Waarom delen bibliotheken eigenlijk alles in kasten met A-B-C-boeken in, en niet proza en poëzie bij/door elkaar, alfabetisch per auteur? Dit twitterde Hans Hagen zondag.

Dat leek me een retorische vraag, want de kinderboekenschrijver kent de bibliotheken goed genoeg om te weten wat de gedachte daarachter is. (het is een leeftijds indeling zodat kinderen eenvoudig de boeken kunnen vinden die voor hen leestechnisch geschikt zijn) Maar op verzoek van @Nicheje heb ik toch maar op die vraag gereageerd. Hans Hagen stuurde toen een berichtje dat hij ook al op zijn Facebook pagina had geplaatst. En eigenlijk vond ik dat wel een goed verhaal, vandaar dat ik het integraal overneem (met toestemming…)

Verleden week ontmoette ik schoolklassen in verschillende Vlaamse bibliotheken. De verhalende kinder- en jeugdboeken zijn daar vaak ingedeeld in boeken voor beginnende lezers en daarna volgen kasten met boeken voor vier leeftijdsgroepen: 6+, 8+, 10+ en 12+. In Nederland is de indeling meestal: A-boeken voor 6+, B-boeken voor 9+ en C-boeken voor 12+. En de poëzie staat altijd apart, ergens achterin verstopt.
In de bibliotheek van Zonnebeke stonden de boeken voor beginnende lezers apart, zoals overal eigenlijk, maar verder werd die “6-8-10-12-indeling” niet gebruikt. De boeken van de verschillende leeftijdsgroepen stonden bij/door elkaar, alfabetisch gerangschikt op auteursnaam. Aan een kleurcode op de rug herkende je de ingeschatte leeftijd.
Ik vond deze manier van presenteren een verademing. Heerlijk dat niet alles in aparte vakjes (kasten) was gestopt, dat er geen onnodige scheidingen waren aangebracht, dat het overzicht niet was weggenomen. Het kan eigenlijk niet simpeler: per auteur alles bij elkaar zetten, zoals dat ook op de afdeling voor volwassenen gebeurt. Het resultaat is een indeling die verdomd veel lijkt op een gewone boekenkast thuis!
Deze manier van presenteren heeft allerlei voordelen:
– leners zien in een oogopslag wat een auteur heeft geschreven – ze hoeven niet langs drie of vier verschillende leeftijdskasten te hollen;
– de poëzie staat gewoon tussen het proza en wordt niet ergens achterin weggestopt;
– kinderen die onder of boven hun niveau willen lezen, omdat ze een auteur willen volgen bijvoorbeeld, worden door klasgenoten of ouders minder snel aangekeken op hun zogenaamd te makkelijke of moeilijke keuze – het valt niet op als ze een boek lenen uit de ‘makkelijke’ of ‘moeilijke’ kast, omdat alles bij elkaar staat;
– bij een klassenbezoek staan er niet 30 kinderen voor één kast te dringen, maar heeft iedereen de ruimte om een boek uit te zoeken.
De bibliothecaris zei dat hij de enige in de omgeving was die deze indeling gebruikte. Ik vraag me af waarom deze manier van presenteren niet overal wordt toegepast. Misschien dat iemand me de nadelen kan vertellen, maar ik vind het heerlijk simpel – vooralsnog ben ik vóór. En de luisterboeken mogen er wat mij betreft ook nog wel bij.

 Zoals ik al zei: ik vind het wel een goed idee. Wat vinden jullie? Veel bibliotheken hebben de B en C boeken toch al bij elkaar staan, waarom niet ook de A boeken erbij en dan meteen de poëzie ook maar?

Naschrift: voor degenen die willen weten hoe het precies zit met die A, B en C boeken: hier leg ik uit hoe die indeling werkt.