In het Parool van woensdag jl. staat een interview met uitgever Wouter van Oorschot. Jammer dat het interview zelf niet op het net staat want het is een interessant stuk. Naar aanleiding van het verschijnen van het vierde deel van een nieuwe vertaling van het verzameld werk van Tsjechov legt hij uit waarom het nodig is dat er af en toe nieuwe vertalingen gemaakt worden van al eerder vertaalde klassiekers.

Hij legt ook uit hoe de prijs van een boek tot stand komt en dat bestsellers nodig zijn om minder courant werk te kunnen uitgeven; werk waarvan hij (als gedreven uitgever) het belangrijk vindt dat het uitgegeven wordt.  Dat verhaal van interne subsidiëring is een bekend verhaal maar wat me opeens te binnen schoot was: “en wat doen bibliotheken hiermee?”. Ik ben bang dat als dit deel van Tsjechov wordt aangeboden, door de NBD, de meeste collectioneurs alleen kijken of deel 1 t/m 3 aanwezig zijn. Of hoe vaak de oude versie van het verzameld werk is uitgeleend, of tellen hoeveel titels van Tsjechov er totaal in bezit zijn en dan concluderen dat het wel genoeg is. Of onderschat ik de collectioneurs nu? Of de schrijvers van collectieplannen?

Terwijl je ook zou kunnen zeggen dat bibliotheken een bijdrage moeten leveren aan het instand houden van het aanbod van de uitgevers en daarom hun subsidiegeld zouden moeten gebruiken om dit soort boeken aan te schaffen. Ook een soort van interne subsidiëring. En ik weet dat het lokaal geld is dat bibliotheken krijgen en dat de WSF bibliotheken zo’n soort brede functie hebben, maar daarmee organiseren we het als branche weer lekker weg en hoeven we onze verantwoordelijkheid weer niet te nemen. En hoeven we er niet meer over na te denken want we hebben er een procedure van gemaakt. En als er dan straks weer een artikel verschijnt in een landelijke krant over het gebrek aan diepgang in de collecties kunnen de bibliotheekdirecteuren weer hele verontwaardigde brieven schrijven over dat het wel degelijk goed geregeld is en hoeveel titels er allemaal wél in die collecties zitten. 

Let wel: ik neem het de collectioneurs niet kwalijk want ik weet hoe dat gaat met budgetten per week en je moet nou eenmaal keuzes maken. Maar ik zou het zo fijn vinden als daar eens op een hoger niveau principiële uitspraken over gedaan zouden worden. Misschien zijn de Provinciale Collectieplannen daar een aanzet toe maar ik ben zo bang dat dat vrij praktisch is en niet gaat over de hogere verantwoordelijkheid die wij als branche hebben. Of hebben we die niet en zijn we gewoon een ordinair doorgeefluik?