maar het zijn niet alleen maar lezers die naar de bibliotheek komen hoor. Zoals Joke al beschrijft komen mensen ook voor hulp en advies bij praktische dingen. Of gewoon voor een praatje.
Janine, helemaal eens. Er zijn bibliotheken waar je dat allemaal al kunt vinden, gelukkig. Wat mij betreft valt er nog heel wat uit te breiden, ook met commerciële partners. Toch wilde ik er op wijzen dat het hebben van een plek waar je kunt lezen en lenen op zich al belangrijk genoeg is als centrum van ontmoeting.